Czarnoskóry chłopiec oddał swój jedyny posiłek nieznajomym, a kolejne pukanie do drzwi zmieniło jego życie na zawsze.

„Znali twoją średnią ocen, twoją pracę w Murphy’s, a nawet to, że co wtorek odprowadzałaś zakupy pani Carter do domu”. Jej głos się ścisza. „Nie pytali, czy jesteś dobrą uczennicą. Pytali, czy jesteś dobrym człowiekiem”.

W porze lunchu Jerome znajduje go w bibliotece z telefonem w dłoni. „Ej, D, musisz to zobaczyć”. Przesuwa telefon po stole. „Zobacz ten artykuł”.

Nagłówek brzmi: Fundacja Whitmore ogłasza niespodziewaną wizytę lokalną. Darius szybko skanuje. Fundacja Whitmore, warta 200 milionów dolarów, przeprowadza oceny społeczności pod kątem nowej, ważnej inicjatywy. Jej prezes osobiście odwiedza potencjalne lokalizacje. Ale Darius przestał czytać. Jego wzrok zatrzymuje się na logo fundacji – eleganckim złotym emblemacie, tym samym, które dostrzegł wczoraj wieczorem w skórzanym portfolio Margaret.

„Jerome, jak wygląda dyrektor generalny?”

„Nie mów. W artykule jest napisane, że bardzo dba o swoją prywatność i unika zdjęć reklamowych”. Jerome wygląda na zaciekawionego. „Dlaczego?”

Zanim Darius zdążył odpowiedzieć, interkom rozbrzmiewa w całym liceum Roosevelt. „Dariusie Johnson, proszę natychmiast zgłosić się do gabinetu dyrektora”.

Przez sześć lat w liceum Roosevelt, Darius ani razu nie został wezwany do gabinetu dyrektora. Ani razu. Gdy idzie korytarzami, uczniowie gapią się na niego i szepczą. Nauczyciele zatrzymują się, by popatrzeć, jak przechodzi.

Przez szklane okna głównego gabinetu Dariusz widzi dyrektora Martineza rozmawiającego z dwiema osobami siedzącymi naprzeciwko jego biurka – starszą białą parą w drogich ubraniach: Haroldem i Margaret. Ale to nie ci zdesperowani podróżnicy z zeszłej nocy. Postawa Harolda przyciąga uwagę. Designerski płaszcz Margaret jest nieskazitelny, a na biurku dyrektora leżą oficjalne dokumenty z tym samym złotym logo, które Dariusz właśnie widział w gazecie.

Nogi mu się trzęsą, gdy sekretarka otwiera drzwi. „Panie Johnson, czekają na pana”.

W chwili, gdy Darius wchodzi do gabinetu dyrektora Martineza, świat przechyla się na bok. Harold wstaje nie jako wątły, osamotniony starszy mężczyzna z Murphy’s Diner, ale ktoś, kto swoją prezencją przykuwa uwagę wszystkich. Jego drogi garnitur jest nieskazitelny. Jego jasnoniebieskie oczy mają bystre spojrzenie człowieka przyzwyczajonego do podejmowania decyzji wartych miliony dolarów.

„Witaj ponownie, synu.”

Dariuszowi zaschło w ustach. „Jesteś Haroldem Whitmore’em”.

„Tak.” Uśmiech Harolda jest ciepły, ale wyrachowany. „A wczoraj wieczorem postawiłeś kolację jednemu z najpotężniejszych filantropów w stanie. Pytanie brzmi: dlaczego?”

Pokój wiruje. Darius chwyta się oparcia krzesła, żeby się uspokoić. „Potrzebowałeś pomocy. Nie miało znaczenia, kim byłeś”.

„Dokładnie”. Margaret odzywa się po raz pierwszy, a w jej głosie słychać autorytet osoby przyzwyczajonej do sal konferencyjnych i milionowych budżetów. „Harold, pokaż mu”.

Dyrektor Martinez, który do tej pory milczał, przesuwa po biurku grubą teczkę. Do okładki przypięte jest zdjęcie szkolne Dariusa wraz z jego pełnym imieniem i nazwiskiem wytłuszczonym drukiem: Darius Johnson, Kandydat.

„Badaliśmy cię przez ostatnie siedemdziesiąt dwie godziny” – wyjaśnia Harold, otwierając teczkę, by odsłonić kolejne strony dokumentacji: transkrypty ocen, oceny pracy Big Mike’a, referencje od nauczycieli, a nawet zdjęcia Dariusza pomagającego starszym sąsiadom z zakupami.

Dariusz wpatruje się w dokumenty, a jego umysł z trudem przetwarza to, co widzi. „Obserwowałeś mnie”.

„Ocenialiśmy cię” – poprawia delikatnie Margaret. „Fundacja Whitmore rozpoczyna nasz najbardziej ambitny projekt w historii – kompleksową inicjatywę rozwoju społeczności. Potrzebujemy kogoś z okolicy, kogoś, kto rozumie prawdziwe trudności, ale jednocześnie nie traci nadziei. Kogoś, czyjego charakteru możemy zaufać”.

„Zdecydowanie” – dodaje Harold, przewracając strony w teczce. „Same piątki, mimo że pracujesz dwadzieścia godzin tygodniowo. Nauczyciele opisują cię jako osobę niezwykle dojrzałą i autentycznie współczującą. Twój szef twierdzi, że jesteś najbardziej niezawodnym pracownikiem, jakiego kiedykolwiek miał. Pani Carter ze sklepu na rogu wspomina, że ​​co tydzień pomagasz jej w inwentaryzacji, choć o to nie prosiła”.

Margaret kontynuuje, czytając z maszynopisu raport. „Pani Williams mówi, że co zimę odśnieżasz jej chodnik i odmawiasz płacenia. Bibliotekarz zauważył, że udzielasz korepetycji uczniom mającym trudności w nauce podczas przerw obiadowych”.

Dariusz ma wrażenie, że widzi, jak to się dzieje komuś innemu. „Nie rozumiem. Testowałeś mnie”.

Harold zamyka teczkę i patrzy Dariusowi prosto w oczy. „Wczorajsza noc nie była przypadkowa. Jesteśmy w mieście od trzech dni, zadając pytania i obserwując. Twoje nazwisko wielokrotnie pojawiało się jako ucieleśnienie wartości, których szukamy”.

„No więc zepsuty samochód”

„Wyreżyserowane” – mówi Harold rzeczowo. „Musieliśmy stworzyć sytuację, w której można wybrać życzliwość lub obojętność, a wybór ten będzie kosztował utratę czegoś, co się ceni”.

„Zgubiony portfel”

Margaret poklepuje się po kieszeni płaszcza. „Cały czas cała i zdrowa”.

Zdrada uderza go jak fizyczny cios. „Skłamałeś mnie”.

„Stworzyliśmy scenariusz” – poprawia Harold. „Jest różnica. Chcieliśmy zobaczyć autentyczność: jak zareagujesz, gdy myślisz, że nikt nie patrzy, a nie ma w tym nic dla ciebie”.

Dyrektor Martinez pochyla się do przodu. „Dariusie, oni oferują ci możliwości, które mogą odmienić twoje życie”.

„Jakie możliwości?” – pyta Dariusz, choć w głębi duszy nie jest pewien, czy chce usłyszeć odpowiedź.

Margaret otwiera skórzane portfolio, to samo, które tak ostrożnie ściskała poprzedniego wieczoru, i odsłania dokumenty, które zapierają dech w piersiach Dariuszowi: loga uniwersytetów, papier firmowy, sprawozdania finansowe z liczbami zawierającymi zbyt wiele zer.

„Pełne stypendium na dowolnie wybranym akredytowanym uniwersytecie” – zaczyna Harold, a jego głos nabiera tonu prezentacji biznesowej: „Czesne, zakwaterowanie, wyżywienie, książki, koszty utrzymania. Cztery lata w pełni pokryte”.

„W czasie wakacji i ferii szkolnych będziesz odbywać staże bezpośrednio w naszej fundacji” – kontynuuje Margaret. „Uczysz się zarządzania organizacjami non-profit, rozwoju społeczności i przedsiębiorczości społecznej”.

„A po ukończeniu studiów” – uśmiecha się Harold – „wrócisz tutaj jako zastępca dyrektora naszego najnowszego centrum rozwoju społeczności. Dwa lata szkolenia z naszym doświadczonym zespołem. Potem, jeśli obie strony się zgodzą, zostaniesz dyrektorem”.

Dariusz rozgląda się po pokoju, niemal spodziewając się obudzenia z nierealnego snu. „Chcesz, żebym poprowadził ośrodek społecznościowy?”