Mój wnuk zadzwonił o 5 rano i powiedział: „Babciu, nie zakładaj dziś czerwonego płaszcza” — cztery godziny później zrozumiałam dlaczego.

„NIE ZAKŁADAJ DZIŚ CZERWONEGO PŁASZCZA” – POWIEDZIAŁ MÓJ WNUK. GODZINY PÓŹNIEJ ZROZUMIAŁEM DLACZEGO – I ŻOŁĄDEK MI OPADŁ.

Mój wnuk zadzwonił do mnie o 5:00 rano i powiedział: „Babciu, nie zakładaj dziś czerwonego płaszcza”. Zapytałam dlaczego, a on drżącym głosem odpowiedział: „Wkrótce zrozumiesz”. O 9:00 poszłam złapać autobus, jak setki wtorków wcześniej. Kiedy dotarłam na miejsce, zamarłam w miejscu, gdy tylko zobaczyłam, co się tam dzieje.

Telefon zadzwonił dokładnie o piątej rano. Wiem, bo już nie spałem, siedząc w starym bujanym fotelu mojej babci przy oknie, i obserwując, jak ciemność powoli ustępuje miejsca świtowi nad polami.

W wieku sześćdziesięciu trzech lat sen przychodzi teraz fragmentarycznie, rozproszony niczym elementy układanki, których nie potrafię już do końca złożyć. Dom w Montanie skrzypiał wokół mnie, a znajomy dźwięk osiadającego starego drewna, który znam od zawsze, unosił się w powietrzu z dzbanka, który nastawiłem do zaparzenia o 4:30 – intensywny i gorzki, mieszający się z delikatną wonią dymu z wczorajszego ogniska. Za topolami Góry Beartooth rysowały się na tle nieba jedynie ciemniejszą linią, czekając na słońce.

Kiedy zobaczyłam imię Dany na ekranie, serce mi podskoczyło. Mój wnuk nigdy nie dzwonił o tej porze. Nigdy.

„Babciu”. Jego głos był ledwie szeptem, drżącym jak płomień świecy na wietrze.

„Dany, kochanie, co się stało?”

„Babciu, proszę, musisz mnie posłuchać.”

W jego głosie było coś, co zmroziło mi krew w żyłach. Nie panika, ale coś gorszego – strach owinięty ciasno wokół naglącej potrzeby. Jakby powstrzymywał krzyk.

„Nie zakładaj dziś czerwonego płaszcza. Proszę.”

Zerknęłam na wieszak przy drzwiach wejściowych, gdzie wisiał mój wiśniowoczerwony zimowy płaszcz, tak jak każdego ranka tej długiej zimy w Montanie. Kupiłam go trzy lata temu w Billings, w wielkim centrum handlowym przy autostradzie międzystanowej – absurdalny wydatek jak na wdowę o stałych dochodach, uzasadniony tym, że byłam widoczna na ciemnych, wiejskich drogach. Jasno. Głośno. Bezpiecznie.

„Dany, o czym mówisz?”

„Tylko proszę, Babciu, nie noś tego. Ubierz się w coś innego. Obiecaj mi.”

„Przerażasz mnie, kochanie. Gdzie jesteś? Wszystko w porządku?”

„Nie mogę teraz tego wyjaśnić. Wkrótce zrozumiesz. Tylko obiecaj mi, proszę.”

„Dany—”

Linia się urwała.

Zapadła cisza, głośniejsza niż tykający zegar na kuchennej ścianie.

Siedziałem tam, z telefonem chłodzącym się przy uchu, wpatrując się w ten czerwony płaszcz. Dom nagle wydał mi się inny, jakby coś przesunęło się w samych ścianach. Stare deski podłogowe pod moimi stopami były z tej samej szorstkiej sosny, po której chodziliśmy z Frankiem przez czterdzieści lat, ale wydawały się cieńsze, kruche. Na zewnątrz pierwsze ptaki rozpoczęły poranne śpiewy nad ścierniskiem pszenicy i zamarzniętym pastwiskiem, nieświadome przerażenia, które wkradało się do mojej piersi.

Nie nosiłem czerwonego płaszcza.

Zamiast tego włożyłam starą brązową kurtkę, tę z przetartymi łokciami i zapachem siana w szwach. Tę, którą zazwyczaj zostawiałam do pracy w stodole i karmienia bydła. Coś w głosie Dany dotarło głęboko do miejsca we mnie, które istniało na długo, zanim zostałam czyjąkolwiek żoną czy matką – do tej części, która znała burze, zanim nadciągnęły chmury, cielęta, zanim padły, kłopoty, zanim zapukały do ​​drzwi.

O 9:00 szedłem naszym długim, żwirowym podjazdem w stronę drogi powiatowej, gdzie zatrzymał się autobus. Szron lśnił na słupkach ogrodzenia, a moje buty chrzęściły na zamarzniętej ziemi. Widziałem swój oddech w zimnym powietrzu, cienkie chmury odpływały w stronę Gór Szalonych. Obok przejechał z rykiem pickup, zmierzając w stronę miasta, z otwartego okna sączyła się muzyka country.

Jeździłam do miasta tym samym autobusem w każdy wtorek i piątek przez ostatnie pięć lat. Odkąd mój mąż, Frank, zmarł i sprzedałam nasz drugi samochód, ta rutyna stała się dla mnie czymś w rodzaju rusztowania, wokół którego budowałam swoje tygodnie.

Autobus o 9:15. Zakupy spożywcze w Super Walmart przy autostradzie. Odbiór recept w aptece, gdzie technicy znają mnie po imieniu. Lunch w Betty’s Diner przy Main Street – kanapka BLT, frytki, słodka herbata w plastikowym kubku z lodem, który zawsze za głośno brzęczy. W domu o trzeciej.

Na tym odcinku autostrady nr 89 wiata autobusowa była małym elementem porządku pośród bezkresnych pól.

Ale dziś nie było autobusu.

Zamiast nich były radiowozy.

Cztery z nich, ich światła malowały szary poranek natarczywymi czerwieniami i błękitami, które migotały na oszronionych polach. Kolory odbijały się od pleksiglasowych ścian schronu, od znaku drogowego z napisem CLEARWATER 12, BILLINGS 78. Radiowóz stanowego policjanta stał przekrzywiony na poboczu, z silnikiem pracującym na biegu jałowym.

Żółta taśma rozciągnięta była na przystanku autobusowym — tej prostej, trójstronnej konstrukcji z ławką i porysowanymi ścianami z pleksiglasu, przy której czekałem niezliczoną ilość razy, czytając książkę, płacąc rachunki lub po prostu patrząc na pola pszenicy ciągnące się w stronę horyzontu.

Szeryf Tom Brennan zobaczył, że się zbliżam, i natychmiast zrobił krok naprzód, unosząc rękę.

„Pani Alexio Foster, proszę się odsunąć.”

„Tom, co się stało? Muszę złapać autobus.”

„Dziś rano nie będzie autobusu, Alexio.”

Jego twarz była poważna, a zmarszczki wokół oczu głębsze, niż pamiętałam. Chodziliśmy razem do liceum w Red Lodge ponad czterdzieści pięć lat temu. On grał w futbol amerykański w drużynie uniwersyteckiej; ja byłam dziewczyną, która pracowała na dwie zmiany w kawiarni przy autostradzie 212, pachnącej olejem smażalniczym i fusami z kawy.

„Doszło do incydentu”.

„Jaki incydent?”

Zawahał się, zerkając na kryminalistów krzątających się po schronie. Policjant stanowy pochylił się, żeby sfotografować coś na ziemi. Inny funkcjonariusz rozciągnął kolejną taśmę, a plastik powiewał na wietrze.

„Znaleziono tu dziś rano ciało. Około szóstej rano”.

Świat się przechylił.

„Ciało? Kto?”

„Jeszcze jej nie zidentyfikowaliśmy, ale… Alexia”. Urwał, wpatrując się we mnie wzrokiem, jakby same słowa były ze szkła i mogły zranić nas oboje. „Miała na sobie czerwony płaszcz. Wiśniowy. Dokładnie taki jak twój”.

Kolana mi zmiękły. Rów, droga i ściernisko zlały się w jedno.

Tom złapał mnie za łokieć i pomógł mi się podnieść.

„Wszystko w porządku? Zbladłeś.”

„Ja… muszę usiąść.”

Zaprowadził mnie do radiowozu i pomógł mi usiąść na miejscu pasażera. Winyl był zimny pod moimi nogami. Przez przednią szybę widziałem, jak fotografują coś w pobliżu schronu – kształt przykryty białą plandeką. Wiatr na pół sekundy owinął krawędź plandeki, unosząc ją na tyle, że mogłem zobaczyć błysk czerwieni pod spodem.

„Tom” – wyszeptałem. „Dany zadzwonił do mnie dziś rano o piątej. Powiedział mi, żebym dziś nie zakładał czerwonego płaszcza”.

Wyraz twarzy szeryfa zmienił się natychmiast, zmieniając się z zatroskanego sąsiada w skupionego stróża prawa. Wyprostował ramiona, a ta małomiasteczkowa łagodność, którą znałem od lat siedemdziesiątych, stwardniała w coś, co widziałem tylko kilka razy – po wypadkach na autostradzie, po bójkach w barach, które zaszły za daleko.

„Twój wnuk do ciebie dzwonił? Co dokładnie powiedział?”

Powtórzyłem rozmowę słowo w słowo. Tom wyciągnął notes i szybko pisał, a jego długopis drapał po papierze równymi, drukowanymi literami.

„Gdzie jest teraz Dany?”

„Nie wiem. Nie powiedział. Po prostu… brzmiał na przerażonego”.

„Kiedy widziałeś go ostatni raz?”

„Niedzielny obiad. Trzy dni temu. Wydawał się wtedy w porządku. Normalny.”