Mój zięć nalegał, żeby mój samochód został sprawdzony „ze względów bezpieczeństwa” przed weekendowym wyjazdem. Kiedy po niego jechałam, upuściłam torebkę – i kiedy się schyliłam, zauważyłam ukryte pod spodem małe urządzenie. Nie sprzeciwiłam się. Po cichu je wyjęłam i przymocowałam pod ciężarówką, która już była na drodze. Następnego dnia odebrałam dziwny telefon…

„Ponieważ chcę zrozumieć pełen zakres jego działań” – powiedziałem.

„I dlatego chcę mieć pewność, że Emma będzie chroniona przed wszelkimi konsekwencjami, jakie mogą się pojawić”.

Nie powiedziałam Marcusowi, że chciałam, aby David również poczuł się bezradny i pokrzywdzony, tak jak ja, gdy odkryłam jego urządzenie śledzące.

Chciałam, żeby wiedział, jak to jest, gdy ktoś obserwuje każdy jego ruch, zbiera dowody jego sekretów i przygotowuje się do zniszczenia jego misternie skonstruowanych kłamstw.

Można to nazwać drobną zemstą.

Nazwij to sprawiedliwością.

Tak czy inaczej, David Mitchell wkrótce miał się przekonać, że okradanie niewłaściwej wdowy może okazać się bardzo kosztownym błędem.

Trzeci telefon wykonałem do Jennifer Walsh, specjalistki ds. kryminalistyki finansowej, która kilka lat temu pomogła mi rozwikłać wyjątkowo skomplikowaną sprawę oszustwa inwestycyjnego.

Jennifer miała zdolność śledzenia przepływu pieniędzy przez warstwy firm-wydmuszek i zagranicznych kont, która doprowadziłaby nawet biegłego księgowego do płaczu ze szczęścia.

„Jennifer” – powiedziałem – „chcę, żebyś przeprowadziła kompleksowe dochodzenie finansowe pewnej osoby.

Dokumenty bankowe.

Raporty kredytowe.

Rachunki inwestycyjne.

Posiadanie nieruchomości.

Wszystko, do czego możesz legalnie uzyskać dostęp.”

„Clara” – powiedziała – „wiesz, że lubię wyzwania, ale brzmi to tak, jakby miało mnie zająć na całe tygodnie.

O jakim okresie czasu mówimy?

„Potrzebuję wstępnych wyników w ciągu czterdziestu ośmiu godzin i pełnego raportu w ciągu tygodnia”.

„To ambitne.

To będzie cię kosztować.”

„Pieniądze nie są problemem” – powiedziałem.

„Moimi jedynymi priorytetami są dokładność i szybkość.”

Około południa miałem już trzech specjalistów pracujących nad zebraniem informacji, które mogły albo potwierdzić moje podejrzenia dotyczące Davida, albo ujawnić, że sytuacja jest jeszcze gorsza, niż sobie wyobrażałem.

Teraz nadeszła najtrudniejsza część.

Zachowuję się normalnie w towarzystwie Emmy i Davida, czekając na wyniki śledztwa.

Emma wracała do domu na lunch, co robiła odkąd znowu do mnie zamieszkała — rzekomo po to, żeby sprawdzić, jak się czuję, ale tak naprawdę dlatego, że w stołówce biurowej serwowano jedzenie, które można by nazwać karą za niedożywienie.

Siedziała przy kuchennym blacie, jadła kanapkę i rozmawiała o planach ślubu, podczas gdy ja reagowałam jak matka.

„Mamo” – powiedziała – „David uważa, że ​​przyjęcie powinno odbyć się w Riverside Country Club.

Wygląda wspaniale, ale jest też bardzo drogie.

Czy jesteś pewien, że chcesz wnieść aż taki wkład w ślub?

Ironia tego wszystkiego była niemal nie do zniesienia.

David okradał mnie, żeby spłacić długi hazardowe, jednocześnie planując wystawne wesele, które miało zostać sfinansowane za moje skradzione pieniądze.

Ta odwaga była naprawdę imponująca, w pewien socjopatyczny sposób.

„Kochanie” – powiedziałem – „to twój ślub.

Chcę, żeby było idealnie, bez względu na cenę.”

„Jesteś najlepszą mamą na świecie” – powiedziała Emma, ​​przytulając mnie z takim wdzięcznym uczuciem, że zapragnęłam chronić ją przed prawdą tak długo, jak to możliwe.

Ale dowiedziałem się, że ochrona czasami wymaga najpierw zniszczenia.

A David Mitchell wkrótce miał odkryć, że niektóre wdowy się odgryzają.

W środę wieczorem ukazał się pierwszy fragment raportu z obserwacji Marcusa Webba, który potwierdził, że moje przeczucia co do Davida były katastrofalnie mało optymistyczne.

Najwyraźniej zatrudnianie porywaczy było tylko kolejnym etapem w karierze przestępczej, która nabierała rozpędu od lat.

Siedziałem w swoim domowym biurze i czytałem wstępne wnioski Marcusa, podczas gdy Emma i David jedli kolację w jakiejś modnej restauracji w centrum miasta.

Oczywiście, że mnie zaprosili, ale wymówiłem się, bo bolała mnie głowa. Nie do końca było to uzasadnione, biorąc pod uwagę to, czego dowiedziałem się o moim przyszłym zięciu.

Według Marcusa, David spędził wtorek odwiedzając trzy miejsca, które były niezwykle interesujące z punktu widzenia śledztwa.

Obiekt magazynowy na obrzeżach miasta.

Prywatna usługa poczty elektronicznej, specjalizująca się w udostępnianiu anonimowych adresów za opłatą.

Oraz spotkanie w kawiarni z dwoma mężczyznami, którzy mieli na koncie przestępstwa lichwiarskie i pranie pieniędzy.

„Clara” – napisał Marcus w swoim raporcie – „twój zięć dokonuje czegoś, co wydaje się być skomplikowanym oszustwem finansowym.

W magazynie znajdują się pudła z dokumentami – prawdopodobnie skradzionymi danymi finansowymi – należącymi do innych ofiar.

Usługa skrzynki pocztowej jest przeznaczona dla osób, które nie chcą, aby ich prawdziwe adresy były kojarzone z działalnością gospodarczą.

A dwaj mężczyźni, z którymi się spotkał, są wspólnikami Tony’ego Marchettiego, który prowadzi największą nielegalną działalność hazardową na wschodnim wybrzeżu.

Tony Marchetti.

Nawet ja znałem to nazwisko i starałem się nie znać nazwisk przestępców.

Marchetti był typem człowieka, który pojawiał się w artykułach prasowych na temat śledztw federalnych i tajemniczo zaginionych świadków.

Jeśli David był winien pieniądze organizacji Marchettiego, to nie był po prostu zdesperowany.

Był prawdopodobnie przerażony.

Śledztwo finansowe Jennifer Walsh ujawniło równie niepokojące informacje.

Dawid nie miał tylko długów hazardowych.

Miał zwyczaj wybierania sobie na cel starszych kobiet dysponujących znacznym majątkiem, zdobywania ich zaufania, a następnie systematycznego opróżniania ich kont.

Najwyraźniej byłem czwartą ofiarą w mojej karierze, która trwała prawie dekadę.

„Clara” – powiedziała mi Jennifer podczas naszej popołudniowej rozmowy telefonicznej – „ten mężczyzna jest profesjonalistą.

Jest wyrafinowany, cierpliwy i niezwykle niebezpieczny.

Wszystkie trzy kobiety, które wcześniej obrał sobie za cel, straciły znaczne sumy pieniędzy.

„Pewna kobieta straciła wszystkie oszczędności swojego życia, wynoszące czterysta tysięcy dolarów, zanim jej rodzina dowiedziała się, co się dzieje”.

„Co się z nim stało potem?” zapytałem.

“Nic.

Kobieta była zbyt zawstydzona, aby wnieść oskarżenie.

A kiedy w sprawę zaangażowała się jej rodzina, David przeprowadził się już do innego stanu i zaczął wszystko od nowa, z nową tożsamością.

To już czwarta tożsamość tej osoby, którą udało mi się ustalić.

Czwarta tożsamość.

Oznaczało to, że David Mitchell nie było nawet jego prawdziwym nazwiskiem, co wyjaśniało, dlaczego Emma nigdy nie była w stanie odnaleźć żadnego śladu jego rodziny ani przyjaciół z dzieciństwa, gdy próbowała zaplanować wieczór kawalerski z jego starymi kumplami.

Do czwartkowego poranka zebrałem wystarczająco dużo dowodów, żeby zamknąć Davida w więzieniu na całe dziesięciolecia.

Ale miałem też nowy problem.

Z obserwacji Marcusa wynika, że ​​David był coraz bardziej zdenerwowany.

Wykonywał nietypowe połączenia telefoniczne, wielokrotnie odwiedzał swój magazyn i zarezerwował lot do Miami na następny poniedziałek.

Lot, o którym Emma nic nie wiedziała.

Detektyw Chen zadzwonił do mnie w czwartek po południu i przekazał mi informacje z Kanady, co sprawiło, że sytuacja stała się jeszcze pilniejsza.

„Pani Brennan” – powiedziała – „Vincent Torres bardzo chętnie współpracował z nami w trakcie śledztwa.

Udostępnił szczegółowe informacje na temat swojej komunikacji z osobą, która go zatrudniła, w tym łańcuchy wiadomości e-mail i nagrania głosowe.

Problem polega na tym, że Torres twierdzi, iż miał codziennie dzwonić do swojego pracodawcy i informować go o postępach w śledzeniu sytuacji.

Wczoraj nie stawił się na odprawę, bo najwyraźniej siedział w więzieniu.

A to oznacza, że ​​Dawid wie, że coś poszło nie tak.”

„Dokładnie” – powiedziałem.

„Pani Brennan, sądzimy, że on może szykować się do zniknięcia.

Z tego, co powiedział nam Torres, wynika, że ​​twój zięć ma plan ucieczki, który zakłada szybką likwidację aktywów i opuszczenie kraju.

Jeśli ucieknie, możemy go nigdy nie złapać, a ty możesz nigdy nie odzyskać skradzionych pieniędzy.

Tego popołudnia podjąłem decyzję, która była albo genialnie strategiczna, albo niewiarygodnie głupia.

Zamiast dzwonić na policję i od razu aresztować Davida, postanowiłem przyspieszyć swój własny harmonogram.

Zadzwoniłem do Emmy do pracy i poprosiłem ją, żeby przyprowadziła Davida na kolację w piątek wieczorem.

„Chcę omówić budżet ślubu” – powiedziałem jej.

Co było prawdą, i co miało się wkrótce okazać.

„Mamo, to takie miłe z twojej strony” – powiedziała Emma.

„David będzie zachwycony.

Martwił się wydatkami.