Moja suknia ślubna zniknęła kilka godzin przed ceremonią – to, co wydarzyło się później, wciąż mnie prześladuje

Gdy tylko zaczęła grać muzyka, drzwi kościoła za mną skrzypnęły i otworzyły się.

I tam była.

Tylko w celach ilustracyjnych.
Stacey.

Mam na sobie suknię ślubną.

Wyglądała promiennie, trzymając bukiet, i pewnie kroczyła nawą, jakby to miejsce było jej domem.

Dotarła do ołtarza i zwróciła się do oszołomionych gości.
„Przepraszam” – powiedziała stanowczo. „Ale ten dzień powinien należeć do mnie”.

W powietrzu dało się słyszeć westchnienie.

Jestem dziesięć minut starszy. Powinienem był pierwszy wyjść za mąż. Ale Emily… ona zawsze dostaje wszystko. Lepszą pracę, lepszego chłopaka, pochwały od wszystkich.

W końcu odzyskałam głos. „Stacey, co robisz?”

Spojrzała na mnie łzawiącymi oczami. „Mam dość życia w twoim cieniu. Chciałam tylko poczuć się dostrzeżona. Poczuć się wyjątkowa”.

Tylko dla celów ilustracyjnych.
W pokoju zapadła grobowa cisza, dopóki Matka nie wstała z krzesła.

Podeszła cicho do ołtarza i wzięła mnie za rękę.