Przy kolacji żartowali, że znowu jestem „bezrobotna” — dopóki nie przypomniałam im, do kogo właściwie należy dom, w którym mieszkają za darmo.

Zatrzymałam się, rozważając opcje, słysząc w głowie głos Toma: Nazywaj to po imieniu, Dorothy. Nie pozwól im tego zmienić.

„Ale dam ci wybór. Możesz dziś wieczorem sama powiedzieć Michaelowi o romansie i zakończyć tę farsę małżeńską z godnością. Albo mogę mu powiedzieć, razem z twoim ojcem, twoją matką i panią Davidson.”

„Szantażujesz mnie.”

„Daję ci szansę, żebyś choć raz w swoim nędznym życiu zrobił to, co słuszne”.

Podszedłem do drzwi wejściowych i je otworzyłem.

„Masz czas do jutra rano, żeby podjąć decyzję. Tak czy inaczej, Michael pozna prawdę. Pytanie tylko, czy wyjdzie ona ode mnie, czy od ciebie.”

Jennifer stała jak sparaliżowana w moim salonie, ściskając telefon jak koło ratunkowe.

„A, Jennifer, spakuj walizki dziś wieczorem. Romans czy nie romans, za dwadzieścia dni i tak jesteś na wolności. To tylko ułatwia życie wszystkim zaangażowanym”.

Po jej odejściu usiadłem na starym fotelu mojego ojca i w końcu pozwoliłem sobie poczuć w pełni ciężar tego, co odkryłem. Mój syn, mój łagodny, ufny syn, ożenił się z kobietą, która okradała rząd, kłamała o swoich dochodach i zdradzała go w domu, który kupiłem, żeby dać im nowy początek.

Zrozumiałem, że niektórzy ludzie nie zasługują na nowy początek. Niektórzy zasługują dokładnie na to, co dostali.

Ciężarówka Michaela wjechała na podjazd o 23:30 tego wieczoru, wcześniej niż zwykle. Przez okno w sypialni obserwowałem, jak siedział w kabinie przez kilka minut, zanim w końcu wysiadł i podszedł do drzwi wejściowych ciężkim krokiem człowieka dźwigającego ogromny ciężar.

Spodziewałem się tej rozmowy odkąd Jennifer wyszła tamtego popołudnia. Pytanie tylko, czy zdobyła się na odwagę, żeby mu o tym powiedzieć, czy też próbowała wymyślić jakąś alternatywną wersję wydarzeń.

Ciche pukanie do drzwi mojej sypialni powiedziało mi wszystko, co musiałem wiedzieć.

„Mamo, jesteś obudzona?”

„Wejdź, kochanie.”

Michael wyglądał, jakby postarzał się o dziesięć lat w osiem godzin. Jego nauczycielskie ubranie było pogniecione, włosy rozczochrane, a w oczach malował się wyraz szoku, jakby jego świat właśnie się zawalił.

„Opowiedziała mi o Marcusie” – powiedział bez wstępu, zatapiając się w fotelu do czytania przy moim łóżku. „Przykro mi, że musiałeś to usłyszeć od niej”.

„Naprawdę? Bo Jennifer chyba myśli, że to ja to wszystko zaaranżowałem, że od pierwszego dnia szukałem sposobów, żeby cię rozdzielić”.

Przyglądałem się twarzy mojego syna w świetle lampy.

„Wierzysz w to?”

„Już nie wiem, w co mam wierzyć”.

Pocierał twarz obiema rękami.

„Osiem miesięcy, mamo. Okłamywała mnie przez osiem miesięcy. W sprawie pieniędzy, w sprawie biznesu, w sprawie wszystkiego”.

“Ja wiem.”

„Skąd wiedziałeś? To znaczy, o romansie. Od jak dawna podejrzewałeś?”

Pokazałem mu zrzut ekranu z błędnie napisanym SMS-em Jennifer. Przeczytał go dwa razy, a jego szczęka zaciskała się z każdym słowem.

„Przyprowadzała go tutaj. Do naszego domu. Do twojego domu” – powiedział beznamiętnym, pozbawionym emocji głosem. „Podczas gdy ja pracowałem na dwie zmiany, żeby odłożyć pieniądze na naszą przyszłość, ona przyprowadzała swojego chłopaka do domu, który nam kupiłeś”.

“Tak.”

Michael milczał przez długi czas, wpatrując się w ekran telefonu. Kiedy w końcu się odezwał, jego głos był ledwie szeptem.

„Kimże to ze mnie czyni, czego nigdy nie podejrzewałem, czego nigdy nie zauważyłem?”

„To wzbudza w tobie zaufanie. To czyni cię dobrym człowiekiem, który oczekiwał, że jego żona będzie dobrą kobietą”.

Wyciągnąłem rękę i ścisnąłem jego dłoń.

„Michael, to nie twoja wina. Nic z tego.”

„Mówi, że chce to rozwiązać. Pójść na terapię. Zacząć od nowa, gdzieś indziej”.

„A czego chcesz?”

„Chcę odzyskać ostatnie trzy lata mojego życia. Nie chcę czuć się jak największy idiota, jaki kiedykolwiek żył”.

Spojrzał na mnie oczami, które przypominały mi małego chłopca, który wślizgiwał się do mojego łóżka w czasie burzy.

„Chcę zrozumieć, jak to możliwe, że poślubiłam kogoś, kogo nawet nie znam”.

„Ludzie pokazują nam, kogo chcą, żebyśmy widzieli, Michaelu. Jennifer pokazała ci kogoś, kogo myślała, że ​​pokochasz. Pytanie brzmi, czy potrafisz pokochać ją taką, jaka naprawdę jest”.

„Czy mógłbyś, gdyby to był tata?” zapytał.

Pytanie okazało się trudniejsze, niż się spodziewałem.

„Nie” – powiedziałem szczerze. „Nie mógłbym. Ale to ja i to twoje życie. Musisz sam dokonać wyboru”.

Michael powoli skinął głową.

„Pozostało osiemnaście dni” – powiedział.

„Osiemnaście dni” – powtórzyłem. „Dobrze, bo chyba już nie będę mógł patrzeć na ten dom tak samo”.

Matka Jennifer wróciła trzy dni później, tym razem z własnymi posiłkami.

Z kuchennego okna obserwowałem, jak Patricia Caldwell wysiadała ze swojego BMW, a za nią podążał mężczyzna w drogim garniturze, niosący skórzaną teczkę.

„Prawniku” – mruknąłem do siebie, nie będąc szczególnie zaskoczonym. Spodziewałem się takiej eskalacji.

Dzwonek do drzwi zadzwonił dokładnie o godzinie 10:00.

Patricia stała na moim ganku ze swoim towarzyszem. Oboje mieli ponure miny ludzi przygotowujących się do bitwy.

„Pani Patterson, to jest Robert Caldwell, mój były mąż i ojciec Jennifer. On również jest prawnikiem”.

Robert Caldwell był uosobieniem Patricii: elegancki, elegancki i emanujący pewnością siebie, która rodzi się, gdy wygrywa się większość walk, zanim się zaczną. Patrzył na mój dom z perspektywy generała, który ogarnia pole bitwy.

„Pani Patterson, myślę, że powinniśmy omówić tę sytuację jak rozsądni dorośli” – powiedział.

„Jestem całkowicie rozsądny, panie Caldwell. Pańska córka jednak dopuszczała się oszustw podatkowych i cudzołóstwa w moim domu. Nie jestem pewien, czy mógłbym być bardziej rozsądny niż po prostu poprosić ją, żeby się wyprowadziła”.

Jego uśmiech był ostry jak stłuczone szkło.

„Cudzołóstwo nie jest podstawą do eksmisji w tym stanie. A jeśli chodzi o kwestie podatkowe, to sprawa między Jennifer a IRS”.

„Masz absolutną rację. Ale bycie moim najemcą daje podstawę do eksmisji, a ja decyduję się nie przedłużać jej umowy najmu.”