Na lotnisku O’Hare mój bilet został przekazany mamie mojej synowej, więc wykonałem jeden uprzejmy telefon, który zmienił moją podróż na Hawaje za 47 000 dolarów

O 13:55 usłyszałem samochód wjeżdżający na mój podjazd. Spojrzałem przez przednią szybę i zobaczyłem sedana Kevina.

Tyler i Emma wysiedli, nerwowo i podekscytowani, ściskając małe plecaki. Kevin został w samochodzie z rękami na kierownicy.

Otworzyłem drzwi wejściowe zanim zdążyli zapukać.

„Babciu!” krzyknęła Emma, ​​biegnąc ścieżką.

Tyler był tuż za nią.

Oboje rzucili mi się w ramiona i przytulili mnie tak mocno, że prawie straciłem równowagę.

„Tak bardzo za tobą tęskniłam” – powiedziała Emma, ​​płacząc mi w koszulę.

„Myśleliśmy, że już nas nie kochasz” – powiedział Tyler.

Uklęknąłem na ganku i przytuliłem ich oboje.

„Nigdy nie przestałem cię kochać” – powiedziałem. „Ani przez sekundę. Byłem zły na twoich rodziców, ale zawsze cię kochałem”.

„Czy możemy wrócić?” zapytała Emma, ​​patrząc mi w oczy. „Proszę?”

„Tak” – powiedziałem. „Możesz przychodzić w każdą niedzielę, jeśli chcesz”.

„W każdą niedzielę?” powtórzył Tyler.

„W każdą niedzielę” – odpowiedziałem.

Przytulili mnie ponownie.

Spojrzałam w górę i zobaczyłam Kevina obserwującego nas z samochodu, a po jego twarzy spływały łzy.

Nasze oczy spotkały się na moment.

Potem wstałem, zabrałem wnuki do środka i zamknąłem drzwi.

Kevin został po drugiej stronie, tam gdzie jego miejsce.

To było osiem miesięcy temu.

Mam teraz sześćdziesiąt osiem lat.

Tyler i Emma przychodzą co niedzielę, bez wyjątku.

Pieczemy ciasteczka w mojej chicagowskiej kuchni, a piec ogrzewa całe piętro nawet zimą. Gramy w gry planszowe przy stole w jadalni. Gdy pogoda dopisuje, idziemy do parku na końcu ulicy, a dzieci biegną przed nami, mijając ceglane domy szeregowe i stare drzewa dające cień.

Opowiadają mi o swojej nowej szkole, którą kochają bardziej niż drogie prywatne szkoły. Opowiadają o swoich przyjaciołach, nauczycielach, targach naukowych. Pokazują mi rysunki, testy i opowiadania, które napisali.

Znów mogę być ich babcią.

Ale na moich warunkach.

Kevin je przynosi i odbiera. Za każdym razem wymieniamy może dziesięć słów.

„Dziękuję, że je przyniosłeś” – powiem.

„Dobrze się bawili” – odpowie.

Nic więcej.

Nie widziałem Jessiki od czasu lotniska.

Tyler twierdzi, że obecnie pracuje w domu towarowym i jest ciągle zmęczona i w złym humorze.

Według Emmy „Mama i Tata często kłócą się o pieniądze”.

Nie czuję z tego powodu winy.

Dokonali wyboru.

Mój majątek nadal wszystko przekazuje na cele charytatywne. Pięć i osiem milionów dolarów, których Kevin nigdy nie zobaczy.

To pewnie go dręczy każdego dnia.

Dobry.

Rozwijam się także na inne sposoby.

Podróż do Paryża była niesamowita. Dwa tygodnie muzeów i kawiarni, spacerów wzdłuż Sekwany o zachodzie słońca, wędrowania po Musée d’Orsay bez martwienia się o drzemki czy napady złości. Wybrałam się w rejs rzeczny, zjadłam za dużo ciastek i siedziałam w małej kawiarni niedaleko Sorbony, czytając francuskie powieści z zapartym tchem, ale z entuzjazmem.

Od tamtej pory byłam z Robertem na trzech kolejnych randkach. Nie spieszymy się, ale lubię jego towarzystwo. Przynosi mi książki, które jego zdaniem mogą mi się spodobać, i słucha, kiedy opowiadam o latach spędzonych w Chicago Memorial. Nigdy nie daje mi odczuć, że jestem mu winna.

Schudłam siedem kilogramów, nie ze stresu, ale dzięki odprężeniu i regularnym ćwiczeniom. Przeczytałam w tym roku trzydzieści cztery książki. Zaczęłam malować olejem. Odnowiłam kontakt z kolegami, z którymi straciłam kontakt. W ciągu ostatnich ośmiu miesięcy żyłam pełniej niż przez poprzednie osiem lat, ponieważ nie poświęcam już całej swojej energii na bycie idealną matką i babcią.

Po prostu jestem Margaret.

W zeszłą niedzielę, gdy piekliśmy ciasteczka z kawałkami czekolady, Emma zadała mi pytanie.

„Babciu, nadal jesteś zła na tatę?” zapytała, wałkując ciasto w swoich małych rączkach.

Zastanawiałem się, co na to odpowiedzieć.

„Już nie jestem zła, kochanie” – powiedziałam. „Złość to złość, ale później możesz komuś wybaczyć. To, co czuję, jest inne”.

„Co czujesz?” zapytała.

„Czuję się wykończony” – powiedziałem. „Twój tata podjął decyzję, żeby mnie zranić. I to pokazało mi, że nasza relacja nie jest zdrowa. Więc ją zmieniłem. Teraz mamy inną relację. W której widzę ciebie i twojego brata, ale chronię się przed ponownym zranieniem”.

„Czy kiedyś znów będziesz przyjaciółką taty?” zapytała Emma.

„Nie wiem” – powiedziałem. „Może kiedyś. Ale pewnie nie tak, jak kiedyś”.

„Z powodu tego, co mama powiedziała na lotnisku?” – zapytała.

Oczywiście, że o tym wiedzieli.

„Z tego powodu” – powiedziałem – „i z powodu reakcji twojego taty. Czasami ludzie pokazują ci, kim naprawdę są, a kiedy to robią, musisz im uwierzyć”.

Emma myślała o tym, wciskając kawałki czekolady w ciasto.

„Cieszę się jednak, że nadal nas kochasz” – powiedziała.

„Zawsze, kochanie” – powiedziałem. „Zawsze”.

Tyler, który dotąd milczał, tym razem zabrał głos.

„Tata czasami płacze” – powiedział. „W nocy. Słyszę go”.

Poczułem ucisk w klatce piersiowej.

„Przykro mi, że musisz to słyszeć, Tyler” – powiedziałem.

„Mówi, że za tobą tęskni” – dodał Tyler. „Że chciałby cofnąć to, co się stało”.

„Jestem pewien, że tak” – powiedziałem.

„Nie możesz mu po prostu wybaczyć?” – zapytał Tyler.

Usiadłem z nimi oboma przy stole.

„Otóż chodzi o wybaczenie” – powiedziałem. „Wybaczenie nie oznacza, że ​​wszystko wraca do normy. Nie oznacza, że ​​muszę wpuścić twojego tatę z powrotem do swojego życia w ten sam sposób. Wybaczenie oznacza, że ​​już nie jestem zły – i nie jestem. Ale to nie oznacza, że ​​ufam mu tak jak kiedyś”.

„Zaufanie jest jak szklany wazon” – kontynuowałem. „Kiedy się rozbije, można go skleić z powrotem, ale nigdy nie będzie taki sam. Zawsze są jakieś pęknięcia”.

„Więc nie możesz już ufać tacie?” zapytała Emma.

„Nie tak jak kiedyś” – powiedziałem.

Tyler powoli skinął głową, jakby rozumiał więcej, niż powinien rozumieć dziewięciolatek.

„To ma sens” – powiedział.

Zawahał się.

„Mama mówi, że jesteś wredny, bo już nam nie pomagasz” – dodał. „Ale ja nie uważam, że jesteś wredny. Myślę, że mama i tata zrobili coś złego i teraz ponoszą tego konsekwencje”.

Z ust dzieci.

„Zgadza się, Tyler” – powiedziałem cicho. „Czyny mają konsekwencje, nawet gdy jesteś dorosły. Zwłaszcza gdy jesteś dorosły”.

„Nie będę źle traktować ludzi, kiedy dorosnę” – powiedziała Emma poważnie. „Bo nie chcę, żeby zniknęli tak jak ty”.

„Dobry plan, kochanie” – powiedziałem. „Dobry plan”.

O godzinie piątej Kevin przyszedł ich odebrać.

Dzieci pożegnały się ze mną uściskiem i pobiegły ścieżką do samochodu, machając mi, gdy wsiadali.

Kevin stanął na chwilę na moim ganku.

„Mamo, czy mogę…” – zaczął.

„Nie” – powiedziałem łagodnie. „Cokolwiek chcesz powiedzieć, odpowiedź brzmi: nie. Mamy umowę. Działa. Nie komplikujmy tego”.

„Chciałem tylko podziękować” – powiedział. „Za to, że ich spotkałem. Za to, że wciąż jestem częścią ich życia”.

„Nie robię tego dla ciebie” – powiedziałem.

„Wiem” – odpowiedział. „Ale mimo wszystko. Dziękuję.”

Skinąłem głową i zamknąłem drzwi.

Obserwowałem przez okno, jak wsiadł do samochodu i odjechał.

W zeszłym tygodniu po raz pierwszy od czasu wyjazdu z lotniska zobaczyłem Jessicę.

Byłem w dziale warzywno-owocowym sklepu spożywczego w mieście — dużego sklepu sieciowego z jasnymi świetlówkami i wystawą jabłek Honeycrisp przy wejściu — wybierając awokado.

Odwróciłem się i zobaczyłem ją.

Wyglądała na wyczerpaną. Bez makijażu. Włosy związane w niedbały kucyk. Miała na sobie uniform sprzedawcy z przypiętą z przodu plakietką z nazwiskiem. Musiała przyjść prosto z pracy w domu towarowym.

Zamarła, gdy mnie zobaczyła.

Przez chwilę żadne z nas się nie poruszyło.

Potem podeszła.

„Margaret” – powiedziała.

„Jessica” – odpowiedziałem.