Mój zięć sfilmował moją córkę tonącą, żeby zdobyć „lajki” — nie wiedział, kto słucha, kiedy powiedziałem: „Przynieś wszystko”.

Rozdział 3: Niezwykłe syreny

Ratownicy medyczni przyjechali dziesięć minut później, wezwani przez mój telefon z wezwaniem o nagłym wypadku. Owinęli Mię i mnie kocami termicznymi i podłączyli kroplówki z ciepłymi płynami. Siedzieliśmy skuleni w tylnej części karetki, z włączonym ogrzewaniem, a ciepło powoli wracało do moich zmarzniętych kończyn.

Obserwowałem ich przez tylną szybę karetki. Brad i jego rodzina wciąż stali na nabrzeżu. Otworzyli kolejną butelkę wina. Pili gorące kakao, śmiejąc się z „epickiej porażki”. Myśleli, że to już koniec. Myśleli, że wygrali kolejną rundę swojej pokręconej gry.

Potem dźwięk się zmienił.

To nie był jęk lokalnej karetki. To był głęboki, rytmiczny odgłos, który wstrząsał ziemią pod oponami.

Konwój czarnych, opancerzonych SUV-ów wjechał na parking ośrodka, z piskiem opon na lodzie. Poruszały się w formacji taktycznej, odcinając wszystkie wyjścia.

Za nimi podążał pojazd opancerzony BearCat i trzy radiowozy policji stanowej z włączonymi światłami, ale wyciszonymi syrenami.

Pojazdy otoczyły okolicę, blokując luksusowe samochody Harrisona. Wyskoczyli z nich mężczyźni w strojach taktycznych, z dobytą bronią, poruszając się z wojskową precyzją. Nie byli to lokalni szeryfowie, którzy przyjechali rozpędzić imprezę. Mieli na sobie kurtki z napisami AGENT FEDERALNY i POLICJA STANOWA .

Brad upuścił kakao. „Co do cholery? Jest jakiś terrorysta?”

Richard Harrison , ojciec Brada, wypiął pierś. Ruszył w stronę prowadzącego pojazdu. „Jesteśmy Harrisonami! Nie możecie nas zablokować! Mamy prawa! Wiesz, kim jestem?”

Drzwi czarnego, ołowianego SUV-a się otworzyły.

Wyszedł mężczyzna.

Był wysoki, miał ponad metr osiemdziesiąt, ubrany w długi, grafitowy płaszcz nałożony na idealnie skrojony garnitur. Miał srebrne włosy i twarz wyrzeźbioną z granitu. Nie patrzył na policjantów. Nie patrzył na Harrisonów. Szedł prosto w stronę karetki, przy której siedziałem.

To był Marcus . Mój brat.

Brad zmrużył oczy, próbując rozpoznać twarz. „Kim jest ten facet? Wygląda znajomo”.

Ojciec Brada zbladł. Kolana mu się ugięły. „O nie. O Boże, nie”.

„Co?” zapytał Brad zirytowany. „Kim on jest?”

„To Marcus Sterling ” – wyszeptał jego ojciec, a jego głos drżał z przerażenia, jakiego Brad nigdy wcześniej nie słyszał. „Prokurator Generalny . Prokurator Naczelny Stanu. Człowiek, który skazał szefową mafii Donatellę na dożywocie”.

Rozdział 4: Prokurator Generalny

Marcus zatrzymał się przy drzwiach karetki. Spojrzał na mnie, drżącą pod foliowym kocem, z włosami sklejonymi wodą z jeziora. Spojrzał na Mię, która była ledwo przytomna, podłączona do tlenu, a jej skóra wciąż była niebezpiecznie blada.

Wyciągnął rękę i dotknął mojego policzka. Jego dłoń była ciepła. „Jestem tutaj, El. Jesteś bezpieczna”.

Potem się odwrócił. Czułość zniknęła. Jego oczy stały się dwoma odłamkami lodu, zimniejszymi niż jezioro, z którego właśnie uciekliśmy.

Podszedł do grupy na nabrzeżu.

Brad podszedł, próbując zachować swoją zwykłą arogancję, choć jego głos drżał. „Przepraszam! Czy ty tu dowodzisz? To prywatna impreza. Twoi ludzie wtargnęli na teren prywatny. Mój ojciec zna gubernatora!”

Marcus spojrzał na Brada. Ten nawet nie mrugnął. Patrzył na niego, jakby był plamą na śniegu.

„Pewnie jesteś Brad” – powiedział Marcus. Jego głos był cichy, ale niósł się po śniegu niczym wystrzał z pistoletu. To był głos samego prawa.

„Tak, jestem Brad Harrison. A ty?”

„Jestem człowiekiem, który odbierze ci życie” – powiedział spokojnie Marcus.