Rok po zaginięciu syna milioner wieszał plakaty z informacją o zaginięciu, gdy nagle bosonoga dziewczynka wskazała na niego palcem i powiedziała: „Proszę pana, ten chłopak mieszka w moim domu.

Tego ciepłego poranka zaparkowałem na popękanej bocznej uliczce niedaleko centrum Miami na Florydzie. Nikt tam nie znał mojego imienia. Nikogo nie obchodziło, ile mam pieniędzy. Byłem po prostu zmęczonym człowiekiem z czerwonymi oczami i zbyt wieloma plakatami w dłoniach.

Zatrzymałem się przy zardzewiałym metalowym słupie, oderwałem kawałek taśmy klejącej i przycisnąłem papier do zimnej powierzchni. Palce drżały mi tak bardzo, że plakat się pomarszczył, a ja próbowałem wygładzić twarz syna z delikatnością, której nie byłem pewien, czy zdążyłem.

„Ktoś musiał cię widzieć, synu” – wyszeptałem. „Ktoś.” Już miałam iść do następnego słupka, gdy usłyszałam za sobą cichy głosik.
„Proszę pana… ten chłopak mieszka w moim domu”.
Taśma przykleiła się do moich palców. Przez chwilę nie mogłam oddychać. Powoli się odwróciłam.
Bosa dziewczyna w wyblakłej sukience wpatrywała się w plakat. Jej oczy były szeroko otwarte, ale nie zdezorientowane. Uniosła rękę i wskazała prosto na zdjęcie Lorenza.
„Ten chłopak” – powtórzyła, jakby mówiła coś prostego. – „Mieszka z moją mamą i ze mną. Niewiele mówi. Rysuje całymi dniami. W nocy płacze i woła tatę”.