Mój wnuk zadzwonił do mnie o 5 rano i powiedział: „Babciu, nie zakładaj dziś czerwonego płaszcza”. Zapytałam dlaczego, a on drżącym głosem odpowiedział: „Wkrótce zrozumiesz”. O 9 rano poszłam złapać autobus. Ale kiedy zobaczyłam tłum zebrany na przystanku, w końcu zrozumiałam, dlaczego – i poczułam ucisk w żołądku.

Nie czułam triumfu. ​​Może powinnam. Ale przede wszystkim czułam się zmęczona i smutna – z powodu wszystkich istnień, które Vanessa zniszczyła w pogoni za pieniędzmi i majątkiem, które nigdy by mi nie wystarczyły.

Dwa tygodnie po aresztowaniu Vanessy Robert złożył pozew o rozwód.

Siedzieliśmy przy kuchennym stole, tym samym, przy którym jedliśmy tysiące niedzielnych obiadów, i patrzyłam, jak mój syn drżącymi rękami podpisuje papiery.

„Powinienem był wiedzieć” – powiedział chyba po raz setny. „Przez te wszystkie lata powinienem był zobaczyć, kim ona naprawdę jest”.

„Robert, ona oszukała mnóstwo ludzi” – powiedziałem. „Prokuratorów, śledczych, partnerów biznesowych. Nie możesz winić siebie za to, że nie przejrzałeś zawodowego drapieżnika”.

„Ale tyle razy wybierałem ją zamiast ciebie. Za każdym razem, gdy próbowałeś mnie ostrzec, za każdym razem, gdy mówiłeś, że coś jest nie tak, ignorowałem to. Sprawiałem, że czułeś się problemem.”

„Próbowałeś utrzymać swoje małżeństwo. To nie przestępstwo”.

Spojrzał na mnie czerwonymi oczami.

„Próbowała cię zabić, mamo. Moja żona – kobieta, z którą dzieliłem łoże przez dwadzieścia lat. Mordowała ludzi za ich ziemię, a ja niczego nie podejrzewałem. Co to o mnie mówi?”

„Mówi, że jesteś człowiekiem” – powiedziałem łagodnie. „Mówi, że chciałeś wierzyć w to, co najlepsze w kimś, kogo kochasz. To nie słabość, Robercie. To nadzieja. Może złudna nadzieja. Ale znalazłeś siłę, kiedy było trzeba. Byłeś przy Dany i mnie, kiedy cię potrzebowaliśmy. Nie uciekłeś. Nie schowałeś się. To coś znaczy”.

Otarł oczy.

„Chcę ci to wynagrodzić. Niezależnie od tego, ile to zajmie.”

„Więc zacznij od wybaczenia sobie” – powiedziałem. „I bądź lepszym ojcem dla Dany’ego. On cię teraz potrzebuje bardziej niż kiedykolwiek”.

Dany miała problemy.

Ujawnienie, że Rachel go wykorzystywała, że ​​cały ich związek był manipulacją, mocno nim wstrząsnęło. Wziął semestr urlopu na studiach, dwa razy w tygodniu spotykał się z terapeutą w mieście i powoli odzyskiwał zaufanie.

Większość czasu spędzał ze mną na farmie. Razem pracowaliśmy w stodole, naprawialiśmy ogrodzenia, planowaliśmy wiosenne sadzenie i nawadnianie. Jeździliśmy do Billings po części i wracaliśmy z koktajlami mlecznymi z okienka samochodowego, tak jak kiedyś Frank i ja.

Niewiele mówił o Rachel, ale czasami przyłapywałam go na wpatrywaniu się w pustkę, pogrążonego w myślach, którymi nie mógł się z nią podzielić.

Pewnego popołudnia na początku marca, gdy sprzątaliśmy szopę narzędziową, w końcu się otworzył.

„Babciu, myślisz, że jestem głupi?”

„Co? Oczywiście, że nie. Dlaczego o to pytasz?”

„Bo dałem się nabrać. Na wszystko. Rachel powiedziała mi, że mnie kocha, a ja jej uwierzyłem. Powiedziała, że ​​chce ci pomóc, a ja dałem jej wszystko, czego potrzebowała, żeby cię zniszczyć. Byłem tylko narzędziem – pożytecznym idiotą”.

Odłożyłem grabie, które trzymałem w ręku i usiadłem obok niego na starym belu siana.

„Dany, masz dziewiętnaście lat” – powiedziałem. „Uwierzyłeś, że ktoś, na kim ci zależy, mówi ci prawdę. To nie głupota. To niewinność. A w niewinności nie ma nic złego”.

„Ale powinnam była zauważyć znaki”.

„Rachel była szkolona przez Vanessę, która latami doskonaliła ten przekręt. Doskonale wiedziała, jak manipulować ludźmi, jak zdobywać zaufanie, jak wykorzystywać emocje. Nawet doświadczeni śledczy dawali się na to nabrać. Nie jesteś słaby, dając się oszukać zawodowemu manipulatorowi”.

„To dlaczego czuję się taki głupi?”

„Bo ból sprawia, że ​​kwestionujemy wszystko, łącznie z nami samymi. Ale Dany, uratowałaś mi też życie. Przejrzałaś plan Rachel w krytycznym momencie. Ostrzegłaś mnie przed czerwonym płaszczem. Przechowałaś ten pendrive. Pomogłaś ujawnić całą operację Vanessy. To nie są działania głupiego człowieka”.

Przez dłuższą chwilę milczał.

„Czasami za nią tęsknię” – powiedział w końcu. „Czy to szaleństwo? Wiem, kim była, co robiła, ale czasami tęsknię za osobą, którą ją uważałem”.

„To nie szaleństwo” – powiedziałem. „To żałoba. Opłakujesz związek, który myślałeś, że masz, przyszłość, którą sobie wyobrażałeś. To prawdziwa strata. Nawet jeśli ten związek był zbudowany na kłamstwach”.

„Jak przestać tęsknić za czymś, co tak naprawdę nigdy nie istniało?”

„Czas. Cierpliwość. I świadomość, że zasługujesz na coś prawdziwego, na kogoś prawdziwego. I pewnego dnia, kiedy będziesz gotowy, to odkryjesz”.

Oparł się o moje ramię, a ja trzymałam go tak samo, jak wtedy, gdy był mały i świat wydawał mu się zbyt duży i przerażający.

Rozstrzygnięcie prawnej batalii o farmę zajęło kolejny miesiąc.

Sfałszowany akt własności został oficjalnie unieważniony. Wszystkie oszukańcze roszczenia Vanessy zostały odrzucone. Nieruchomość pozostała moja, czysta i wolna, tak jak przez cztery pokolenia.

Co więcej, prokurator okręgowy złożył wniosek o zastaw na wszystkich aktywach Vanessy, aby wypłacić odszkodowania rodzinom jej ofiar — jej dom na przedmieściach Billings, jej samochody, udziały w firmie i konta inwestycyjne.

Wszystko zostało skonfiskowane.

Spółka Summit Properties została rozwiązana, a jej aktywa sprzedane w celu wypłaty odszkodowania.

Uczestniczyłem w jednej z rozpraw w sprawie restytucji w miejskim sądzie. Były tam rodziny – ludzie, którzy stracili rodziców i dziadków przez intrygi Vanessy. Starszy mężczyzna, który stracił żonę. Kobieta w moim wieku, która straciła siostrę. Para w średnim wieku, która straciła ranczo ojca.

Nie rozmawialiśmy wiele, ale mieliśmy ze sobą coś wspólnego.

Świadomość, że przeżyliśmy. Że sprawiedliwość nadeszła powoli, ale w końcu nadeszła.

Potem podeszła do mnie jedna kobieta. Miała około pięćdziesięciu lat, miłe oczy i siwiejące włosy.

„Pani Foster? Jestem Catherine Wells” – powiedziała. „Moją matką była Martha Hartley. Ciotka Rachel”.

Ostrożnie uścisnąłem jej dłoń.

„Bardzo mi przykro z powodu waszej straty. Obojga.”

„Dziękuję”. Wzięła głęboki oddech. „Chciałam, żebyś wiedział… cieszę się, że ją powstrzymałeś. Moja matka zasługiwała na coś lepszego niż to, co ją spotkało. A Rachel…” Głos jej się załamał. „Rachel kiedyś była grzeczną dziewczynką. Zanim Vanessa się w to wplątała. Zastanawiam się, kim Rachel mogłaby się stać, gdyby nigdy nie poznała tej kobiety”.

„Twoja siostrzenica ostatecznie uratowała mi życie” – powiedziałem. „Dowody, które zebrała, kopia zapasowa, którą stworzyła. Bez tego Vanessa mogłaby nadal być wolna”.

„Rachel zawsze była dokładna” – powiedziała ze smutkiem Catherine. „Nawet kiedy robiła okropne rzeczy, była metodyczna. Może w ten sposób starała się zachować kontrolę. Zachować godność. Nie wiem. Nigdy się nie dowiem”.

Stałyśmy tam razem, dwie kobiety, które straciły bliskich przez chciwość Vanessy. I poczułam więź, której nie potrafiłam do końca nazwać.

Być może to więź ocalałego.

Albo po prostu zrozumienie wynikające ze wspólnego bólu.

Wiosna zawitała do Montany z typowym dla siebie, dramatycznym rozmachem.