Mój zięć sfilmował moją córkę tonącą, żeby zdobyć „lajki” — nie wiedział, kto słucha, kiedy powiedziałem: „Przynieś wszystko”.

„Nie możesz tego zrobić!” – wrzasnęła matka Brada, gdy kajdanki zacisnęły się mocno na jej nadgarstkach. „Mamy pieniądze! Mamy prawników! Pochowamy cię!”

Marcus podszedł do niej. Uśmiechnął się zimnym, przerażającym wyrazem twarzy.

„Twoje pieniądze są zamrożone” – poinformował ją Marcus. „Dziesięć minut temu złożyłem wniosek o natychmiastowe zajęcie mienia na podstawie ustawy RICO. Wykorzystałaś zasoby rodziny – ten ośrodek – aby ułatwić popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy. Twoje konta są zablokowane. Nie masz ani grosza, żeby zapłacić prawnikowi. Będziesz korzystać z usług obrońcy z urzędu”.

Wrócił do Brada. Brad klęczał na śniegu, płakał, a katar spływał mu po twarzy.

„Proszę” – szlochał Brad, ściskając płaszcz Marcusa. „Nie chciałem jej skrzywdzić! Kocham ją! To był tylko filmik! Chciałem lajków!”

Marcus spojrzał na niego z obrzydzeniem. Wyrwał płaszcz z uścisku Brada.

„Sfilmowałeś jej utonięcie” – powiedział Marcus. „To nagranie będzie dowodem A. To jedyny dowód, jakiego potrzebuję, żeby skazać cię na dwadzieścia pięć lat bez możliwości zwolnienia warunkowego. A Brad?”

Brad spojrzał w górę, jego oczy błagały.

„Będę głównym prokuratorem w tej sprawie” – wyszeptał Marcus. „Nie oddam tego w ręce młodszego prokuratora okręgowego. To ja będę stał w sądzie i dopilnuję, żebyś nigdy więcej nie zobaczył słońca”.

Brad upadł i zawodził w śniegu.

Agenci ich odciągnęli. „Złota Rodzina”, niedotykalni, zostali zaciągnięci na tyły opancerzonych furgonetek niczym zwykli przestępcy. Ich krzyki o litość zostały stłumione przez stalowe drzwi.

Marcus wrócił do karetki. Wszedł do środka i usiadł na ławce naprzeciwko nas. Napięcie ustąpiło z jego ramion.

„Już ich nie ma” – powiedział łagodnie.

Mia otworzyła oczy. Spojrzała na wujka, potem na mnie.

„Mamo?” wyszeptała.

„Jestem tutaj, kochanie” – powiedziałem, trzymając ją za rękę i ogrzewając ją między swoimi dłońmi. „Jesteśmy bezpieczni”.

„Czy Brad…”

„Brad odszedł” – powiedziałem stanowczo. „On cię już nie skrzywdzi. Nikogo już nie skrzywdzi”.