Słyszałem, jak moja córka szepnęła do telefonu: „Tęsknię za tobą, tato” – 18 lat temu pochowałem jej ojca

Tej nocy, po tym jak poszła spać, zrobiłem coś, czego nigdy wcześniej nie robiłem. Węszyłem.

Rejestr połączeń stacjonarnych nie był trudny do uzyskania. Potem się pojawił. Numer, którego nie rozpoznałem.

Długo na to patrzyłem zanim to skomponowałem.

Dzwonki zadzwoniły cicho. Prawie się rozłączyłem. Mój kciuk zawisł nad przyciskiem. Powiedziałem sobie, że to szaleństwo.

A potem oddech.

Miękki. Męski. Znajomy.

„Susie” – szepcze głos. „Zaczynałem myśleć, że dziś wieczorem nie zadzwonisz”.

Nie mogłam oddychać.

„Kto to jest?” – zapytałem, chociaż w głębi duszy już to wiedziałem.

Nastąpiła cisza. Gęsta i rozważna.

Jedno kliknięcie.

Połączenie zostało przerwane.

Siedziałem, trzymając telefon, gdy zalewały mnie fale dezorientacji i przerażenia.

Charles nie żył. Wiedziałam, że nie żyje. Płakałam za nim. Pochowałam to, albo przynajmniej myślałam, że tak.

Czy pożegnałem się z człowiekiem, który nigdy nie był w tej trumnie?