„Proszę pana, ten chłopak mieszka ze mną” – powiedziałem głośno, widząc portret w rezydencji. Pracuję jako sprzątaczka w Nowym Jorku. Znam go!

Słowo to zawisło w powietrzu niczym dym.

Michael powoli usiadł, wpatrując się w zdjęcie, potem we mnie, a następnie w portret na ścianie.

„Piętnasty lipca 2006 roku” – powiedział cicho. „Byliśmy na placu zabaw w Central Parku. Był upalny dzień, tłoczno. Odwróciłem się na trzydzieści sekund, żeby odebrać telefon. Trzydzieści sekund. Kiedy się obejrzałem, już go nie było”. Spojrzał na mnie, oczy miał dzikie, pełne żalu, który najwyraźniej nie przygasł od prawie dwóch dekad. „Po prostu zniknął”.

Wyobraziłem sobie Central Park, ten, który mijałem na mapie metra, ale którego nigdy nie widziałem. Myśl o tym jasnym, zatłoczonym placu zabaw, kojarzącym się z chłopakiem, który siedział ze mną na zniszczonej kanapie w Wyoming, wydawała się niemożliwa.

„Policja szukała miesiącami” – powiedział Michael. „Ulotki, doniesienia prasowe, wolontariusze przeczesujący park, psy, helikoptery, wszystko. Nic nie znaleźli. Żadnych świadków, którzy widzieli moment jego zniknięcia. Żadnego samochodu. Żadnych dowodów. Żadnych listów z żądaniem okupu. Niczego, co by do czegokolwiek doprowadziło”.

Spojrzał na swoje dłonie.

„W końcu sprawa utknęła w martwym punkcie” – powiedział. „Powiedzieli nam, żebyśmy przygotowali się na ewentualność jego śmierci. Że nic więcej nie mogą zrobić”.

„Ale jak trafił do Wyoming?” – zapytałem. „To… to drugi koniec kraju”.

„Nie wiem” – powiedział Michael ochrypłym głosem. „Teorie, domysły, spekulacje. Że ktokolwiek go porwał, wywiózł go gdzieś daleko, żeby trudniej było go znaleźć. Że został sprzedany, ukryty albo…” Urwał, zaciskając szczękę. „Nic, czego moglibyśmy dowieść. Nic, co moglibyśmy wykorzystać”.

Ponownie spojrzał na portret.

„Ten obraz został zamówiony na podstawie ostatniego zdjęcia, jakie miałem z nim” – powiedział. „Patrzę na niego każdego dnia i zastanawiam się, czy żyje. Czy jest głodny. Czy się boi. Nie ma poranka w tym mieście, żebym się nie obudził i nie pomyślał o nim gdzieś tam”.

Przełknęłam ślinę.

„Żył” – powiedziałem łagodnie. „Przynajmniej do 2013 roku. Wtedy widziałem go po raz ostatni”.

Głowa Michaela gwałtownie obróciła się w moją stronę.

„A mówiłeś, że był w sierocińcu” – powiedział. „W Casper w Wyoming”.

„Meadow Brook” – powiedziałem. „Na skraju miasta. Ceglany budynek, ogrodzenie z siatki. Był tam od lat. Miał przyjaciół. Miał… coś. To nie był dom, ale schronienie.”

Michael wstał tak szybko, że album wypadł mu z kolan.

„Muszę tam iść” – powiedział. „Teraz”.

„Czekaj” – powiedziałem. „Minęło jedenaście lat, odkąd odszedłem. Może go już tam nie ma. Może został adoptowany. Albo przekroczył wiek emerytalny. Albo…”

„W takim razie znajdziemy go w inny sposób” – powiedział Michael. „Pomożesz mi?”

„Ja… co?” wyjąkałem.

„Znasz ten sierociniec” – powiedział. „Znasz go. Jesteś pierwszym prawdziwym tropem, jaki mam od lat. Proszę. Pojedziesz ze mną do Wyoming?”

Spojrzałem na niego.

Nie chodzi o pieniądze, penthouse czy garnitur.

Do mężczyzny, który zachował nietknięty pokój dla chłopca, który zniknął z Central Parku. Do ojca, który zamówił portret, żeby móc codziennie patrzeć synowi w oczy.

„Tak” – powiedziałem. „Pomogę ci”.

Dwa dni później siedziałem w prywatnym odrzutowcu lecącym na zachód.

To był mój pierwszy lot samolotem. Ironia sytuacji nie umknęła mojej uwadze.

Samolot startował z Teterboro, nie z JFK ani LaGuardia. Pojechaliśmy tam czarnym samochodem z przyciemnianymi szybami. W lusterku wstecznym obserwowałem, jak Manhattan się kurczy, a wieżowce ustępują miejsca centrom handlowym New Jersey, potem przedmieściom, a potem otwartemu niebu.

W środku odrzutowca wszystko było wyłożone beżową skórą, miękkimi dywanami i butelkami z wodą ustawionymi w równych rzędach.

„Przepraszam” – powiedział w pewnym momencie Michael, przyłapując mnie na gapieniu się przez okno jak dziecko. „Wiem, że to… dużo”.

„W porządku” – powiedziałem. „Kiedyś oglądałem samoloty przelatujące nad sierocińcem i zastanawiałem się, dokąd lecą. Nigdy nie myślałem, że będę w którymś z nich”.

„Uwielbiał samoloty” – powiedział cicho Michael. „Zabraliśmy go kiedyś do Muzeum Lotnictwa i Kosmonautyki w Waszyngtonie. Nie chciał stamtąd wyjeżdżać”.

Otworzył teczkę leżącą na siedzeniu obok niego.

„Chcę, żebyś to zobaczył” – powiedział.

Raporty policyjne. Podsumowania FBI. Wycinki z gazet z 2006 roku z nagłówkami o „Chłopcu z Central Parku”. Zdjęcia Olivera w różnym wieku – niemowlęcia, malucha, pięciolatka z przerwą między zębami w czapce Yankees.

Odtwarzał domowe filmy na tablecie.

Na jednym z nich mały chłopiec z potarganymi, ciemnymi włosami siedzi przy kuchennym stole w wieżowcu, a przed nim tort w kształcie samolotu. „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin” – śpiewają głosy, a on uśmiecha się szeroko, mocno zaciska oczy i zdmuchuje świeczki.

„Na szóste urodziny” – powiedział Michael. „Poprosił o tort w kształcie samolotu, zabawkę w kształcie samolotu i piżamę w kształcie samolotu. Mój ojciec dał mu małą czerwoną zabawkę w kształcie samolotu. Spał z nią każdej nocy”.

„Wciąż kochał samoloty w Meadow Brook” – powiedziałem cicho. „Rysował je bez przerwy. Zapełniał nimi zeszyty”.

Michael zamknął oczy i wziął głęboki oddech.

„Nie mogę uwierzyć, że żył przez cały ten czas” – powiedział. „W Wyoming. I ja… nie miałem pojęcia”.

„Nie mogłeś wiedzieć” – powiedziałem.

„Latami zatrudniałem prywatnych detektywów” – powiedział. „Ale po pewnym czasie wszyscy mówili mi, że wrzucam pieniądze w czarną dziurę. Nazywali go „duchem” ściszonym głosem, jakbym nie słyszał. Moja żona nie mogła znieść ciągłego otwierania się rany. Rozwiedliśmy się w 2011 roku. Przeprowadziła się do Kalifornii”.

Spojrzał na swoje dłonie.

„Zbudowała tam życie” – powiedział. „Nowy mąż, nowy dom. Nie winię jej. Każdy przeżywa żałobę inaczej. Ja… nigdy nie przestałem się przyglądać. Zachowałem jego pokój. Jego zabawki. Jego ubrania. Ja… nigdy nie zamknąłem tych drzwi”.

Przyglądałem mu się przez chwilę, po czym powiedziałem cicho:

„Michael, muszę cię na coś przygotować. Kiedy znałem Olivera, ledwo pamiętał cokolwiek sprzed Meadow Brook. Miał fragmenty – czerwone drzwi, zabawkowy samolot, mężczyznę i kobietę – ale to było jak sen. Trauma tak działa. Umysł odcina to, co boli za bardzo”.

Skinął głową.

„Nazywali to amnezją dysocjacyjną” – powiedział. „Psycholog z FBI o tym mówił. Powiedzieli, że gdyby żył, mógłby nas nie pamiętać. Powiedzieli to, żebym się od tego odciął”.

„Więc nawet jeśli go znajdziemy” – powiedziałem – „nawet jeśli będzie stał tuż przed tobą… może nie wiedzieć, kim jesteś”.

Michael przez dłuższą chwilę patrzył przez okno na chmury.

„W takim razie mu przypomnę” – powiedział w końcu. „Nie zmuszając go do niczego. Pokazując mu, kim był. A potem dam mu wybór. Wróć do domu, nie wracaj do domu – nie odbiorę mu tego. Ale chcę, żeby wiedział jedno: że nigdy nie został zapomniany”.

Wyoming przywitał nas szerokim niebem i zimnym powietrzem pachnącym kurzem i sosnami.

Lotnisko Caspera było na tyle małe, że można było zobaczyć, jak bagaż ląduje na pokładzie samolotu, nie ruszając się z miejsca. W oddali górowały fioletowe góry. Przez sekundę, wysiadając z samolotu, poczułem, jakby czas się zatrzymał i znów miałem dwanaście lat.

Michael wynajął standardową, średniej wielkości limuzynę w małym okienku przed lotniskiem.

„Nikt tutaj nie musi oglądać miliardera przyjeżdżającego limuzyną” – powiedział, gdy uniosłem brwi, widząc jego prostotę.

Dałem mu wskazówki, jak jechać drogami, którymi nie podróżowałem od lat, obserwując mijane znajome punkty orientacyjne — stację benzynową, gdzie pracownicy Meadow Brook robili zakupy spożywcze, wieżę ciśnień z namalowanym na niej napisem CASPER, zjazd prowadzący do sierocińca.

Meadow Brook wydawał się mniejszy, niż go zapamiętałem.

Cegła była bardziej wyblakła. Siatka ogrodzeniowa miejscami się zapadała. Sprzęt na placu zabaw miał nowe warstwy łuszczącej się farby, ale huśtawki pozostały te same.

Zaparkowaliśmy, a ja przystanąłem na chwilę, trzymając klamkę.

„Wszystko w porządku?” zapytał Michael.

„Tak” – powiedziałem. „Po prostu… mnóstwo tu duchów”.

W środku hol wyglądał niemal identycznie jak wtedy, gdy wyszedłem — tablica ogłoszeń z przestarzałymi ulotkami, kilka niedopasowanych krzeseł, biurko z porysowaną powierzchnią.

Za nim siedziała kobieta w średnim wieku, zmęczona, ale nie nieuprzejma. Na jej plakietce widniało imię KAREN.

„Czy mogę w czymś pomóc?” zapytała.

Michael zrobił krok naprzód.

„Nazywam się Michael McGra” – powiedział. „Szukam informacji o byłym mieszkańcu. Ma na imię Oliver. Przebywał tu mniej więcej od 2007 do co najmniej 2013 roku”.

Wyraz twarzy Karen natychmiast zmienił się w coś, co przypominało żal pomieszany z biurokracją.

„Przykro mi, proszę pana” – powiedziała. „Nie możemy ujawniać informacji o byłych mieszkańcach. Polityka prywatności. Przepisy stanowe”.