Mama naciskała na mnie, żebym wyszła za mąż w wieku 32 lat. Wyszłam za mąż za głuchego milionera z branży technologicznej. Nauczyłam się języka migowego, zrezygnowałam z kariery i zaszłam w ciążę. Po sześciu miesiącach, w naszej kuchni, spojrzał na mnie i powiedział wyraźnie: „Słyszę. Zawsze słyszałem”.

„Czy kochałaś go w ciągu tych ośmiu miesięcy przed ślubem z Richardem, kiedy się z nim spotykałaś?”

„Oczywiście” – odpowiedziałam natychmiast. „Właśnie dlatego za niego wyszłam”.

„Dlaczego go kochałaś?” – naciskała.

„Bo był miły, troskliwy i cierpliwy” – powiedziałem, a potem, nieumyślnie, wyrzuciłem z siebie: „I bo był głuchy”.

Zamarłem.

„Nie” – poprawiłam szybko, przerażona sobą. „Nie, to nie… Nie miałam na myśli…”

„Jesteś pewien?” zapytał łagodnie dr Chen. „Ponieważ z tego, co opisałeś, głuchy mężczyzna, którego udawał Richard, miał bardzo specyficzne cechy. Cichy. Rozważny. Nie mógł ci przerywać ani zagłuszać. Musiał naprawdę słuchać – albo udawać, że słucha – wszystkiego, co pisałeś lub podpisywałeś. Wydawał się cierpliwy, bo nie miał innego wyboru. Wydawał się zamyślony, bo każda komunikacja wymagała namysłu”.

Wpatrywałam się w swoje dłonie złożone na kolanach, przypominając sobie, jak bezpiecznie czułam się, gdy milczał, jak wlałam całą siebie w przestrzeń, którą stworzył.

„Nie mówię, że jesteś złą osobą” – kontynuował dr Chen. „Mówię tylko, że pociąg jest skomplikowany. A czasami to, co wydaje nam się, że kochamy, jest tym, co przypisaliśmy komuś”.

Czy miała rację?

Czy zakochałam się w ciszy Richarda – w tym, że nie mógł mnie oceniać głośno, nie mógł krytykować, nie mógł wyrazić rozczarowania, które widziałam na twarzach innych mężczyzn, gdy dowiadywali się, że mam trzydzieści dwa lata, jestem singielką i może trochę zbyt niezależną?

„On nadal kłamał” – powiedziałem w końcu, cichym głosem.

„Tak” – zgodził się dr Chen. „Tak zrobił. I to nie w porządku”.

„Ale pytanie nie brzmi, czy to, co zrobił, było złe” – kontynuowała. „Oczywiście, że było. Pytanie brzmi, co chcesz teraz zrobić”.

Co chciałem zrobić?

Byłam wtedy w siódmym miesiącu ciąży. Miałam ogromny brzuch, opuchnięte kostki. Żyłam z dobroci Catherine i kurczącymi się oszczędnościami.

Richard zaproponował, że będzie nadal za wszystko płacił, ale odmówiłem. Przyjęcie jego pieniędzy było jak zaakceptowanie kłamstwa jako fundamentu, na którym mogłem się oprzeć.

„Nie wiem, czy kiedykolwiek będę mógł mu jeszcze zaufać” – powiedziałem.

„To uczciwe” – odpowiedział dr Chen. „Złamane zaufanie trudno odbudować. Ale nie jest to niemożliwe, jeśli – a to jest bardzo prawdopodobne – obie strony będą gotowe podjąć się tego zadania”.

„Jaka praca?” zapytałem wyczerpany.

„Brutalna szczerość” – powiedziała. „Pełna przejrzystość. Odpowiedzialność. I czas. Dużo czasu”.

Myślałam o tym w drodze powrotnej do domu Catherine, gdy późne popołudniowe słońce zamieniało drogę przed nami w bladą wstęgę. Dziecko mocno kopnęło, a ja przycisnęłam dłoń do brzucha.

„Co o tym myślisz?” – wyszeptałem. „Czy powinniśmy dać twojemu ojcu szansę?”

Kolejny kopniak.

Przyjąłem to jako odpowiedź, bo potrzebowałem czegoś, czego mógłbym się uchwycić.

W następnym tygodniu Richard przyszedł ze mną na terapię.

Widziałam go pierwszy raz od miesiąca i wyglądał okropnie – chudszy, z siwizną pod oczami, jakby nie spał. Jego garnitur był pognieciony, włosy lekko potargane, jakby jego ciało przestało dbać o wizerunek, który zawsze go chronił.

Zaczął coś automatycznie podpisywać, ale po chwili się powstrzymał.

„Przepraszam” – powiedział. „Przyzwyczajenie”.

„Nie” – powiedziałem ostro. „Nie waż się więcej używać przy mnie języka migowego”.

Opuścił ręce. „Okej.”

Dr Chen przedstawił podstawowe zasady. Mogłem zadać dowolne pytanie, a Richard musiał odpowiadać szczerze. Nie mógł wyjść. Oboje musieliśmy zobowiązać się do powrotu.

„Dlaczego?” – zapytałam go pierwsza. „Nie o tę część o pragnieniu prawdziwej miłości. O prawdziwy powód. Dlaczego mi to zrobiłeś?”

Richard spojrzał na swoje dłonie, potem na doktora Chena i w końcu na mnie.

„Bo jestem tchórzem” – powiedział.

Tego się nie spodziewałem.

„Julia nie zostawiła mnie, bo nie byłem wystarczająco romantyczny” – kontynuował. „Zostawiła mnie, bo… Jestem nudny, Margaret. Dobrze radzę sobie z komputerami i liczbami, ale jestem beznadziejny w kontaktach z ludźmi. Błahe pogawędki mnie niepokoją. Sytuacje towarzyskie mnie wyczerpują. Jestem niezdarny. Nigdy nie wiem, co powiedzieć”.

„Więc postanowiłeś w ogóle nic nie mówić” – powiedziałam z goryczą.

„Tak” – przyznał, patrząc mi w oczy. „Głuchota dawała mi wymówkę. Nie musiałem prowadzić rozmów na przyjęciach. Nie musiałem być czarujący. Mogłem po prostu istnieć. A ludzie myśleliby, że jestem silny i odważny, a nie… dziwny”.

„A ja kim?” – zapytałem. „Twoim idealnym dodatkiem? Kimś, kto sprawi, że będziesz dobrze wyglądać?”

„Nie” – powiedział szybko drżącym głosem. „Byłeś… byłeś niesamowity. Inteligentny, utalentowany i piękny, zupełnie poza moim zasięgiem. Ale jako głuchy mężczyzna miałem szansę. Widziałeś we mnie kogoś, kto cię potrzebuje, kogoś, komu możesz pomóc, a ja to wykorzystałem, bo byłem przestraszony i samolubny i nie pomyślałem o tym, jak to na ciebie wpłynie”.

Chciałem krzyczeć. Chciałem czymś rzucić.

„Masz rację” – powiedziałem chłodno. „Ukradłeś mi prawie dwa lata życia”.