Miesiąc ciszy… Potem użyłam zapasowego klucza mojej córki i usłyszałam skrobanie nad korytarzem

Jak rozmawiał podczas tych wizyt, rozwodząc się nad przeznaczeniem i bratnimi duszami, i nad tym, jak ona w końcu zrozumie jego miłość.

Zeznawała, że ​​próbowała z nim rozmawiać, apelować do resztek człowieczeństwa, prosić o uwolnienie, o więcej wody, o litość, o to, że był całkowicie odporny na jej prośby.

Istniał w rzeczywistości, w której jej cierpienie było tymczasowym, niepotrzebnym etapem, zanim zaakceptowała ich przeznaczone połączenie.

Nic, jak powiedziała, nie mogło przeniknąć do tej urojenia.

Ława przysięgłych wysłuchała informacji o warunkach fizycznych, w jakich była przetrzymywana.

Ciemność rozpraszało jedynie światło latarki Piotra w czasie jego wizyt.

Zimno, które przenikało jej kości, gdy październikowe temperatury spadały.

Wiadro, które dostarczał jej w celach sanitarnych, opróżniał je nieregularnie, przez co warunki sanitarne stawały się coraz bardziej niehigieniczne.

Opaski zaciskowe wrzynały się w jej nadgarstki, pozostawiając ślady wymagające leczenia.

Rachel opisała pogarszający się stan swojego zdrowia: zawroty głowy spowodowane odwodnieniem, skurcze żołądka spowodowane niedożywieniem, infekcje ran i narastającą pewność, że umrze na strychu, sama i zapomniana.

Ta część jej zeznań coś we mnie złamała.

Thomas mocno ścisnął moją dłoń, a ja poczułem na ramieniu dłoń Patricii z rzędu za nami.

Następnie Rachel zeznawała o znalezieniu luźnego gwoździa.

Jak przez całe dnie go uwalniała, a jej palce krwawiły z wysiłku.

Jak postanowiła wyryć wiadomość na podłodze, wiedząc, że może to być jej ostatnia wiadomość do świata.

Jak pieczołowicie wycinała każdą literę słowa „pomoc”, wkładając resztki sił w tę rozpaczliwą prośbę.

Opisała, że ​​usłyszała mój głos wołający jej imię.

Nadzieja natychmiast ustąpiła miejsca przerażeniu, że Piotr usłyszy i zrobi coś desperackiego.

Decyzja, by hałasować, by drapać głośniej, mimo ryzyka, by ostrzec mnie o jej obecności.

Ogromna ulga, którą poczuła, gdy usłyszała syreny, potem głosy, a następnie dźwięk wyważanych drzwi na strych.

W chwili, gdy zrozumiała, że ​​przeżyła.

Prokurator Sullivan pokazywał ławie przysięgłych zdjęcia podczas zeznań Rachel.

Zdjęcia strychu, tak jak zastała go policja.

Zbliżenia obrażeń Rachel zrobione w szpitalu.

Wiadomość została wyryta na podłodze.

Każde zdjęcie metodycznie włączano do materiału dowodowego, tworząc niezbity wizualny zapis tego, co przeszła Rachel.

Gdy Sullivan skończył zadawać pytania, obrońca wstał, by rozpocząć przesłuchanie krzyżowe.

Nazywał się Donald Pierce i podszedł do miejsca dla świadków z miną, która próbowała wyrażać współczucie, lecz bliższa była protekcjonalności.

Jego strategia szybko stała się jasna.

Chciał zasugerować, że Rachel w jakiś sposób zwróciła uwagę Petera i że ich relacje zawodowe obejmowały elementy zalotności, które ona teraz zaprzeczała.

Rachel zniosła jego insynuacje z niezwykłym opanowaniem.

Spokojnie odrzucała każdą sugestię, wskazując, że każde spotkanie zostało udokumentowane, że współpracownicy byli obecni w większości interakcji i że podczas całego spotkania zachowywała wyłącznie zawodowe granice.

PICE czuł się coraz bardziej sfrustrowany, gdy jego próby podważenia jej wiarygodności kończyły się fiaskiem.

Mowa ciała ławy przysięgłych uległa zmianie.

Kilku członków skrzyżowało ramiona lub odchyliło się do tyłu, wyraźnie niezadowolonych z taktyki obrony.

PICE spróbował innego podejścia, sugerując, że pamięć Rachel o wydarzeniach mogła zostać zaburzona przez traumę i leki.

Rachel przyznała, że ​​trauma wpływa na pamięć, ale podkreśliła, że ​​podstawowe fakty są jasne.

Została odurzona, porwana i przetrzymywana przez wiele tygodni na strychu własnego domu.

Żadne upośledzenie pamięci nie jest w stanie zmienić tych podstawowych realiów.

Przesłuchanie krzyżowe zakończyło się po 40 minutach, a Pierce zdał sobie sprawę, że wyrządza sprawie swojego klienta więcej szkody niż pożytku.

Rachel zeszła z mównicy dla świadków, wyglądając na wyczerpaną, ale triumfującą.

Stanęła twarzą w twarz ze swoim oprawcą na rozprawie, opowiedziała mu o najgorszym doświadczeniu swojego życia, starając się zachować godność.

Przytuliłem ją na korytarzu podczas przerwy. Oboje płakaliśmy tak bardzo, że nie mogliśmy mówić.

Prokuratura kontynuowała postępowanie, a biegli lekarze zeznawali na temat stanu Rachel po jej uratowaniu.

Lekarz szczegółowo opisał stopień odwodnienia pacjentki, wyjaśniając, że kolejny tydzień bez interwencji prawdopodobnie doprowadziłby do niewydolności narządów.

Psycholog omówił długoterminowe skutki długotrwałego niewolnictwa i traumę, z którą Rachel będzie musiała się zmierzyć podczas intensywnej terapii.

Detektyw Hammond zeznawał na temat dowodów znalezionych w mieszkaniu Petera.

Dowodem były dzienniki wypełnione obsesyjnymi zapiskami o Rachel, fragmenty czytane na głos wywołały u mnie dreszcze.

Udokumentował swoją rosnącą obsesję, decyzję, by ją podporządkować, oraz plany zatrzymania jej na czas nieokreślony.

Napisał o strychu jako o ich świętej przestrzeni, w której Rachel miała odkryć łączącą ich więź.

Detektyw zeznawał także na temat przeszłości Petera: zakazów sądowych wydanych przez poprzednie kobiety, skarg składanych przez byłych współpracowników na jego niewłaściwe zachowanie, narastającej obsesji, która w końcu doprowadziła do przemocy.

To zeznanie było kluczowe dla ustalenia, że ​​działania Piotra były przemyślane, a nie impulsywne i że były zaplanowane, a nie spontaniczne.

Dowody kryminalistyczne powiązały wszystko w całość.