Moja rodzina kazała mi zostać w domu w te święta, bo „nie masz dzieci, to nie zrozumiesz”, usunęła mnie z grupowego czatu i oczekiwała, że ​​będę siedzieć sama w mieszkaniu, podczas gdy oni będą publikować swoje zdjęcia w idealnie dopasowanych piżamach. Dlatego w ostatniej chwili zarezerwowałam pobyt w pięciogwiazdkowym kurorcie na Karaibach, zamówiłam szampana przy basenie, a kiedy zaczęłam wrzucać te selfie o zachodzie słońca i filmy z basenem bez krawędzi, ich pełne poczucia winy telefony i desperackie wiadomości nagle nie chciały się skończyć.

„Laura, nie rób z tego wielkiej sprawy. To tylko rok i chcemy skupić się na rodzinie”.

Wybuchnąłem gorzkim śmiechem, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszę.

„Rodzina, co? A kim ja w takim razie jestem, jakimś outsiderem? Bo ostatnio, jak sprawdzałam, to ja byłam z tobą i pakowałam prezenty, podczas gdy twój mąż spał na kanapie. To ja zadbałam o to, żeby twoje dzieci miały takie same świąteczne piżamy. Ale jasne, Megan, nie rozumiem, co to znaczy rodzina”.

„Laura…” powiedziała ostrzegawczo.

Ale byłem już skończony. Byłem tak skończony.

„Wiesz co? Dobrze” – powiedziałam, starając się zachować spokojny głos, mimo że czułam, jak wali mi serce. „Życzę ci, żebyś spędził święta skupione na dziecku. Mam nadzieję, że będą takie, jakich sobie życzysz”.

Megan zaczęła coś jeszcze mówić, ale nie czekałam, aż ją usłyszę. Zakończyłam rozmowę i rzuciłam telefon na kanapę. Ręce trzęsły mi się z mieszaniny gniewu i niedowierzania.

Przez kilka minut po prostu siedziałem, wpatrując się w ścianę, a moje myśli krążyły w zawrotnym tempie.

Czy to się naprawdę działo? Czy naprawdę zostałem wyrzucony z rodzinnych tradycji świątecznych, bo nie miałem dzieci?

Niesprawiedliwość tego wszystkiego doprowadzała mnie do wrzenia. Nigdy nie sądziłam, że moja wartość w tej rodzinie zależy od tego, czy mam dzieci – ale najwyraźniej dla nich tak było. Najwyraźniej mój wkład się nie liczył. Najwyraźniej fakt, że poświęciłam lata swojego czasu, wysiłku i miłości, nie miał absolutnie żadnego znaczenia.

Cienki.

Jeśli tak to widzieli, to nie zamierzałam siedzieć bezczynnie i użalać się nad sobą.

Gdyby uważali, że nie pasuję do tego miejsca, poszedłbym tam, gdzie pasuję.

Chwyciłam laptopa i otworzyłam stronę rezerwacji podróży, a moje palce śmigały po klawiaturze, szukając miejsc docelowych. Jeśli nie będą mnie chcieli na święta, to dam sobie coś jeszcze lepszego – i nie będę się z tego powodu winić ani przez chwilę.

W chwili, gdy zakończyłem tę rozmowę, w mojej piersi zagościł tępy gniew, płonący powoli niczym żar czekający na odpowiedni podmuch wiatru, by przemienić się w pochłaniający wszystko ogień. Nie zamierzałem siedzieć w mieszkaniu, kipiąc z żalu, pozwalając, by ich decyzja zepsuła mi święta, podczas gdy oni śmiali się, wymieniali prezentami i oddawali się swojej małej, samozadowolonej wersji tego, czym powinna być „rodzina”.

Nie. Nie zamierzałam być tą żałosną, odrzuconą krewną, która siedzi sama z podgrzanym w mikrofalówce obiadem, udając, że okres świąteczny nie istnieje.

Gdyby uważali, że nie pasuję, to na pewno znalazłbym się gdzieś, gdzie czułbym się tak, jakbym tam był.

Nie zamierzałem po prostu wybrać się na jakąś mało wymagającą, smutną wycieczkę. Zamierzałem zrobić to na wielką skalę.

Gdyby byli tak pewni, że nie będę częścią ich idealnych Świąt Bożego Narodzenia, to dałbym sobie coś lepszego niż cokolwiek, co mogliby sobie wyobrazić. Pragnąłem lotów w pierwszej klasie, widoków na ocean, nieograniczonych koktajli i białych, piaszczystych plaż ciągnących się dalej, niż sięga wzrok. Pragnąłem znaleźć się w miejscu tak pięknym, tak luksusowym, tak całkowicie rozpieszczającym, że ich „skupione na dzieciach” Święta Bożego Narodzenia wyglądałyby przy nim jak niedofinansowany żłobek.

Nie minęło dużo czasu, zanim znalazłam idealne miejsce – ekskluzywny, pięciogwiazdkowy kurort na Karaibach, miejsce, które odpowiadało potrzebom osób, które nie ciągały za sobą lepkich maluchów ani nie miały do ​​czynienia z biernie agresywnymi teściami. Każde zdjęcie emanowało spokojem, wolnością i absolutną przyjemnością, a po raz pierwszy tego wieczoru na moich ustach zagościł szczery uśmiech.

Ja to robiłem.

Zarezerwowałem cały wyjazd w niecałe dziesięć minut, awansując do najlepszego apartamentu, jaki mieli, dodając zabiegi spa, wycieczki po oceanie i śniadania z szampanem – bo czemu nie? Gdy tylko kliknąłem „potwierdź”, coś we mnie drgnęło. Złość nie zniknęła całkowicie, ale przerodziła się w coś innego. W coś ostrzejszego. W coś bardziej satysfakcjonującego. W coś kontrolowanego.

Jeśli chcieli, żebym odszedł, to w porządku – odszedłem. Ale nie zamierzałem się tym smucić. Zamierzałem spędzić najlepsze cholernie święta Bożego Narodzenia w moim życiu i zamierzałem dopilnować, żeby o tym wiedzieli.

Wyciągnęłam walizkę i zaczęłam się pakować, upychając jedwabne sukienki, designerskie stroje kąpielowe i wszystko, co emanowało bogactwem i niezależnością. Każdy element garderoby, który składałam, przypominał mi o latach, które spędziłam, starając się, by Boże Narodzenie było idealne dla rodziny, która nawet nie uważała mnie za jej nieodłączną część.

Myślałam o niezliczonych godzinach, które spędziłam pakując prezenty dla ich dzieci, o tym, jak stałam w kolejce po promocje z okazji Czarnego Piątku, żeby bliźniaki Megan mogły mieć najnowsze, najdroższe zabawki. Myślałam o wszystkich chwilach, kiedy bawiłam się w Świętego Mikołaja na naszych rodzinnych spotkaniach, siedząc w drapiącym czerwonym garniturze, pocąc się pod sztuczną brodą, żeby Megan i Ryan mogli popijać wino i odprężyć się, podczas gdy ich dzieci piszczały z zachwytu.

A jednak po tym wszystkim — po każdym roku dawania, wspierania i troski — powiedziano mi, że nie jestem wystarczająca, bo nie mam własnych dzieci.

Ta myśl znów sprawiła, że ​​krew zawrzała mi w żyłach, ale tym razem kryło się pod nią coś jeszcze — coś, co niemal przypominało rozbawienie.