Dzień po tym, jak przeprowadziłam się do domu syna, gdy właśnie się obudziłam, mój wnuk stał już tuż przy łóżku, delikatnie mną potrząsał i mówił: „Babciu, powinnaś znaleźć sobie inne mieszkanie. Chodź za mną, pokażę ci”. Zaskoczona, pospiesznie poszłam za nim.

Spojrzał na mnie ze łzami w oczach.

„Przepraszam” – wyszeptał. „Bardzo, bardzo przepraszam”.

„Wiem” – powiedziałem.

Ale zdrada wciąż głęboko mnie raniła. Mój własny syn we mnie wątpił, był skłonny uwierzyć, że jestem niekompetentna, zagubiona, a może nawet odpowiedzialna za pożar własnego domu.

Karolina prawie wygrała.

Prawie.

Gdy wychodziliśmy z biura strażaka, zadzwonił mój telefon.

Nieznany numer.

„Pani Hartford”. Głos kobiety, napięty od tłumionej wściekłości. „To Caroline. Wiem, co pani zrobiła. Wiem, co im pani powiedziała. Właśnie popełniła pani największy błąd w swoim życiu”.

Wpatrywałam się w telefon, groźba Caroline wciąż dźwięczała mi w uszach. Michael zbladł obok mnie na parkingu.

„Mamo, nie odpowiadaj jej. Nie wdawaj się w dyskusję” – powiedział.

Ale ja już się rozłączyłem.

Moje ręce były stabilne, mimo że adrenalina krążyła mi w żyłach.

„Boi się” – powiedziałem. „Dobrze”.

„Wystraszeni ludzie popełniają błędy” – powiedział Michael.

„Przestraszeni ludzie też są niebezpieczni” – jego głos się załamał. „Nie wiesz, do czego ona jest zdolna”.

„Naprawdę?” Spojrzałem mu w oczy. „Spaliła mi dom, Michaelu. Pozwoliłaby mi zginąć w tym pożarze, gdybym się nie obudził na czas. Doskonale wiem, do czego jest zdolna”.

W milczeniu wracaliśmy do jego domu. Ale w połowie drogi Michael nagle zatrzymał się na poboczu wysadzanej drzewami drogi, gdzie amerykańskie skrzynki pocztowe stały w równych rzędach.

Zaciskał dłonie na kierownicy tak mocno, że aż zbielały mu kostki.

„Nagrałem cię” – wyszeptał. „Wszystkie te rozmowy. Powiedziała mi, że masz problemy z pamięcią, że potrzebujemy dokumentacji, kiedy będziemy musieli cię wezwać po pomoc. Myślałem… Boże, myślałem, że cię chronię”.

„Wiem” – powiedziałem.

„Jak możesz mnie nie nienawidzić?” zapytał.

„Bo jest zawodową manipulatorką i kochałeś ją” – powiedziałem. „To nie słabość, Michael. To człowieczeństwo”.

Delikatnie dotknąłem jego ramienia.

„Ale teraz musimy chronić Tylera i Jane” – dodałem. „Jeśli Caroline zorientuje się, że została zdemaskowana, nie wiem, co zrobi”.

Zadzwonił jego telefon. Woolsey.

„Panie Hartford, jesteśmy w pańskim domu” – powiedział detektyw. „Pani Caroline Hartford nie ma. Jej samochód zniknął. Czy wie pan, dokąd mogła pojechać?”

Twarz Michaela odpłynęła.

„O której godzinie dzieci wróciły ze szkoły?” zapytał.

„Nie wiem… Dlaczego?” wyjąkał. „Jane wychodzi o 15:15. Tyler o 15:30. Caroline zawsze ich odbiera”.

Spojrzał na zegarek.

„2:47” – wyszeptał. „O Boże. O Boże. Ona by nie…”

Zanim Woolsey zdążył odpowiedzieć, zadzwonił już do szkoły.

Usłyszałem cichy głos recepcjonistki z małego głośnika.

„Tak, pani Hartford odebrała oboje dzieci wcześniej, jakieś dwadzieścia minut temu” – powiedziała. „Powiedziała, że ​​była pilna sprawa rodzinna”.

Michael prawie upuścił telefon.

„Ona je ma” – powiedział ochryple. „Caroline ma moje dzieci”.

Głos Woolsey’a brzmiał ostro i władczo.

„Panie Hartford, proszę zachować spokój” – powiedział. „Właśnie ogłaszamy jej pojazd. Dokąd miałaby pojechać? Do rodziny? Do znajomych?”

„Nie wiem. Nie…” Głos Michaela się załamał. „Nawet nie wiem, kim naprawdę jest moja żona”.

Ale już myślałem, a w mojej głowie krążyło wszystko, czego dowiedziałem się o Caroline. Drogie gusta, staranne zarządzanie wizerunkiem, metodyczne planowanie.

Była osobą, która zawsze miała strategię wyjścia.

„Michael, czy Caroline ma paszport?” zapytałem.

„Co? Tak, wszyscy tak robimy. Byliśmy w Kanadzie zeszłego lata” – powiedział.

Jego oczy się rozszerzyły.

„Myślisz, że pobiegłaby z Tylerem i Jane?” – zapytał.

„Myślę, że zrobiłaby wszystko, żeby uniknąć więzienia” – powiedziałem. „Gdzie trzymałaby paszporty? A co z pieniędzmi? Czy ma konta, o których nie wiesz?”

Już oddzwaniał do Woolseya, opowiadając mu o paszportach. Potem zadzwonił do banku, a ręce trzęsły mu się tak bardzo, że ledwo mógł utrzymać słuchawkę.

„Muszę sprawdzić nasze konta” – powiedział. „Tak, to nagły wypadek. Co? Kiedy?”

Jego twarz zbladła.

„Dziś rano wypłaciła 50 000 dolarów z naszych oszczędności” – wyszeptał. „Gotówka”.

Wszystko nagle wskoczyło na swoje miejsce z przerażającą jasnością.

Caroline wiedziała. Może słyszała Tylera tamtej nocy, zauważyła, że ​​czegoś brakuje w jej plikach, albo po prostu wyczuła, że ​​jej starannie opracowany plan legł w gruzach.

Przygotowywała się do ucieczki.

A teraz miała swoje dzieci. Zabezpieczenie, zakładników albo siłę nacisku. A może wszystkie trzy.

Mój telefon zawibrował.

Wiadomość tekstowa z nieznanego numeru.

„Chcesz znowu zobaczyć wnuki?” – głosił napis. „Przestań rozmawiać z policją. Powiedz im, że popełniłeś błąd, że byłeś zdezorientowany. Masz dwie godziny”.

Michael chwycił mój telefon, przeczytał wiadomość i wydał z siebie dźwięk będący czymś pomiędzy szlochem a rykiem wściekłości.

„Używa Tylera i Jane jako karty przetargowej” – powiedział. „Używa naszych dzieci”.

Przyszedł kolejny SMS, tym razem z załączonym zdjęciem.

Tyler i Jane na tylnym siedzeniu samochodu Caroline, oboje wyglądali na przestraszonych. Dłoń Tylera wykonywała subtelny gest – trzy palce skierowane w dół.

Przyjrzałem się obrazowi z przymrużeniem oczu.

„Co to jest? Co robi Tyler?” – zapytał Michael z rozpaczą.

Przybliżyłam zdjęcie, a moje serce biło jak szalone.

Tyler był za mądry, za ostrożny. Próbował nam coś powiedzieć.

Trzy palce skierowane w dół.

„Michael, czy mogę zobaczyć telefon Tylera w Twojej aplikacji do śledzenia rodziny?” – zapytałem.