Wydałem 3600 dolarów na dzieci mojej siostry, a mój syn dostał używany notes i uśmiech.

Rocznie było to 7368 dolarów.

Większość z nich działała już co najmniej dwa lata.

Otworzyłem każdą stronę internetową, każdą aplikację, każdą usługę.

I odwołałem je wszystkie.

Ubezpieczenie samochodu, anulowane.

Plan taryfowy na telefon komórkowy — usunięto wszystkie linie oprócz mojej i Jake’a.

Usługi przesyłania strumieniowego — konta zamknięte.

Karnet na siłownię — anulowany.

Lekcje muzyki — usunięto metodę płatności.

Zajęło to 20 minut.

Kiedy skończyłem, usiadłem wygodnie i zacząłem wpatrywać się w e-maile z potwierdzeniami, które piętrzyły się w mojej skrzynce odbiorczej.

Każdy z nich przypominał wzięcie oddechu po zbyt długim przebywaniu pod wodą.

Mój telefon zawibrował.

Wiadomość od Amber.

„Dlaczego moje ubezpieczenie samochodu właśnie zostało anulowane?”

Nie odpowiedziałem.

Kolejny szum.

„Kyle, odpowiedz mi. Co zrobiłeś?”

Obróciłem telefon ekranem do dołu i zamknąłem laptopa.

Poszedłem spać.

I spałem lepiej, niż od lat.

Obudziłem się i zobaczyłem 114 nieodebranych połączeń.

Zrobiłem kawę.

Zrobiłem jajecznicę dla Jake’a.

I nie sprawdziłem ani jednej wiadomości.

Jake jadł śniadanie w ciszy, machając nogami pod stołem.

Wydawał się dziś lżejszy.

Mniej napięte.

Zapytał, czy moglibyśmy później pójść do parku.

Powiedziałem, że tak.

O 9:32 ktoś znowu zaczął walić w moje drzwi.

Tym razem nie chodziło tylko o Amber.

Słyszałem wiele głosów — krzyczących, nakładających się na siebie.

Nie otworzyłem drzwi.

„Kyle, otwórz.”

To była mama.

Jej głos był piskliwy, pełen paniki.

„Nie można po prostu wszystkiego odwołać”.

Amber—zła.

„To jest śmieszne. Zachowujesz się jak dziecko.”

Tata – jak zwykle protekcjonalny.

Podgłośniłem telewizor.

Jake spojrzał na drzwi, a potem znowu na mnie.

„Czy oni będą dalej krzyczeć?”

„Prawdopodobnie na chwilę.”

Wzruszył ramionami i wrócił do swojej kreskówki.

Uderzenia trwały jeszcze przez 10 minut.

A potem się zatrzymało.

Słyszałem stłumione głosy na korytarzu.

A potem kroki.

A potem nic.

Sprawdziłem telefon.

Pięćdziesiąt trzy nowe teksty.

Otworzyłem wątek z Amber.

„Właśnie wszystko zepsułeś. Zadzwonił nauczyciel muzyki Chloe. Nie może już brać lekcji, bo płatność nie została zwrócona. Wiesz, jakie to żenujące? Ciężarówka Trevora została zatrzymana. Nie ma ubezpieczenia. Dostał mandat. To twoja wina. Mama płacze. Nie może oglądać swoich programów. Jesteś okrutny.”

Przewinąłem resztę.

Więcej tego samego.

Wywoływanie poczucia winy.

Obwinianie.

Żądając, żebym to naprawił.

Nie odpowiedziałem.

O 11:15 zadzwonił mój telefon.

Nieznany numer.

Prawie nie odpowiedziałem, ale coś kazało mi odebrać.

„Kyle.”

To był Trevor.

Jego głos był napięty.

Napięty.

“Co?”

„Słuchaj, stary, rozumiem. Jesteś wkurzony, ale krzywdzisz dzieci. Chloe jest załamana. Mason nie przestaje płakać. Nie możesz po prostu… Nie wiem. Odłożyć to na miejsce.”

“NIE.”

„No dalej. Bądź rozsądny.”

„Jestem rozsądny. Wydałem 3600 dolarów na prezenty dla dzieci, które nie są moje. Mój syn dostał używany zeszyt. To nie jest rozsądne. Co teraz robię? To jest rozsądne”.

„Kyle, to było tylko nieporozumienie. Twój tata nie miał tego na myśli.”

„Tak, zrobił.”

Trevor westchnął.

„Dobra. Czego chcesz? Przeprosin? Zrobione. Przepraszam, Amber. Przepraszam. Po prostu to napraw.”

„Niczego nie naprawiam.”

„A potem co? Po prostu co? Odetniesz nas na zawsze?”

“Tak.”

Zapadła długa cisza.

Wtedy głos Trevora się zmienił.

Zrobiło się zimniej.

Oszust.

„Pożałujesz tego. Amber rozmawia z prawnikiem. Nie możesz po prostu zabrać prezentów w ten sposób. To kradzież”.

Zaśmiałem się.

„Te prezenty zostały zakupione za moje pieniądze z karty kredytowej dla dzieci mojej siostry jako nagroda, którą, jak mi kazano, mam sfinansować. Nigdy nie zostały przekazane prawnie. A nawet jeśli tak, powodzenia w udowodnieniu tego”.

„Mamy SMS-y. Dowód, że zgodziłeś się je kupić.”

„A ty? Bo nie pamiętam, żebym się na cokolwiek zgadzała. Pamiętam, że mówiono mi, co mam kupić. Pamiętam, że oczekiwano ode mnie zapłaty, ale nie pamiętam, żebym się zgodziła”.

Kolejna cisza.

„Popełniasz wielki błąd.”

„Nie. Popełniłem błąd 10 lat temu, dając wam pierwszego dolara. Teraz to naprawiam”.

Rozłączyłem się.

O 14:47 dostałem e-mail.

To była Amber.

W temacie wiadomości widniał napis: „Spotkanie rodzinne”.

Otworzyłem.

Jutro mamy spotkanie rodzinne u mamy i taty. O 18:00. Musisz tam być. Załatwimy to jak dorośli. Nie przyprowadzaj Jake’a. To sprawa między nami.

Długo wpatrywałem się w e-mail.

Po czym zamknąłem wiadomość i nie odpowiedziałem.

Nie jechałem.