Mój mąż przez całe lato odmawiał zdejmowania długich rękawów – wtedy nasza córka wyjawiła mi sekret, który skrywał

Alex oparł się o framugę drzwi, skrzyżował ramiona i obserwował.

„Myślisz, że będziesz tego żałować?” zapytał cichym głosem.

„Ani przez sekundę” – nie podniosłam wzroku.

„Chyba już żałuję swojego” – powiedział, pocierając kark.

Zrobiłem sobie przerwę.

„No i  czy żałujesz tego?”

„Nie wiem” – mruknął. „Czułem się…  ciężko , kiedy to robiłem. Jakby to miało znaczenie. Ale teraz czuję się po prostu… głupio. Jak dzieciak piszący markerem na ramieniu i nazywający to stałością”.

„Bo to było to, Alex” – powiedziałem. „Dziecinny gest”.

W ogóle nie zaprzeczył.

„Myślałem o tym, żeby to przykryć” – powiedział. „Jeśli się zagoi. Wymyślna przykrywka. Może Carlie ma jakieś pomysły”.

„Powinieneś” – powiedziałem. „Chyba że chcesz nosić długie rękawy na zawsze”.

„Tak, ale…” „Wiesz, co to z nim zrobi” – powiedział ze smutnym śmiechem.

„Może czas pokazać mamie, że nie jesteś już małym chłopcem. I… Alex. To wszystko było kłamstwem. Radzi sobie bardzo dobrze. Przyznała się, kiedy tam byłem. To była kwestia kontroli, kochanie. Nic więcej”.

Mój mąż nic więcej nie powiedział. Tej nocy nie spał w naszym łóżku. Powiedział, że ma „rzeczy do zrobienia” w garażu.

Minęły trzy tygodnie. Z dumą noszę mój tatuaż na obojczyku:

„Samoocena, moja jedyna miłość na zawsze.”

Widzę, że Alex od czasu do czasu na niego zerka. Ja noszę swoje podkoszulki, a on zawsze nosi swoje długie rękawy. Nie mam mu nic do powiedzenia. Teraz musi poradzić sobie z kontrolą i manipulacją matki. Musi poradzić sobie z głupotą swojej prośby i dziecinnością tego tatuażu.

Carlie mówi rzeczy, które go rozśmieszają. Poprosiła o gigantyczną żyrafę, aby zakryć tatuaż.

„Możemy go nazywać Larrym” – śmieje się.

„Żyrafa jest o wiele lepszym wyborem” – powiedział Alex do Carlie z uśmiechem.

Nic nie powiedziałem. Po prostu spojrzałem na wytatuowane słowa na moim obojczyku i uśmiechnąłem się do siebie w oknie.