Zabrałam telefon synowej do naprawy – wtedy technik pochylił się i wyszeptał: „Zablokuj wszystko. Zmień wszystkie hasła. I nie wracaj jeszcze do domu”. Zamarłam i zapytałam: „Co się stało?”. Nie odpowiedział. Po prostu obrócił ekran w moją stronę – i to, co zobaczyłam, sprawiło, że całe moje ciało zmarzło.

„Skończyło się. Są aresztowani. Zarzuty obejmują spisek w celu popełnienia morderstwa, fałszerstwo i oszustwo. Zajęliśmy wino i leki jako dowód.”

Przez okno widziałem, jak wyprowadzają Michaela, z rękami skute za plecami, siedzącego na tylnym siedzeniu radiowozu.

Na krótką chwilę nasze oczy się spotkały.

Bez wyrzutów sumienia.

Tylko złość.

I niedowierzanie, że zostałem złapany.

Nie poczułem ulgi.

Nie czułem triumfu.

Tylko pusta pustka, jakby część mojej duszy umarła wraz z synem, którego kiedyś kochałam.

Po powrocie na komisariat podpisaliśmy dodatkowe oświadczenia.

W plecakach Michaela i Emily funkcjonariusze znaleźli niezbite dowody: pigułki pasujące do tych, które podrzucono nam do domu, kolejny słoik tego samego białego proszku, którego użyto do wina, bilety lotnicze na lot zagraniczny zaplanowany na następny dzień oraz kilka tysięcy dolarów w gotówce.

Przygotowywali się do ucieczki.

Porucznik Davis powiedział: „Plan był oczywisty – otruć was oboje, a potem zniknąć, zanim ktokolwiek to zauważy”.

Robert mocno trzymał moją dłoń.

Każdy szczegół był niczym kolejny nóż wbijający się coraz głębiej w moje serce.

„Chcesz go zobaczyć?” – zapytał Davis, gdy papierkowa robota była już załatwiona. „Są przetrzymywani oddzielnie”.

Robert pokręcił głową.

Nie był gotowy i rozumiałam to.

Ale wewnątrz mnie zrodziło się dziwne pragnienie – paląca potrzeba, żeby zobaczyć mojego syna po raz ostatni.

„Chcę zobaczyć Michaela” – powiedziałem i w pokoju zapadła cisza.

Davis zaprowadził mnie zimnym korytarzem do małego pokoju ze stołem i dwoma krzesłami.

„Będziemy obserwować przez szybę. Jeśli poczujesz się niekomfortowo, po prostu daj znak, a natychmiast się zatrzymamy”.

Skinąłem głową, usiadłem i spróbowałem uspokoić drżące ręce.

Kilka minut później drzwi się otworzyły.

Michael wszedł skuty kajdankami, z rozczochranymi włosami i bladą twarzą.

Wyglądał dziesięć lat starzej niż tego ranka.

Policjant posadził go naprzeciwko mnie i wyszedł na zewnątrz.

Przez prawie minutę patrzyliśmy na siebie w milczeniu.

„Wrobili mnie” – powiedział najpierw, niskim i gorzkim głosem. „To wszystko nieporozumienie”.

„Przestań kłamać” – odpowiedziałem spokojnie. „To już koniec”.

Odwrócił wzrok i zacisnął szczękę.

„Co chcesz, żebym powiedział?”

„Chcę wiedzieć dlaczego” – powiedziałem. „Dlaczego nam to zrobiłeś?”

Michael parsknął zimnym śmiechem.

„Nie zrozumiałbyś.”

„Spróbuj mnie” – powiedziałem cicho. „Mam mnóstwo czasu, żeby cię słuchać”.

Spojrzał mi prosto w oczy, a jego oczy były zimniejsze niż kiedykolwiek wcześniej.

„Pieniądze, mamo. Zawsze chodzi o pieniądze. Ty i tata mieliście wszystko – dom, emerytury, inwestycje, ubezpieczenia – a mimo to nic z tym nie zrobiliście. Żyjecie tym nudnym, oszczędnym życiem, jakbyście mieli żyć wiecznie”.

Jego słowa zabolały mnie mocno, ale zachowałem spokój.

„Więc to jest powód, dla którego nas zabiłeś?”

„Pomysł należał do Emily” – powiedział beznamiętnie. „Pracuje w finansach. Doskonale wie, ile jesteście warci. I znudziło jej się czekanie”.

„Po co czekać dekady na odziedziczenie, skoro możemy żyć życiem, na jakie zasługujemy już teraz? Tak powiedziała”.

„I zgodziłeś się?”

Wzruszył ramionami. „Na początku nie. Ale przekonała mnie, że to najlepsze dla wszystkich. Jesteś stary. W końcu zachorujesz. Chciałem cię tylko uwolnić”.

Syknąłem przez zęby.

„Zabicie rodziców oznacza ich uwolnienie?”

„Nie czułbyś bólu” – powiedział niemal nonszalancko. „Po prostu wypij wino, zaśnij i nigdy się nie obudź. Spokojnie. Bez cierpienia”.

„Podoba ci się butelka, którą dziś przyniosłeś?” – zapytałem.

Zamilkł.

Po chwili mruknął: „Skąd się dowiedziałeś?”

„SMS-y na telefonie Emily” – powiedziałem.

„Ten idiota-technik.”

„Tak, SMS-y. Ale nawet bez nich w końcu byśmy się dowiedzieli. Nie jesteś taki mądry, jak ci się wydaje, Michael.”

Wyprostował się, a mankiety zabrzęczały.

„I co teraz? Zamierzasz wysłać własnego syna do więzienia?”

Spotkałam jego wzrok.

„Planowałeś nas zabić, zainscenizować wypadek i nazwać to łaską? Jedynymi ludźmi, którzy by na tym ucierpieli, bylibyśmy my”.

Spojrzał na mnie pustym wzrokiem.

„Przynajmniej w końcu będę miał życie, na jakie zasługuję”.

Powtórzyłem powoli: „Życie, na jakie zasługujesz”.

Potem spojrzałem w twarz dziecka, które kiedyś kochałem, szukając czegokolwiek – żalu, człowieczeństwa – ale nic tam nie zostało.

„Już cię nie poznaję” – wyszeptałam. „Syn, którego wychowywaliśmy, kochaliśmy i chroniliśmy przez te wszystkie lata. Gdzie się podział?”

Na ułamek sekundy na jego twarzy pojawił się wyraz emocji.

„Wciąż tu jestem” – powiedział. „Po prostu dorosłem. Mam dość czekania na swoją kolej”.

Wstałam i spojrzałam mu w oczy.

„Będziesz miał najlepszego prawnika, jakiego można kupić. Twój ojciec i ja za to zapłacimy. To ostatnia rzecz, jaką zrobimy dla ciebie jako rodzice. Ale nie oczekuj niczego więcej, Michaelu. Tego, co zrobiłeś, nie da się cofnąć”.

Odwróciłem się, żeby wyjść, ale on zawołał za mną.

„Nie rozumiesz. Chciałem tylko prawdziwej szansy na życie”.

Zatrzymałem się i spojrzałem na niego ostatni raz.

Daliśmy ci każdą szansę – edukację, miłość, wsparcie. To, co z tym zrobiłeś, było twoim wyborem. I to właśnie wybrałeś.

Wyszedłem z pokoju przesłuchań, każdy krok był cięższy od poprzedniego.

Na korytarzu czekał Robert, z czerwonymi oczami i twarzą naciągniętą od łez.

„Co on powiedział?” – zapytał drżącym głosem.

„Prawdę” – odpowiedziałem. „Chodziło tylko o pieniądze. Nasza śmierć była jego sposobem na życie, na jakie, jego zdaniem, zasługiwał”.

Robert zamknął oczy, a jego twarz zapadła się pod wpływem niewyobrażalnego bólu.

„Jak mogliśmy tego nie zauważyć? Jak mogliśmy pozwolić mu się stać takim?”

Nie miałem odpowiedzi.

To pytanie również mnie prześladowało.

Jak rodzice, którzy prowadzili swoje dziecko przez każdy etap jego życia, uczyli je odróżniać dobro od zła, świętowali każdy jego sukces, mogli wychować kogoś na tyle bezdusznego, że planował morderstwo?

W milczeniu opuściliśmy stację i wróciliśmy do hotelu.

Robert prawie się nie odzywał, był zamyślony.

Wiedziałam, że odtwarzał sobie w pamięci każde wspomnienie o Michaelu, próbując ustalić, gdzie coś poszło nie tak.

W hotelu – małym, ale cichym miejscu w centrum miasta – poprosiliśmy o pokój z dwoma łóżkami.

Żadne z nas nie powiedziało tego na głos, ale oboje rozumieliśmy, że tej nocy potrzebujemy przestrzeni.

Ból był zbyt osobisty, zbyt głęboki, by się nim dzielić, nawet z osobą, z którą spędziłam całe życie.

Położyłem się wyczerpany, ale nie mogłem spać.

Obrazy Michaela jako dziecka nakładały się na obraz wlewającego truciznę do wina, tworząc koszmar na jawie, z którego nie mogłam się uwolnić.

Kiedy w końcu odpłynąłem, mój sen był niespokojny, pełen niespójnych snów – ja bez końca biegnący korytarzem, ścigany przez cienie na których widniała twarz mojego syna.

Obudziłem się gwałtownie, słysząc dźwięk dzwonka telefonu.

To był porucznik Davis.

„Pani Miller, przepraszam, że dzwonię tak wcześnie, ale proszę natychmiast stawić się na komisariacie. Pojawiły się nowe informacje”.