Pożar spalił całą moją farmę doszczętnie. Nie mając dokąd pójść, poszłam do domu mojej córki. Otworzyła drzwi, spojrzała na moje zakurzone buty, po czym niemal je zamknęła i powiedziała cicho: „Mamo, przepraszam, nie mamy miejsca, żeby cię tu przenocować, a poza tym boję się, że nowy perski dywan się pobrudzi”. Czując się jednocześnie zraniona i kompletnie zagubiona, zadzwoniłam do chłopca, którym kiedyś się opiekowałam, a który teraz jest bogatym biznesmenem. Kiedy jego helikopter wylądował na podwórku, ta chwila cicho odmieniła wszystko.

Marcus podszedł do okna i wyjrzał na podwórko, gdzie rosły młode drzewa owocowe, takie same jak te, które ja kiedyś miałem.

„Już to zrobiłem” – powiedział. „Ten list, który dostaną jutro? To powiadomienie, że ich kredyt hipoteczny został przeniesiony do Rivers Holdings Group”.

„Kupiłeś… ich dług?” – zapytałem.

„Trzy miesiące temu” – powiedział. „Jak tylko dowiedziałem się, że mają kłopoty, kupiłem im kredyt hipoteczny w ich banku. Teraz są mi winni dwieście osiemdziesiąt tysięcy dolarów”.

„Czy to w ogóle jest legalne?”

Marcus odwrócił się do mnie z małym, wymuszonym uśmiechem.

„Kiedy masz wystarczająco dużo pieniędzy, możesz wiele rzeczy zrobić legalnie” – powiedział. „Zwłaszcza gdy druga strona dopuszcza się oszustwa”.

Podniósł kolejny plik papierów.

„Mam też dowody na problemy podatkowe po stronie Ethana. Pieniądze, które zarobił na oszustwie, nigdy nie pojawiły się w jego zeznaniach podatkowych. Właściwe osoby byłyby tym bardzo zainteresowane”.

Przełknęłam ślinę.

„Czego właściwie od nich chcesz?” – zapytałem.

Usiadł z powrotem, jego wzrok był bystrzejszy niż kiedykolwiek wcześniej.

„Chcę odzyskać każdego centa, którego ci ukradli, z odsetkami” – powiedział. „I chcę, żeby Holly przyznała, że ​​wiedziała, co się dzieje. Jeśli tego nie zrobią, stracą dom. Ethan zostanie oskarżony. I dopilnuję, żeby wszyscy wiedzieli dlaczego”.

W tym momencie zadzwonił jego telefon. Spojrzał na ekran i uśmiechnął się bez cienia humoru.

„O wilku mowa” – mruknął, zwracając ekran w moją stronę.

Ostrokrzew.

„Odpowiesz?” – zapytałem.

„Oczywiście” – powiedział, naciskając przycisk głośnika. „Cześć, Holly”.

„Marcus” – powiedziała cienkim, zdyszanym głosem. „Musimy porozmawiać. Proszę, przyjdź do domu”.

„Po co miałbym jeszcze raz postawić nogę w tym domu?” zapytał spokojnie.

„Bo jesteśmy rodziną” – powiedziała łamiącym się głosem. „Bo popełniliśmy błędy i chcemy je naprawić”.

„Błędy?” powtórzył Marcus. „Tak to teraz nazywasz?”

Cisza.

„Daj mi tylko szansę, żebym mogła to wyjaśnić” – błagała.

„Dobrze” – powiedział Marcus po chwili milczenia. „Ale nie idę sam. Moja mama idzie ze mną”.

„Tak, tak, oczywiście” – odpowiedziała szybko. „Cokolwiek zechcesz”.

Zakończył rozmowę i spojrzał na mnie.

„Jesteś gotowy stawić jej czoła?” zapytał.

Pomyślałem o drzwiach zamykających mi się przed nosem. O słowie „porażki”. O latach drobnych skaleczeń i bezmyślnego okrucieństwa.

„Tak” – powiedziałem, zaskoczony siłą własnego głosu. „Jestem gotowy”.

W drodze powrotnej Marcus położył mi rękę na ramieniu.

„Nieważne, co się stanie” – powiedział – „nigdy więcej nie będziesz musiał prosić o okruszki ludzi, którzy cię nie szanują. Ten czas minął”.

Po raz pierwszy mu uwierzyłem.

Kiedy dotarliśmy do domu Holly, atmosfera była inna. Nie było ani odrobiny samozadowolenia, ani zadowolonego męża w drzwiach. Drzwi otworzyły się, zanim jeszcze zapukaliśmy.

Holly stała tam, jej makijaż był rozmazany, a oczy zaczerwienione od płaczu.

„Mamo” – powiedziała, wyciągając ramiona. „Dziękuję, że przyszłaś”.

Nie ruszyłem się.

Stanęłam obok Marcusa, czując, jak coś we mnie wskakuje na swoje miejsce, jakby drzwi się zamykały, ale tym razem z mojej strony.

„Holly” – powiedziałem spokojnym głosem. „Musimy porozmawiać”.

Ethan pojawił się za nią w luźnym ubraniu, ale zdradziła go twarz. Wyglądał jak człowiek, który właśnie zdał sobie sprawę, że stół, przy którym grał, należy do domu, a nie do niego.

„Marcusie” – zaczął, starając się brzmieć rozsądnie. „Chyba doszło do nieporozumienia”.

„Nie ma tu żadnego nieporozumienia” – powiedział Marcus. „To oszustwo. Mnóstwo oszustw”.

Holly zaprowadziła nas do salonu, tego samego pomieszczenia, w którym organizowała wystawne przyjęcia i gdzie prawdopodobnie przechwalała się swoim życiem, podczas gdy ja siedziałam w domu i kalkulowałam, jak zapłacić rachunek za prąd.

Teraz pokój wydawał się mniejszy. Luksus był tańszy.

„Mogę ci przynieść coś do picia?” zapytała Holly, zaciskając dłonie.

„Nie jesteśmy tu po napoje” – powiedziałem, zaskakując nawet siebie. „Jesteśmy tu, żeby zrobić to jak należy”.

Marcus położył telefon na stoliku kawowym.

„Nagrywam to” – powiedział. „Dla bezpieczeństwa nas wszystkich”.

Ethan zbladł.

„Czy to naprawdę konieczne?” zapytał.

„Tak” – odpowiedział Marcus. „Biorąc pod uwagę, że okradłeś moją matkę przez osiem lat, to więcej niż konieczne”.