Moi teściowie zostawili notatkę na drzwiach sypialni mojej 11-letniej córki: „Znaleźliśmy dla twojego psa nowy dom. Twój kuzyn nie chciał go w pobliżu. Proszę, nie rób scen”. Pokazała mi ją ze łzami w oczach. Nie płakałam – miałam plan. Następnego ranka zapukali do naszych drzwi, a ich głosy były podniesione…

Potem podbiegła i przycisnęła głowę do mojej nogi, jakby chciała powiedzieć: Znalazłeś mnie.

„Oczywiście, że tak” – szepnąłem.

Uklęknąłem i objąłem ją za szyję.

Sophie upadła obok mnie i szlochała w futro Sadie, jakby chciała przelać każdą straszną godzinę ostatniego dnia w miękkie miejsce między uszami Sadie i sprawić, że zniknie.

Marta też uklękła, z wilgotnymi oczami. „Przepraszam bardzo” – powtarzała. „Przepraszam bardzo”.

Jim spojrzał na zrzut ekranu na moim telefonie, potem na Sadie, a potem odwrócił wzrok, jakby nie mógł się zdecydować, co zrobić ze swoją złością. „Kłamał nam prosto w twarz” – powiedział napiętym głosem.

Martha podała mi teczkę, którą im wręczono – dokumenty, których Gordon nie powinien był mieć, i odręcznie napisaną notatkę o „dobrym zachowaniu” Sadie, jakby była meblem.

Ponownie przeprosili.

Obiecali złożyć własną skargę.

Nie prosili o pieniądze.

Chcieli tylko naprawić sytuację.

W drodze do domu Sadie wyciągnęła się na tylnym siedzeniu, a jej głowa spoczęła na kolanach Sophie.

Sophie trzymała jedną rękę na kołnierzyku, jakby chciała podtrzymywać cały świat.

Colin prowadził w milczeniu, z pobielałymi palcami na kierownicy.

„Sprzedali ją” – powiedział w końcu.

Jego głos nie był głośny.

Nie było takiej potrzeby.

„Moi rodzice sprzedali psa twojej matki.”

„Tak” – powiedziałem.

„Ciągle powtarzałem sobie, że są surowe” – mruknął. „Tradycyjne. Powtarzałem sobie, że przesadzam”.

Przełknął ślinę.

„Ale to… to jest coś innego.”

Spojrzał na mnie i po raz pierwszy od lat zobaczyłem, że wyraźnie widzi swoich rodziców.

„Wychodzimy” – powiedział.

Bez wahania.

„Powinniśmy byli wyjechać już dawno temu”.

Kiedy wróciliśmy do domu, położyłem Sophie do łóżka, a Sadie zwinęła się obok niej, oddychając powoli i równomiernie, niczym obietnica.

Następnie udałem się prosto na komisariat policji.

W poczekalni unosił się zapach świetlówek i starej kawy. Telewizor w kącie odtwarzał w kółko stłumione wiadomości lokalne. Siedziałem pod tablicą ogłoszeń pokrytą ulotkami – zapobieganie przestępczości, straż sąsiedzka, zaginione zwierzęta.

Dałem oficerowi wszystko.

Notatka.

Zrzut ekranu.

Reklama.

Oświadczenie kupującego.

Rejestracja mikroczipu.

Dokumenty potwierdzające, że Sadie była moja.

Policjant pisał przez długi czas, jego twarz była nieczytelna.

Potem powiedział: „Zajmiemy się tym ponownie”.

Kiedy wróciłem do domu, Colin siedział przy stole z notatnikiem.

„Stać nas na przeprowadzkę” – powiedział. „Nie chcę tu zostać ani dnia dłużej, niż to konieczne”.

„Ja też nie”, powiedziałem.

Skinął głową.

„Jutro pakujemy.”

I tak oto strach, który nosiłam w sobie przez lata – że będę im przeszkadzać, że ich zdenerwuję, że będę sprawiać kłopoty – pękł i zniknął z moich ramion.

Tej nocy Brenda i Gordon położyli się spać zadowoleni i zadowoleni, myśląc, że w domu znów zapanowała cisza.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu nie leżałem bezsennie i nie zastanawiałem się, co zrobią dalej.

Już wiedziałem.

Ktoś zapukał następnego ranka, tuż po dziewiątej.

Siedziałem przy kuchennym stole z kubkiem letniej kawy.

Sophie siedziała naprzeciwko mnie i jadła tosty, jakby jedzenie było dla niej przykrym obowiązkiem.

Sadie była pod stołem, przyciśnięta do moich stóp.

Na górze Colin pakował książki do pudeł.

Idąc korytarzem, Brenda krzątała się po salonie, z którego dobiegał szmer porannych wiadomości.

Potem rozległo się trzy mocne pukanie do drzwi wejściowych.

Ani pukania sąsiada.

To nie jest dostawa.

Gordon mruknął coś i wstał.

Słyszałem, jak jego kapcie szurały po twardym parkiecie.

Drzwi się otworzyły.

„Dzień dobry, proszę pana” – powiedział męski głos. Spokojny. Oficjalny. „Czy pan jest Gordonem Thompsonem?”

„Tak” – powiedział Gordon. „Kto chce wiedzieć?”

„Tu oficer Green z policji miejskiej” – odpowiedział mężczyzna. „Jesteśmy tu, żeby zbadać zgłoszenie dotyczące psa, który został porwany i sprzedany z tego adresu. Czy możemy wejść?”

Cisza.

Taki, który wypełnia uszy.

„Co?” powiedział Gordon. „To śmieszne. To była tylko sprawa rodzinna. Kto do ciebie dzwonił?”

„Wyjaśnimy” – powiedział drugi głos – tym razem kobiecy, spokojny, ale nie niemiły. „Czy możemy wejść do środka?”

Usłyszałem, jak drzwi się zamykają.

Kroki.

Telewizor w salonie został wyłączony.

Sadie podniosła głowę i prychnęła.

„Zostań” – szepnęłam, głównie do siebie.