Podniosłam dywan, który mój były kazał mi zostawić – i znalazłam to, co pod nim ukrywał

Joyce, nie czekając na odpowiedź córki, poszła poinformować męża i syna, że ​​ich pomoc jest pilnie potrzebna.

Wkrótce Nancy i jej najbliżsi krewni byli zajęci pakowaniem rzeczy do dużych kufrów i pudeł.

Jednak w trakcie pracy drzwi wejściowe się otworzyły i weszła matka Dave’a.

Najwyraźniej teściowa spodziewała się, że synowa będzie sama w domu, i na chwilę była zaskoczona.

Odzyskując spokój, kobieta krzyknęła: „Natychmiast powstrzymajcie to oburzające zachowanie. Dzwonię natychmiast na policję”.

„Po pierwsze – cześć, Scarlet” – odparł ironicznie ojciec Nancy. „Po drugie, nie ma tu żadnego skandalu. Jeśli nie wiesz, krótko wyjaśnię.

„Dave zostawił Nancy, a ona z naszą pomocą przygotowuje mieszkanie dla twojego syna i jego kochanki. Po trzecie, możesz oczywiście zadzwonić na policję, ale nie zapominaj, że Nancy jest zameldowana tutaj, a ty – przepraszam – nie.

„Co powiesz organom ścigania? Włamałem się do mieszkania mojego syna i zobaczyłem, że moja – na razie oficjalna – synowa pakuje swoje rzeczy?”

Wzruszył ramionami. „Jesteś poważną kobietą, Scarlet, i na pewno to rozumiesz. Nikt nawet nie pomyślałby o odebraniu takiego telefonu. Przestań tracić nerwy”.

Kontynuował pakowanie.

„Usiądź, jeśli chcesz. Przynajmniej na tym krześle. O nie. Daliśmy ten zestaw Nancy i Dave’owi z okazji ich drewnianej rocznicy ślubu. Usiądź na razie na stołku, a zobaczymy, ile krzeseł zostało i w jakim stanie, i podzielimy je sprawiedliwie”.

„Co, Bruce?” – zadrwiła Scarlet. „Zamierzasz w ogóle dzielić krzesła? Czy to nie trochę małostkowe?”

„Oczywiście” – odpowiedział po prostu mężczyzna i kontynuował pakowanie.

Wyjątkowo zirytowana Scarlet rzuciła się na sofę i próbowała dodzwonić się do syna, ale on uparcie nie odpowiadał.

„Co u licha?” – zaprotestowała teściowa Nancy, zauważając, że Nancy pakuje mikser. „Wiesz, Dave regularnie robi koktajle. Odłóż go natychmiast.”

Czując wsparcie ze strony rodziny, Nancy nawet nie pomyślała o spełnieniu polecenia swojej byłej teściowej i zakleiła pudełko taśmą.

Scarlet podeszła do Joyce i próbowała przemówić jej do rozsądku.

„Joyce, przynajmniej nie rób czegoś, czego później będziesz żałować. Zawsze uważałem cię za rozsądną kobietę. Zatrzymaj córkę, syna i męża.

„Jak tylko Dave przyjedzie, zgłosi kradzież na policję.”

Nancy roześmiała się głośno.

„Nie, Scarlet. Zabieram tylko swoje rzeczy osobiste – to, co kupiłam i za co zapłaciłam kartą – i dokładnie połowę prezentów. A może mam zostawić bieliznę Rachel i wszystko inne?”

Podniosła brodę.

„Nie ma znaczenia, kto za co zapłacił. Cały majątek nabyty w trakcie małżeństwa jest uważany za wspólny. Więc lepiej trzymaj język za zębami”.

„Naprawdę nie znasz prawa, głupia dziewczyno.”

„Hej, nie, Scarlet” – zaprotestowała Joyce. „Nie waż się obrażać mojej córki. Nie będę tego tolerować”.

Joyce gestem dała znak mężowi, żeby go powstrzymał, gdyż ten był gotowy wdać się w słowną przepychankę.

„Zachowajmy przynajmniej pozory cywilizowanej komunikacji. Nikt cię nie okrada, Dave. Zabieramy sprzęt AGD zakupiony przez Nancy, ale nie wszystkie. Jeśli policzysz według kosztów, twój syn – który, przypominam, zainicjował rozwód – i tak wychodzi na tym lepiej.

„Nie zabieramy zmywarki, klimatyzatora ani drogiej, nowoczesnej kuchenki. Więc usiądź i trzymaj się od tego z daleka”.

„Jak śmiesz mówić mi, co mam robić?” wrzasnęła Scarlet, zapominając o wszelkiej uprzejmości i zmieniając temat na „ciebie”.

Joyce nie miała zamiaru ustępować przed matką syna zdrajcy i stanowczo stwierdziła: „Dość. Uspokój się. Nalej sobie herbaty, kawy, czy czegokolwiek chcesz. I uwierz mi – nie będziemy skąpi”.

„Skoro los tak potoczył się i nasze dzieci się rozstały, my jako matki naturalnie chcemy, aby nasze dzieci niczego nie straciły”.

Stanowczy i spokojny ton Joyce rzeczywiście wywarł uspokajający wpływ na teściową Nancy.

Scarlet zaparzyła herbatę i zaczęła robić notatki na swoim smartfonie, najwyraźniej zapisując, jakie rzeczy Nancy i jej krewni zabrali z mieszkania.

Podczas gdy mężczyźni nieśli najcięższe skrzynie, trzy kobiety milczały.

A gdy zostały już tylko torby z ubraniami, teściowa syknęła: „Daj mi kluczyki, Nancy”, po czym dodała nieco spokojniejszym głosem.

„Oto klucze” – powiedziała młoda kobieta, starając się nie okazywać teściowej, jak bolesne jest nagłe rozmontowanie czegoś, co budowała latami. „Do widzenia”.

Po ustawieniu przedmiotów przyniesionych z mieszkania Dave’a tak, aby trzy krzesła, pudełka i torby nie przeszkadzały, wszyscy dotarli do swoich miejsc noclegowych i dosłownie padli ze zmęczenia.

Rano, przy śniadaniu, krewni starali się stworzyć swobodną atmosferę, jakby w milczeniu zgadzali się nie wspominać o tym, co wydarzyło się poprzedniego dnia.

Dzięki wsparciu bliskich Nancy zaczęła powoli wracać do zdrowia.

Kiedy jej matka, ojciec i brat wychodzili do pracy, a mały Andrew był pochłonięty swoimi zabawkami, Khloe znalazła czas na rozmowę ze swoją szwagierką.

Ich relacja opierała się na dużym zaufaniu, więc jej pytania nie brzmiały ani obraźliwie, ani niestosownie.

„Nancy… może pod nieobecność Dave’a przemyśli swoje działania. Może jeszcze uda ci się wszystko ułożyć.”

„O nie, Khloe” – powiedziała cicho Nancy. „Nic nam nie wyjdzie. Dave uparcie nalegał, żebym nie spieszyła się z dziećmi, mimo że mam już 27 lat. A wczoraj oznajmił, że jego kochanka jest w ciąży”.

Wydechnęła.

„Nawet bym się nie zdziwił, gdyby w ogóle nie było seminarium, a on po prostu gdzieś z nią poszedł. Jej imię też – takie nietypowe, piękne… Rachel. Nie jakaś Nancy. Pewnie jest atrakcyjna, bo inaczej Dave by mnie dla niej nie zostawił”.

Khloe wyglądała na szczerze oburzoną.

„Jakbyś nie była piękna. Nancy, jesteś jak gwiazda filmowa – a do tego inteligentna i utalentowana. Nawet nie myśl, że ta naciągaczka, która uwiodła Dave’a, jest w jakikolwiek sposób lepsza od ciebie”.

Pochyliła się do przodu.

„Słuchaj – może powinnaś zmienić otoczenie, oderwać się od smutnych myśli i nabrać sił przed rozwodem. Sprawdźmy w internecie. Może są jakieś oferty wakacyjne last minute”.

Nancy uśmiechnęła się lekko.

„Khloe, dziękuję za opiekę i pomysł.”