Podczas nocnej zmiany lekarz dyskretnie wręczył mi karteczkę z napisem: „Opuść to miejsce i nie wracaj dziś do domu…”. W tamtej chwili nic nie rozumiałem. Ale trzy dni później dowiedziałem się, że moja rodzina potajemnie planowała przenieść mnie do domu opieki i przejąć kontrolę nad wszystkim, co do mnie należy. Nie wiedzieli, że ja również mam swoją własną tajemnicę.

„Ta rodzina pójdzie do więzienia”.

„Pani Martha jest detektywem.”

„Sprawiedliwość dla babci!”

„Mamo” – powiedział Brandon łamiącym się głosem, zupełnie innym niż poprzednia furia. „Proszę, przestań. Nadal możemy to naprawić. Jesteśmy rodziną”.

„Nie, Brandonie” – odpowiedziałem z autentycznym smutkiem. „Rodzina nie zdradza. Rodzina nie kradnie. Rodzina nie planuje psychicznego zniszczenia któregoś ze swoich członków. Ty nie jesteś rodziną. To organizacja przestępcza o tym samym nazwisku”.

„Poświęciliśmy wam czterdzieści pięć lat naszego życia”.

„Dałaś mi?” powtórzyłem. „Dałem ci czterdzieści pięć lat mojego życia. Oddałem ci wszystko. A ty? Czekałeś tylko na moją śmierć, żeby odziedziczyć to, co, jak myślałeś, miałem”.

„Potrzebujemy tych pieniędzy, mamo. Mamy długi, problemy”

„I dlatego postanowiłeś mnie doprowadzić do szaleństwa? Dlatego postanowiłeś mnie okraść? Dlatego postanowiłeś zniszczyć ostatnie lata mojego życia?”

„To nie było nic osobistego” – powiedział słabo.

Te trzy słowa zawisły w powietrzu niczym wyrok śmierci. To nie było nic osobistego.

Czterdzieści pięć lat miłości, poświęcenia i oddania. I dla niego to nie było nic osobistego.

„Masz rację, Brandonie” – powiedziałem w końcu. „To nie było dla ciebie sprawą osobistą i od teraz nie będzie też sprawą osobistą dla mnie. Do zobaczenia w sądzie”.

Rozłączyłem się i spojrzałem w kamerę.

„A to, drodzy widzowie, była moja rodzina” – powiedziałem ze smutnym uśmiechem. „Dokończę tę historię jutro. Dobranoc”.

Zakończyłem transmisję z ponad siedmioma tysiącami widzów i setkami wiadomości wsparcia. Po raz pierwszy od tygodni położyłem się spać z poczuciem, że nie jestem sam w tej walce.

Następnego ranka obudziłem się z telefonem pękającym w szwach od powiadomień. Moja transmisja na żywo stała się viralem. Otrzymałem tysiące wiadomości z wyrazami wsparcia, setki próśb o wywiady od mediów i, co zaskakujące, dziesiątki wiadomości od seniorów, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji.

„Pani Marto” – głosiła jedna z wiadomości – „mój syn zrobił dokładnie to samo. Dziękuję za odwagę i opowiedzenie swojej historii. Zainspirowała mnie Pani do działania”.

Inny powiedział: „Jestem prawnikiem specjalizującym się w sprawach znęcania się nad osobami starszymi. Twoja sprawa jest jak z podręcznika. Jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy, jestem do twojej dyspozycji bezpłatnie”.

Jednak największe wrażenie zrobiło na mnie przesłanie od kobiety o imieniu Elellanena.

„Pani Marto, jestem pracownikiem socjalnym. Wczoraj uniemożliwiłem rodzinie oddanie do adopcji ich siedemdziesięciopięcioletniego ojca po obejrzeniu Pani programu. Pani odwaga ratuje innych dziadków”.

Pan Maxwell zadzwonił do mnie około dziewiątej rano.

„Pani Martho, pani wczorajsza audycja całkowicie zmieniła sytuację w tej sprawie” – powiedział mi z podekscytowaniem. „Mam trzy ważne wieści”.

„Powiedz mi” – odpowiedziałem, nalewając poranną kawę do eleganckiej hotelowej porcelany.

„Po pierwsze, prokurator okręgowy skontaktował się ze mną dziś rano. Chcą wnieść oskarżenie karne przeciwko twojej rodzinie w oparciu o zebrane przez nas dowody i częściowe zeznania złożone podczas transmisji na żywo”.

„Częściowe zeznania?”

„Kiedy Paisley przyznała, że ​​potrzebuje pieniędzy, a Brandon nie zaprzeczył zarzutom dotyczącym fałszerza, technicznie rzecz biorąc, przyznali się do winy na żywo przed tysiącami świadków”.

„Jaka jest druga wiadomość?” zapytałem.

„Twoja rodzina zatrudniła Davida Moralesa, jednego z najdroższych prawników w mieście. Podobno wydali kolejne trzydzieści tysięcy dolarów, których nie muszą mu płacić”.

„Jeszcze trzydzieści tysięcy” – mruknąłem. „Skąd oni biorą te wszystkie pieniądze?”

„Oto trzecia wiadomość, najbardziej szokująca. Vivien potajemnie zaciągnęła hipotekę na dom, w którym mieszkasz. Trzy tygodnie temu, korzystając ze sfałszowanych dokumentów, które wskazywały ją jako współwłaścicielkę, zaciągnęła kredyt hipoteczny na dwieście tysięcy dolarów”.

Zamarłem.

„Zastawiła mój dom?”

„Twój dom, pani Marto. A najgorsze jest to, że pieniądze już zostały wydane. Pięćdziesiąt tysięcy dla fałszerza, trzydzieści tysięcy dla prawnika, a resztę najwyraźniej wykorzystali na spłatę długów z oszukańczych kart kredytowych i inne wydatki”.

„Czy to znaczy…?” zacząłem.

„Teoretycznie bank ma teraz roszczenie do twojej nieruchomości na podstawie sfałszowanych dokumentów. My też będziemy musieli z tym walczyć, ale jestem przekonany, że wygramy”.

Po rozmowie z panem Maxwellem postanowiłem zrobić coś, co odkładałem na później – odwiedzić mój dom na Long Island. Nie po to, by pogodzić się z rodziną, ale by odzyskać moje najcenniejsze rzeczy, zanim w tajemniczy sposób znikną.

Przybyłem około jedenastej rano w towarzystwie dwóch prawników z kancelarii i urzędnika sądowego, który zezwolił mi na wejście i zabranie moich rzeczy osobistych. Dom wyglądał na zaniedbany. Trawnik, który utrzymywałem w idealnym porządku, był zarośnięty chwastami, a przy wejściu piętrzyły się śmieci.

Brandon otworzył drzwi z wyrazem całkowitego zaskoczenia na twarzy.

„Mamo, co tu robisz?” zapytał.

„Przyszedłem odebrać swoje rzeczy” – odpowiedziałem chłodno. „Ci ludzie są moimi przedstawicielami prawnymi, a ten funkcjonariusz jest tu po to, żebym mógł zabrać swoje rzeczy bez przeszkód”.

Vivien pojawiła się za Brandonem, rozczochrana i w piżamie w środku poranka.

„Nie możesz tu wejść!” krzyczała histerycznie. „To teraz nasz dom”.

„Twój dom?” – zapytał jeden z moich prawników. „Czy masz dokumenty potwierdzające to roszczenie?”

„Ja… my tu mieszkamy” – wyjąkała Vivien.

„Mieszkanie na danej nieruchomości nie czyni cię jej właścicielem” – wyjaśnił cierpliwie prawnik – „i na pewno nie daje ci prawa do zaciągnięcia na niej hipoteki w celu oszustwa”.

Po raz pierwszy od ponad tygodnia weszłam do własnego domu i stan, w jakim go zastałam, mnie przeraził. Salon był zaśmiecony opakowaniami po jedzeniu na wynos, pustymi butelkami po alkoholu i porozrzucanymi wszędzie ubraniami.

„Co zrobiłeś z moim domem?” zapytałem, czując narastającą wściekłość w mojej piersi.

„Jesteśmy zestresowani” – mruknęła Paisley ze schodów. „Nie mieliśmy czasu na sprzątanie”.

„Stresowany planowaniem, jak mnie okraść” – odparłem. „Stresowany próbami doprowadzenia mnie do szaleństwa. Stresowany oszukańczym zastawieniem mojej nieruchomości”.

Poszłam do swojego pokoju i znalazłam coś, co odebrało mi mowę. Przeszukali moje szuflady, szafy, moje najintymniejsze rzeczy. Było jasne, że czegoś szukali.

„Czego szukałeś?” zapytałem Brandona, który poszedł za mną.

„Nic, mamo. Po prostu martwiliśmy się o ciebie” – powiedział.

„Martwisz się? Dlatego splądrowałeś mój pokój?”

Otworzyłam szkatułkę z biżuterią i potwierdziły się moje podejrzenia. Brakowało kilku elementów, w tym diamentowych kolczyków, które mąż podarował mi na dwudziestą rocznicę ślubu.

„Gdzie jest moja biżuteria?” zapytałem wprost.

„Jaka biżuteria?” skłamała Vivien.

Wyjąłem telefon i wybrałem numer prywatnego detektywa.

„Czy mógłbyś mi dokładnie powiedzieć, jaką biżuterię znalazłeś, którą Vivien próbowała sprzedać w lombardzie?” – zapytałem przez głośnik, żeby wszyscy mogli usłyszeć.

„Kolczyki z diamentami, naszyjnik z pereł, bransoletka z białego złota ze szmaragdami i zapasowy pierścionek zaręczynowy” – wyrecytował głos z telefonu.

Vivien zbladła jak ściana.

„Te klejnoty są w sejfie depozytowym” – skłamała rozpaczliwie.

„Jaki sejf?” – zapytał mój prawnik. „Czy ma pan legalny dostęp do sejfu na nazwisko pani Marthy?”

Całkowita cisza.

„Vivien” – powiedziałem niebezpiecznie cicho – „masz dokładnie dwadzieścia cztery godziny na zwrot wszystkich moich klejnotów. Jeśli się nie pojawią, wniosę dodatkowe oskarżenie o kradzież kwalifikowaną”.

Podczas gdy pakowałem swoje najważniejsze rzeczy, słyszałem rozpaczliwe szepty mojej rodziny w kuchni. Postanowiłem podejść i posłuchać.

„Musimy odzyskać klejnoty” – powiedział Brandon.

„Nie mogę” – odpowiedziała Vivien. „Już je sprzedałam. Potrzebowaliśmy pieniędzy na prawnika”.

„Sprzedałeś je wszystkie?” – zapytała przerażona Paisley.

„Co miałem zrobić? Potrzebowaliśmy dodatkowych pięćdziesięciu tysięcy dla Paula, żeby szybciej przygotować dokumenty”.

„Ale te klejnoty były warte ponad sto tysięcy!” krzyknął Brandon.

„Sto tysięcy?” zapytałem od wejścia do kuchni.

Wszyscy trzej odwrócili się, jakby zobaczyli ducha.

„Mamo, możemy ci to wyjaśnić” – zaczął Brandon.

Wyjaśnij jak. Wyjaśnij, że dokładnie wiedziałeś, ile warte są moje klejnoty, kiedy je ukradłeś. Wyjaśnij, że sprzedałeś je za ułamek ich wartości, żeby zapłacić przestępcy. Wyjaśnij, że nie tylko ukradłeś przedmioty o nieocenionej wartości sentymentalnej, ale także zaniżyłeś ich cenę.

„Pilnie potrzebowaliśmy pieniędzy” – szlochała Vivien.

„Za co? Żeby zapłacić fałszerzowi, który miał ci pomóc ukraść wszystkie moje pieniądze? Żeby zapłacić prawnikowi, który miał ci pomóc w ogłoszeniu mnie szaleńcem?”

Paisley zaczęła płakać.

„Babciu, bardzo mi przykro. Nie wiedziałam, że te klejnoty są dla ciebie takie ważne”.