Powiedziałem synowi, że jestem spłukany i nie mam dokąd pójść — nie wiedział, że po cichu go testuję, zanim jeszcze zobaczył grosz.

„Prosząc mnie, żebym się schowała podczas twojego brunchu? Zostawiając zasady domowe na mojej komodzie? Mówiąc twoim znajomym, że byłam „pomocą”?”

Wstałem i spojrzałem synowi w oczy.

„Wystawiłem cię na próbę, Garrison. I zawiodłeś pod każdym względem.”

„I co z tego?” Teraz był wściekły. „Zamierzasz mnie ukarać za to, że nie traktowałem cię jak królowej? Za to, że miałem czelność mieć życie?”

„Nie”. Ruszyłem w stronę drzwi. „Będę podejmował decyzje dotyczące moich pieniędzy, które odzwierciedlają to, czego się nauczyłem”.

„Preston?”

Preston wyciągnął kolejny dokument.

„Pani Castellano utworzyła dwa fundusze edukacyjne. Jeden dla Breen Castellano, drugi dla Aninsley Castellano. Każdy fundusz dysponuje milionem dolarów, przeznaczonym wyłącznie na czesne i zatwierdzone wydatki edukacyjne. Żadne z rodziców nie może korzystać z tych funduszy”.

Garrisonowi opadła szczęka.

„Dajesz moim dzieciom pieniądze, a mnie nie?”

„Daję twoim dzieciom szansę” – powiedziałem. „Próbowałeś mi jej odmówić. Edukacji. Szansy. Przyszłości”.

Otworzyłem drzwi.

„Przekazuję również dziesięć milionów dolarów organizacjom pomagającym osobom starszym porzuconym przez rodziny”.

„Porzucona?” – podniósł głos Garrison. „Nie porzuciłem cię!”

„Przedstawiłeś mnie jako gospodynię domową.”

Spojrzałem na niego ostatni raz.

„Jeśli chodzi o resztę pieniędzy, zamierzam żyć tak, jak chciał tego twój ojciec. Kupuję apartament z widokiem na górę Camelback. Podróżuję do wszystkich miejsc, których Bernard i ja nigdy nie zobaczyliśmy. W końcu robię coś dla siebie”.

„Mamo, proszę”. Garrison podszedł do mnie. „Nie rób tego. Damy radę”.

„Nie możemy”. Poczułam łzy w oczach, ale starałam się zachować spokój. „Bo najsmutniejsze nie jest to, że oblałaś test. Chodzi o to, że nawet nie wiedziałaś, że jesteś testowana. Prawdziwy syn by go nie potrzebował”.

Wyszedłem. Zostawiłem Garrisona i Sloana siedzących w biurze Prestona, tonących we własnej chciwości i żalu.

Nie oglądałem się za siebie.

Na zewnątrz słońce Arizony świeciło mi w twarz, ciepłe i jasne, jak nowy początek.

Tego popołudnia pojechałem do mojego nowego mieszkania. Preston zajął się zakupem, kiedy mieszkałem w pokoju gościnnym Garrisona. Ostatnie piętro. Okna od podłogi do sufitu. Widok na całą dolinę.

Było pięknie.

To było moje.

Stałem na balkonie i patrzyłem na miasto. Gdzieś tam Garrison prawdopodobnie wciąż nie mógł się otrząsnąć, wciąż próbował zrozumieć, co się stało, wciąż myślał o straconych pieniądzach.

Ale nigdy nie zrozumie prawdziwej straty. Nie pieniędzy. Relacji. Zaufania. Miłości, która umarła gdzieś po drodze, gdy był zajęty budowaniem swojego „udanego życia”.

Zadzwonił mój telefon. Na ekranie widniało imię Garrisona.

Pozwoliłem, aby odezwała się poczta głosowa.

Zadzwonił ponownie. I ponownie.

Zaczęły przychodzić SMS-y.

Mamo, proszę, oddzwoń. Musimy o tym porozmawiać.

Przepraszam.

Pozwól, że wyjaśnię.

Ale nie było czego tłumaczyć. Widziałam dokładnie, kim on jest, kiedy myślał, że nie mam już nic do zaoferowania.

A tej osoby nie chciałam w swoim życiu.

Rozmowy telefoniczne trwały tygodniami, a potem miesiącami.

Nigdy nie odpowiedziałem.

W końcu przestali.