Mój syn zażądał 300 000 dolarów na spłatę długu żony. Następnego ranka znalazł tylko zamknięte drzwi i kopertę ze swoim imieniem

Olivia kontynuowała: „Jest zły z powodu dodatkowych zarzutów. Zły z powodu przedłużonego wyroku. Zły z powodu tego, że nie udało mu się cię nastraszyć”.

Wybuchnąłem krótkim, gorzkim śmiechem, który zaskoczył nawet mnie. „On zawsze nienawidził porażek”.

Twarz Olivii się nie zmieniła, ale jej ton złagodniał. „Ta rozmowa była inna”.

Marissa pochyliła się. „Jak inaczej?”

Olivia zawahała się. Krótka pauza. Jak ktoś zastanawiający się, czy opowiedzieć ci o szczególe, który będzie cię prześladował.

„On ci nie tylko groził” – powiedziała. „Mówił o… możliwościach”.

„Opcje” – powtórzyła Marissa z obrzydzeniem. „Jakbyś była czyjąś własnością”.

Olivia zacisnęła szczękę. „Wspomniał o kimś ze swojej starej sieci kontaktów. O człowieku, którego od jakiegoś czasu próbujemy zlokalizować. Sądzimy, że ten człowiek nadal jest aktywny i lojalny wobec „biznesowej” ery Richarda”.

Poczułem ucisk w żołądku. „Co to dla mnie oznacza?”

„To znaczy, że ryzyko nie zniknęło” – powiedziała Olivia. „To znaczy, że nie można zakładać, że czas sprawia, że ​​ludzie zapominają”.

Marissa ciężko westchnęła. „Więc co proponujesz? Więcej patroli? Więcej kamer? Ona już ma system bezpieczeństwa”.

Olivia spojrzała na mnie. „Proponuję, żebyś potraktowała swoje bezpieczeństwo poważnie, jak nigdy dotąd. Proponuję, żebyś przestała próbować być dzielna, będąc sama”.

Słowo „odważny” uderzyło mnie jak cichy policzek. Bo miała rację. Byłam uparta. Nie lekkomyślna, ale uparta jak ludzie, którzy w końcu odzyskali kontrolę i nie chcą jej oddać ani cala – nawet w zamian za ochronę.

„Nie chcę się ukrywać” – powiedziałem.

Olivia skinęła głową, jakby spodziewała się takiej odpowiedzi. „Więc się nie ukrywaj. Ale nie bądź przewidywalny”.

Sięgnęła do teczki i wyjęła zdjęcia.

Na pierwszym zdjęciu mężczyzna stał w pobliżu mojego budynku, oparty o palmę, w czapce baseballowej na czubku głowy. Jego twarz była częściowo w cieniu.

Na drugim zdjęciu ten sam mężczyzna siedział w sklepie spożywczym, w którym byłem dwa dni wcześniej. Udawał, że ogląda pomarańcze, a jego wzrok był skierowany w stronę kamery.

Trzecia osoba zaprowadziła go w okolice targu rzemiosła, w tle za stoiskiem z ręcznie robionymi mydłami.

Wpatrywałem się w zdjęcia, aż wzrok mi się zaostrzył.

Głos Marissy zabrzmiał cicho i groźnie. „On ją śledził”.

Olivia skinęła głową. „Nie wiemy, czy zamierza działać, czy tylko zastraszać. Ale nie możemy się doczekać, żeby się dowiedzieć”.

Ścisnęło mnie w gardle. „Czy to ten, o którym wspominał Richard?”

„Nie możemy jeszcze tego potwierdzić” – powiedziała Olivia. „Ale ten moment nie jest przypadkowy”.

Przez chwilę nikt się nie odzywał. Na zewnątrz, przy wejściu na plac, ktoś się zaśmiał. Wózek sklepowy zatrzęsł się po chodniku. Życie toczyło się dalej – nieświadome, beztroskie.

W końcu powiedziałem: „Co mam zrobić?”

Ramiona Olivii lekko się rozluźniły, jakby czekała, aż wypowiem te słowa.

„Chcę, żebyś nam pomógł” – powiedziała. „Nie poprzez konfrontację. Poprzez strategię”.

Marissa zmrużyła oczy. „Wyjaśnij”.

Olivia dotknęła zdjęć. „Chcemy zidentyfikować tego mężczyznę, powiązać go z próbą kontaktu z pani synem i założyć czystą sprawę. Sprawę, która nie będzie opierać się na stwierdzeniu, że »był w pobliżu jej budynku«, ale na zamiarze”.

„A jak to robisz?” – zapytałem.

Olivia spojrzała na mnie uważnie. „Potrzebujemy, żebyś żyła dalej swoim życiem, ale w kontrolowany sposób. Potrzebujemy, żebyś podążała wyznaczonymi przez nas ścieżkami. Chodź w miejsca, gdzie będziesz pod obserwacją. Niech myśli, że nie wiesz”.

Serce waliło mi tak mocno, że miałem wrażenie, jakby uciskało moje żebra.

Wyraz twarzy Marissy stał się twardy. „Absolutnie nie”.

Olivia uniosła rękę. „Z funkcjonariuszami w pobliżu. Pod przykryciem. I za twoją zgodą na każdym kroku”.

Marissa spojrzała na mnie. „Diane, nie. Nie jesteś im winna swojego ciała jako przynęty. Już wystarczająco dużo zapłaciłaś”.

Słowo przynęta sprawiło, że żółć podeszła mi do gardła.

Ton Olivii się nie zmienił, ale jej oczy tak. Złagodniały. „Nie chcę, żeby stała ci się krzywda. Chcę, żeby go złapali, zanim spróbuje”.

Znów wpatrywałem się w zdjęcia. W zwyczajny kapelusz. Zwykłą koszulę. Zwykły sposób, w jaki niebezpieczeństwo czasami nosi zwyczajne ubrania.

Wtedy przypomniałem sobie głos Richarda dochodzący z drugiej strony sali sądowej. Zimny. Pewny.

„To jeszcze nie koniec”.

Pomyślałem o wszystkich latach, w których się bałem. O wszystkich latach, w których tłumiłem strach i nazywałem to lojalnością. Opuściłem dom. Złożyłem zeznania. Przetrwałem zastraszanie.

Ale to… to było inne. To był moment, w którym odwaga przestała być prywatną decyzją, a stała się publicznym ryzykiem.

„Potrzebuję minuty” – powiedziałem.

Olivia skinęła głową. „Weź to.”

Marissa nie czekała. Przysunęła się do mnie, jej głos był naglący. „Nie musisz tego robić. Możemy cię znowu przenieść. Możemy cię zabrać w bezpieczniejsze miejsce. Możemy…”

„Nie” – powiedziałem, zaskakując nas oboje swoją stanowczością.

Marissa mrugnęła. „Diane…”

„Nie przeprowadzam się” – powtórzyłam. „Nie spędzę reszty życia pakując walizki, bo mój syn nie chce ponieść konsekwencji”.

Oczy Marissy błysnęły. „Nie chodzi o dumę”.

„To nie duma” – powiedziałem cicho. „To poczucie własności. W końcu zbudowałem życie, które należy do mnie. Jeśli będę uciekał, on nadal będzie kontrolował mapę”.

Marissa wyglądała na rozdartą między gniewem, podziwem i strachem. „Możesz zrobić sobie krzywdę”.

Przełknęłam ślinę. „Wiem”.

Długa cisza.