Kiedy mój mąż-milioner spojrzał na stół moich rodziców podczas niedzielnego obiadu w Atlancie i powiedział: „Zapraszam moją byłą żonę na ślub twojego brata, jest praktycznie rodziną. Jeśli mi zaufasz, zrozumiesz”, nie trzasnęłam widelcem ani nie wszczynałam kłótni. Podałam mu koszyk z pieczywem i powiedziałam to jedyne zdanie, które chciał usłyszeć.

Moja mama nigdy nie organizowała aukcji charytatywnej. Owszem, była wolontariuszką w kościelnych zbiórkach książek, ale nic na tyle wymyślnego, żeby wymagało organizacji. Mimo to skinęła powoli głową, zdezorientowana, ale zbyt uprzejma, by sprzeciwić się mu przy wszystkich.

„Taka słodka dziewczyna” – kontynuował Derek, budując swoją fikcję cegła po cegle. „Umierała z ciekawości, żeby znowu wszystkich zobaczyć. Skoro wróciła do miasta w interesach, to idealny moment”.

Simone ścisnęła mnie mocniej pod stołem. Przyjaźniła się ze mną, zanim zaczęłam spotykać się z Marcusem, znała całą naszą historię. Wiedziała, że ​​Brianna zniknęła z życia Dereka na długo przed tym, zanim mnie poznał – związek, który podobno był już historią, ledwie warty wzmianki na początku naszej znajomości.

Mój ojciec odchrząknął.

„No cóż… skoro jest dla was obojga ważna…”

„Jest” – powiedział stanowczo Derek, w końcu na mnie patrząc. W jego oczach pojawiło się coś, czego nigdy wcześniej nie widziałam – nie tyle wyzwanie, co coś bliskiego. „Ma rację, Tasha?”

Prawidłowa odpowiedź brzmiała: nie. Prawidłowa odpowiedź brzmiała: zapytać, dlaczego zaprasza swoją byłą dziewczynę na ślub mojego brata. Właściwym ruchem było zwrócenie uwagi na niestosowny charakter całej tej rozmowy.

Zamiast tego uśmiechnęłam się i podałam mu maselniczkę.

„Cokolwiek cię uszczęśliwi, kochanie”.

Marcus całkowicie odłożył widelec.

„Nie przypominam sobie, żebym poznał jakąś Briannę”.

„Pewnie byłaś na studiach” – powiedział Derek gładko – zbyt gładko. Przygotował się do tej rozmowy, przećwiczył te kłamstwa. „Często tu była w tym czasie”.

To było fascynujące w swojej śmiałości. Marcus pojechał do Morehouse, oddalonego o zaledwie czterdzieści minut. Był w domu co drugi weekend, jadając te same niedzielne obiady. Gdyby Brianna „często tu była”, poznałby ją. Wszyscy o tym wiedzieliśmy.

Ale Derek kontynuował, dodając szczegóły do ​​swojej kreacji niczym artysta dodający pociągnięcia pędzlem.

„Zna wszystkie rodzinne historie” – powiedział, śmiejąc się z jakiegoś prywatnego wspomnienia. „Pamiętasz tamten czas w domku nad jeziorem? Czwartego lipca”.

Nie mieliśmy domku nad jeziorem. Wynajęliśmy jeden raz, pięć lat temu, długo po tym, jak Brianna zniknęła z jego życia. Ale moi rodzice wymieniali spojrzenia, próbując przywołać wspomnienie, które nie istniało, podczas gdy ich zięć oszukiwał całą naszą rodzinę przy pieczeni wołowej.