Przygotowywałam obiad, gdy moja córeczka pociągnęła mnie za szlafrok i cicho powiedziała, że ​​chce przestać brać „tabletki”, które dała jej ciotka. „Mamo, czy mogę przestać brać te tabletki?” Zamarłam na kilka sekund. Starając się zachować spokój, poprosiłam ją, żeby mi je przyniosła, żebym mogła je obejrzeć. Kiedy zaniosłam je do lekarza, jego twarz spoważniała. „Wiesz, co to jest? Skąd to masz?”

Dziewczyna rozkwitła.

Stała się pewna siebie i radosna. Jej oceny się poprawiły. Pojawiły się nowe znajomości.

Na zebraniu rodzicielskim nauczycielka zauważyła, że ​​Azora stała się bardziej aktywna, przestała się zamykać w sobie i chętnie uczestniczyła w zajęciach szkolnych.

Jesienią Vada odkryła, że ​​jest w ciąży.

Wiadomość była nieoczekiwana, ale radosna.

Gdy Emery się o tym dowiedział, przytulił ją na długo i powtórzył:

„Będziemy mieć dziecko. Nasze dziecko.”

Azora przyjęła nowinę ze spokojną ciekawością.

„Czyli będę miała młodszego braciszka lub siostrzyczkę?” zapytała.

„Tak, kochanie” – powiedziała Vada. „Zrobisz to”.

„Dobrze” – odpowiedziała Azora. „Pomogę ci z dzieckiem, mamo. Nauczę go czytać i rysować”.

Ciąża przebiegała prawidłowo.

Vada kontynuowała pracę aż do urlopu macierzyńskiego.

Czuła się świetnie.

Emery otaczała ją troską – gotowała, sprzątała, nie pozwalała jej się zmęczyć.

Azora starała się także pomagać: nakrywała do stołu, zmywała naczynia, gdy mama miała z tym trudności, niecierpliwie czekała na przyjście dziecka, pomagała przygotować pokój, wybierała zabawki.

W kwietniu, dokładnie dwa lata po ich pierwszym spotkaniu w parku, urodził się chłopiec.

Nazwali go Jovian — silnym, zdrowym dzieckiem o szarych oczach i jasnych włosach.

Już od pierwszego dnia Azora stała się jego starszą siostrą.

Pełna uczuć i oddana, stała się główną pomocnicą mamy.

Pomagała go kąpać, kołysała, gdy płakał, śpiewała kołysanki, uczyła go rymowanek, opowiadała bratu historie, pokazywała mu kolorowe obrazki.

Jovian zareagował na jej głos, uśmiechnął się i wyciągnął do niej swoje małe rączki.

Życie było pełne sensu i radości.

Vada czuła się naprawdę szczęśliwa.

Przeżyła zdradę, ból i upokorzenie, ale wyszła z tej próby silniejsza.

Znalazła w sobie siłę, by zerwać toksyczny związek, ochronić córkę i zacząć wszystko od nowa.

Teraz miała prawdziwą rodzinę, zbudowaną na miłości, zaufaniu i szacunku.

Sterling nigdy tak naprawdę nie naprawił swojego życia.

Nadal mieszkał sam w małym, jednopokojowym mieszkaniu na obrzeżach miasta.

Pracował na tym samym stanowisku i spotykał się z Azorą zgodnie z harmonogramem.

Dziewczynka powiedziała, że ​​tata często był smutny i żałował tego, co się stało.

Pewnego razu poprosił Azorę, aby przekazała Vadzie, że żałuje swoich czynów, gdyż zrozumiał, jak straszny błąd popełnił.

Vada słuchała i po prostu kiwała głową.

Nie czuła się usatysfakcjonowana.

Ona po prostu rozumiała, że ​​każdy dostaje to, na co zasługuje.

Sterling podjął decyzję.

Teraz żył z konsekwencjami.

Porsha nadal odsiadywała karę więzienia.

Zgodnie z prawem został jej rok.

Vada czasami wspominała tę kobietę — młodą, piękną, samolubną.

Porsha zniszczyła czyjąś rodzinę, skrzywdziła dziecko i teraz za to płaci.

Sprawiedliwość istniała.

Vada miała nadzieję, że lata spędzone w więzieniu nauczą Porshę doceniać życie innych ludzi i myśleć o konsekwencjach swoich czynów.

Być może po wyjściu na wolność stanie się inną osobą.

Pewnego letniego wieczoru, gdy Jovian skończył trzy miesiące, cała rodzina zebrała się w ogrodzie domu Emery’ego.

Emery grillował kebaby.

Azora bawiła się z Rosco i Luną na trawie.

Vada kołysała syna w wózku pod jabłonią.

Babcia Ula przyjechała z wizytą.

Siedziała na wiklinowym fotelu i robiła na drutach skarpetki dla swojego wnuka.

„Jaka piękność” – powiedziała, rozglądając się po wszystkich. „Prawdziwa rodzina. Tak się cieszę, kochanie, że udało ci się przejść przez to wszystko i znaleźć szczęście”.

Vada podeszła do swojej matki i objęła ją za ramiona.

„Dziękuję Ci, Mamo, za wszystko” – powiedziała. „Bez Ciebie nie dałabym rady. Wspierałaś mnie, kiedy było najtrudniej”.

„Jesteś silna, Vada” – odpowiedziała Ula. „Sama to zrobiłaś. Byłam tuż obok”.

Azora podbiegła do Vady i objęła ją w talii. Jej policzki były zarumienione od biegu, a oczy błyszczały.

„Mamo, jesteśmy szczęśliwi” – ​​powiedziała.

Vada spojrzała na córkę, na Emery obracającą mięso na grillu, na małego Joviana śpiącego spokojnie w wózku, na swoją matkę uśmiechającą się do nich tak ciepło, na dwa psy biegające po trawie, na słońce zachodzące nad cichą amerykańską dzielnicą.

„Tak, kochanie” – odpowiedziała cicho. „Jesteśmy szczęśliwi”.

I to była prawda.

Pomimo bólu przeszłości, pomimo blizn na duszy, byli szczęśliwi, bo nauczyli się cenić to, co mieli. Bo przeszli przez próby i się nie załamali.