Mój szwagier uniósł kieliszek i pochwalił się: „Sprzedam rodzinny dom na plaży, żeby łatwo zarobić”. Uśmiechnąłem się tylko. Nie wiedział, że po cichu kupiłem ten dom lata temu. Nie wiedział też, że wykonawca czekający na zewnątrz był wściekły.

Czy to Daniel Morrison, właściciel budynku przy Seabreeze Lane 847?

Mój kciuk zawisł w powietrzu i przez sekundę po prostu słuchałem dochodzących z sali odgłosów – śmiechu, brzęku szklanek, cichego szurania krzesła po kafelkach – jakbym mógł zatrzymać tę chwilę, odmawiając odpowiedzi.

Potem poszłam do kuchni, z dala od uroczystości, od głosu Ethana.

Tak. Kto to jest?

Mark Rivera. Musimy porozmawiać o Ethanie Collinsie.

Coś zimnego przeszło mi przez żołądek.

A co z nim?

Zatrudnił mnie do remontu twojej nieruchomości. Powiedział, że jest jej właścicielem. Pracuję już trzy tygodnie. Jest mi winien 15 000 dolarów i teraz nie odbiera telefonów. Jestem teraz w pickupie przed domem twojego ojca. Nie chcę robić scen, ale mam dość bycia ignorowanym.

Przed domem mojego ojca.

Spojrzałem przez okno w kuchni i zobaczyłem sylwetkę pickupa stojącego na krawężniku, silnik pracował na biegu jałowym, a za kierownicą siedział mężczyzna, mocno trzymający kierownicę, jakby powstrzymywał się przed wpadnięciem przez drzwi wejściowe.

Mój szwagier kłamał tak długo, że zaczął wciągać w to obcych.

Przełknęłam ślinę.

Czy mówisz, że w kontrakcie jest adres mojego domu na plaży?

Tak. 847 Seabreeze Lane. A adres do korespondencji to ten. Przyszedłem tutaj, bo tylko tam mogłem uzyskać odpowiedź.

Moja skóra zrobiła się gorąca, a potem znów zimna.

Wyślij mi zdjęcia pracy i wszystkiego, co podpisałeś. Natychmiast.

Pojawiły się trzy kropki, potem zniknęły, a potem pojawiły się ponownie.

Powiedział, że to jego rodzinny dom na plaży, którym osobiście się opiekuje. Chcesz mi powiedzieć, że nie jest jego właścicielem?

Nigdy nie był jego właścicielem. Wyślij mi wszystko, co masz.

Zaczęły napływać zdjęcia.

Nowe balustrady tarasowe w połowie zamontowane. Armatura łazienkowa wyrwana i poukładana w pudłach. Świeża masa gipsowa rozmazana wzdłuż szwów, na którą nigdy nie wyraziłem zgody. Prace, na które nie wyraziłem zgody. Zmiany, na które się nie zgodziłem. Zmiany, które nie są tylko kosmetyczne – to takie, które zamieniają twoją nieruchomość w czyjś projekt.

Potem nadszedł dokument.

Na dole widniało imię Ethana. Adres mojej nieruchomości. I zestaw numerów „zatwierdzenia powiatu”, które nawet na pierwszy rzut oka nie wyglądały dobrze.

Wiedziałem, że to nieprawda, bo dwa miesiące wcześniej – podczas corocznego przeglądu podatku od nieruchomości, nudnego, dorosłego zwyczaju, za który nikt nie bije brawo – sprawdziłem w systemie powiatowym, żeby się upewnić, że wszystko się zgadza. Nie złożono żadnych pozwoleń. Nie zatwierdzono żadnych remontów.

Ethan wynajął wykonawcę, który miał pracować w domu, który nie był jego własnością, na podstawie fałszywych dokumentów.

A teraz wykonawca miał za sobą trzy tygodnie ciężkiej pracy i materiałów, nie mając jasnej ścieżki zapłaty.

Zerknąłem w stronę drzwi salonu. Ethan wciąż trzymał się na nogach, wciąż błyszczał, wciąż przekonywał moją rodzinę, że jest jakimś geniuszem nieruchomości.

Panie Rivera, pisałem uważnie. Jestem prawnym właścicielem. Mam na to dowód w rejestrze własności w hrabstwie. Ethan pana oszukał. Myślę, że powinien pan skontaktować się z władzami.

Mówisz poważnie?

Całkowicie. Przykro mi, że to cię spotkało, ale nigdy nie zatwierdziłem żadnych remontów, nigdy cię nie zatrudniłem i nigdy nie zgodziłem się za nic zapłacić. To oszustwo.

Pauza.

A potem: Jezu. Masz jego adres?

Mam adres, którego ci kazano użyć. Prześlij mi kopie każdej wiadomości, każdego e-maila, każdego zdjęcia. Niczego nie usuwaj. Przekażę to mojemu prawnikowi i zajmiemy się tym we właściwy sposób.

Powiedział, że zgody zostały zatwierdzone. Pokazał mi dokumenty.

To podróbka. Przykro mi.

Kolejna pauza, dłuższa, cięższa.

Pracuję w budownictwie od dwunastu lat – napisał. – Widziałem już różne podejrzane rzeczy. Ale to?

Co mam zrobić?

Pomyślałam o Ethanie w sąsiednim pokoju, pijącym szampana mojego ojca. O tym, jak odbierał gratulacje za projekt, który nie był jego. O mojej siostrze, promieniejącej u jego boku, dumnej z mężczyzny, który po cichu całe swoje życie przechylało się ku przepaści. O mojej rodzinie, która zawsze lubiła Ethana bardziej niż mnie, bo on był czarujący i głośny, a ja cicha i łatwo zapominalna.

Na razie nie wchodź do środka, napisałem. Nie chcę, żebyś wplątał się w rodzinną awanturę. Dokumentuj wszystko. Zadzwonię jutro rano. Zajmiemy się tym.

Dobra.

Wsunąłem telefon do kieszeni i wróciłem do salonu z twarzą przygotowaną na coś spokojnego.