„Wyluzuj! Chcę, żeby główna sypialnia została wyremontowana, jak tylko wprowadzimy się do twojego nowego, luksusowego domu” – oznajmiła podczas niedzielnego brunchu. Mój brat tylko się uśmiechnął. „To sprawiedliwe – będziemy tam mieszkać na stałe”. Wszyscy się śmiali. Dwadzieścia cztery godziny później mama zadzwoniła do mnie w panice: „O mój Boże… co ona czyta do kamery?!”.

Nazwała mnie kontrolującą. Nazwała mnie gatekeeperką. Powiedziała, że ​​mam „energię głównej bohaterki”, jakby to był grzech. Liam wysłał mi linki do minimalistycznych mebli i powiedział: „Neutralny, męski klimat w apartamencie głównym jest teraz w modzie”.

Nie odpowiedziałem.

Powinnam była wiedzieć, gdy tylko mama podzieliła się tą nowiną, że mój dom przestał być moim domem w ich umysłach. Stał się spełnieniem. Stał się planem. Stał się drogą ucieczki.

Niedzielny brunch był dla mnie pierwszym prawdziwym potwierdzeniem.

Mama mówiła, że ​​skromnie. Nie było skromnie. W lokalu było pełno ludzi w swetrach i okularach przeciwsłonecznych, jakby wszyscy brali udział w castingu do jesiennego katalogu. W menu widniały słowa takie jak „rzemieślniczy” i „wyniosły”. Syrop klonowy był dodatkowo płatny. Kelner niósł wieżę mimos obok naszego stolika jak ozdobę na środku stołu.

Mama zaprosiła moją ciocię, kuzynkę i przyjaciółkę rodziny, której nie widziałam od lat. Chciała, żeby to było jak święto. Chciała chwili, w której wszyscy będziemy się uśmiechać jednocześnie.

Brandon oczywiście spóźnił się, w okularach przeciwsłonecznych, mimo że byliśmy w środku. Liam niósł za sobą torbę, która podejrzanie przypominała sprzęt fotograficzny.

Brandon zamówił trzy dania główne, bo powiedziała, że ​​chce „opcji do zdjęcia”. Zrobiła zdjęcie swojego talerza, zanim ugryzła. Liam ustawił telefon pod kątem, jakby filmował, ale nie filmował.

Planowałem zjeść jajka i przeżyć.

Mama nie mogła się powstrzymać. „Catherine zajęła się domem” – oznajmiła, ściskając mój nadgarstek, jakby potrzebowała czegoś twardego w pokoju.

Ludzie klaskali. Ktoś powiedział „gratulacje”. Mama zachichotała nerwowo. Próbowałem się uśmiechnąć, jakbym już się nie napinał.

Brandon odchylił się do tyłu, uśmiechając się szeroko. „Rozluźnij się” – powiedziała, stukając widelcem o szklankę. Potem zajęła moją sypialnię.

Nie pokój gościnny. Nie kanapa. Nie „odwiedzimy się czasem”. Moja sypialnia.

Stół się śmiał, jakby to była jakaś dziwaczna sytuacja. Jakby tak właśnie robiły dziwaczne siostry. Jakby moja siostra nie rozdawała mi ról w życiu, jakby to ona była właścicielką obsady.

Kiedy powiedziałam, że nie planuję mieć współlokatorów, atmosfera się zmieniła.

Mama szepnęła, że ​​porozmawiamy. Brandon puścił oko, jakby to było niegroźne. Liam powiedział, że jesteśmy rodziną i uśmiechnął się, jakby wygrał.

Wyszłam z brunchu z zaciśniętą szczęką, która przypominała mi ból głowy. Jechałam do domu z wyłączonym radiem, pozwalając ciszy gęstnieć. W mieszkaniu umyłam kubek, który był już czysty, bo musiałam coś zrobić z rękami.

Potem nastąpiła transmisja na żywo.

Transmisja na żywo nie była po prostu okrutna. Była wyrachowana. Brandon nie miała nic przeciwko moim granicom. Ona je wykorzystywała. Robiła z tego historię, w której to ona była zabawna, a ja czarnym charakterem. Przekazywała internetowi moje prywatne dane jak upominki na przyjęcia.

Na parkingu, po telefonie mamy, obserwowałem jeszcze przez minutę. Nie dlatego, że chciałem. Bo musiałem wiedzieć, co mają.

Brandon podniósł drugą stronę. Liam pochylił się i wskazał palcem fragment, jakby był komentatorem.

„Spójrz na to” – powiedział. „Napisała nawet nagłówek „pomocy rodzinie”. Jakby miała budżet przeznaczony na bycie porządną osobą”.

Brandon się roześmiał. „To dawanie z korporacji” – powiedziała. „To dawanie na zimno”.

Czat to uwielbiał. Ludzie uwielbiają złoczyńców, których można wygwizdać. Zwłaszcza jeśli złoczyńcą jest kobieta z arkuszem kalkulacyjnym.

Zamknęłam aplikację. Siedziałam tam, aż moja mrożona kawa rozpuściła się w coś wodnistego. Gapiłam się na otwierające się i zamykające drzwi sklepu spożywczego. Ludzie wychodzili z torbami, maluchami i bukietami, jakby życie toczyło się normalnie.

Zadzwoniłam do mamy. „Powiedz jej, żeby przestała” – powiedziałam spokojnym głosem, który mnie zaskoczył.

„Próbowałam” – wyszeptała mama. „Zablokowała mnie na żywo. Powiedziała, że ​​psuję atmosferę”.

Atmosfera. Moje życie prywatne sprowadzone do atmosfery.

„Dobrze” – powiedziałem. „Musisz posłuchać. Nie kłóć się z nią. Nie błagaj. Nie próbuj się tłumaczyć. Po prostu… nie dokarmiaj jej”.

Mama pociągnęła nosem. „Co zamierzasz zrobić?”

No i stało się. Stare pytanie. Pytanie, które brzmiało: proszę to naprawić, żebym nie musiał wybierać strony.

Wpatrywałem się w swoje dłonie na kierownicy. Myślałem o wszystkich chwilach, kiedy tłumiłem w sobie gniew, żeby zachować pokój. O wszystkich chwilach, kiedy płaciłem za pokój.

„Zamierzam się chronić” – powiedziałem.

Mama ucichła. „To brzmi… okrutnie” – wyszeptała.

„To nie jest nic poważnego” – powiedziałem. „To coś nowego”.

Mimo wszystko poszłam do sklepu spożywczego, bo nie pozwoliłam, żeby transmisja Brandona na żywo decydowała o tym, czy kupię brokuły. Przechadzałam się między półkami jak we śnie. Wzięłam paczkę szpinaku, karton jajek, bochenek chleba, którego nawet nie chciałam. Mój telefon cały czas wibrował od powiadomień.

Do domu miałem dwadzieścia siedem wiadomości. Trzy od znajomych. Reszta pochodziła z czatów rodzinnych i od przypadkowych osób, które znalazły mnie dzięki tagom Brandona i uznały, że mają zdanie na temat mojej moralności.

Zignorowałem ich wszystkich.