Zamroził wszystkie moje karty i powiedział, że będę błagał o zaspokojenie podstawowych potrzeb – jeden telefon z banku sprawił, że uśmiech zniknął z twarzy jego matki.

Jestem sprawiedliwy.”

Alina się rozłączyła.

Jej ręce lekko drżały — nie ze strachu, a z ulgi.

Powiedziała wszystko, co myślała.

Nie milczała.

Nie unikała pytania.

Powiedziała prawdę prosto w twarz.

Telefon już więcej nie zadzwonił.

Alina zrobiła sobie kolację — makaron z warzywami.

Prosty, ale smaczny posiłek.

Siedziała przy stole przy oknie, jadła powoli i patrzyła na wieczorne miasto.

Przejeżdżały samochody.

Ludzie przechodzili obok.

Życie toczyło się normalnie.

Następnego dnia, w sobotę, Alina skupiła się na zadomowieniu się.

Zamówiła w Internecie niedrogą rozkładaną sofę z dostawą w ciągu tygodnia.

Kupiła w sklepie meblowym mały stolik, dwa krzesła i lampę podłogową.

Wszystko było proste, ale funkcjonalne.

Wieczorem mieszkanie wyglądało na zamieszkane.

W niedzielny poranek zadzwoniła Shayla.

„Alina, gdzie byłaś?

Dzwoniłem do ciebie setki razy.

Przepraszam, mój telefon był wyłączony.

Wyprowadziłem się.

„Wyprowadziłeś się?

Na dobre?”

„Na dobre.

Wyjechałem w środę wieczorem i wynająłem mieszkanie.

„Boże, wreszcie.

Bardzo się cieszę.

A co z teściową?

Alina krótko opowiedziała historię.

Shayla słuchała, łapiąc oddech z niedowierzania.

“Niewiarygodny.

Zniszczyłeś ją całkowicie.

A co z Devonem?

„Devon wysyła SMS-y, ale zablokowałem jego numer.

W przyszłym tygodniu złożę pozew o rozwód.

„Dobrze dla ciebie.

On cię nie docenił.

Niech teraz pomoże swojej mamie spłacić długi.

“Dokładnie.”

Słuchaj, spotkajmy się dzisiaj i świętujmy twoją wolność.

Pójdziemy gdzieś, posiedzimy razem.

Alina się uśmiechnęła.

„Tak, chętnie.”

Spotkali się w kawiarni w centrum miasta.

Shayla przyniosła butelkę wina w brązowej papierowej torbie.

„Za nowe życie” – powiedziała, podnosząc plastikowy kubek.

Rozmawiali, śmiali się i wspominali śmieszne i absurdalne momenty z życia Aliny i jej teściowej.

Teraz, z daleka, wydawało się to niemal komiczne — krytyka widelców, kłótnie o płaszcz, próby kontrolowania każdego jej ruchu.

„Wiesz,” powiedziała Shayla, nalewając sobie wina, „zawsze uważałam, że jesteś zbyt miękki, że da się cię uformować jak glinę.

Ale okazałeś się prawdziwą siłą.

„Spokojna woda płynie głęboko.”

„Czekałam tylko na właściwy moment” – odpowiedziała Alina.

„Nie lubię kłótni, ale gdy jestem przyparty do muru, wiem, jak się bronić”.

„I jak.

Twoja teściowa pewnie nadal jest w szoku.

„Niech będzie.

Może czegoś się nauczy.”

„Wątpię” – prychnęła Shayla.

„Tacy ludzie nigdy się nie zmieniają.

Zawsze myślą, że mają rację.”

“Może.

Ale to już mnie nie interesuje.”

Zostali w kawiarni do wieczora, rozmawiając o pracy, planach i życiu.

Shayla opowiedziała historie o swoich randkowych przygodach.

Alina się zaśmiała.

Już dawno się tak nie śmiała — bez skrępowania, bez obaw, że ktoś ją skrytykuje.

Wróciła do domu późno, około dziesiątej.

Poszła do swojego mieszkania i zapaliła światło.

Cisza była jej — jej cisza, jej przestrzeń.

Alina wzięła prysznic i położyła się na materacu.

Jutro weekend się skończy.

Rozpoczynał się tydzień pracy.

Zwykła, znana rutyna — ale bez powrotu do klatki.

Teraz wróci do swojego domu, gdzie nikt nie będzie jej witał sarkastycznymi uwagami.

Sięgnęła po telefon, bo po prostu nie miała nic innego do roboty.

Przeglądała wiadomości i media społecznościowe, aż natknęła się na profil Devona.

Nadal znajdował się na jej liście znajomych, ale nie zadała sobie trudu, żeby go z niej usunąć.

Nie było czasu.

Ostatni post był wczoraj:

„Czasami ludzie pokazują swoje prawdziwe oblicze, kiedy najmniej się tego spodziewamy.

Zdrada ze strony bliskich jest najboleśniejszą rzeczą.”

Alina uśmiechnęła się złośliwie.

Zdrada.

Nazwał to zdradą.

A co z tym, że zastrzegł jej kartę i oznajmił, że będzie błagać na kolanach o pieniądze nawet na podstawowe rzeczy?

Jak to się nazywało?

Pielęgnacja?

Usunęła go ze znajomych i zablokowała w mediach społecznościowych.

Ten rozdział został zamknięty.

W poniedziałek Alina przyszła do pracy odświeżona.

Jej koledzy natychmiast zauważyli zmianę.

„Elina, wyglądasz inaczej” – powiedziała kobieta z sąsiedniego działu.

„Promieniujesz.”

„Przeprowadziłam się” – odpowiedziała po prostu Alina.

„Teraz mieszkam sam.”

„Aha, rozumiem.

Wolność.

To wspaniała rzecz.”

Dzień minął szybko.

Alina pracowała w skupieniu, bez rozproszeń.

W porze lunchu udała się do ratusza i złożyła pozew rozwodowy.

Wypełniła formularz i zapłaciła opłatę.

Urzędnik przyjął dokumenty i powiedział, że musi wrócić za miesiąc po akt rozwodu.

„A co jeśli mój mąż wyrazi sprzeciw?” – zapytała Alina na wszelki wypadek.

„To nie ma znaczenia.

Składasz wniosek jednostronnie.

Można go zaprosić na przemówienie, ale jeśli się nie pojawi lub zgłosi sprzeciw, nie zatrzyma to procedury.

Najwyżej sprawa trafi do sądu i potrwa parę miesięcy, ale ostatecznie rozwód i tak się odbędzie”.

“Zrozumiany.

Dziękuję bardzo.”

Alina opuściła Ratusz z poczuciem ostateczności.

Kolejny krok wykonany.

Pozostawało tylko czekać na załatwienie formalności i oficjalnie byłaby wolna.

Tego wieczoru, gdy wróciła do domu, otrzymała SMS-a z nieznanego numeru.

Alina otworzyła książkę i rozpoznała styl pisania.

Brenda.

„Alina, wiem, że się myliłem.

Wiem, że cię zraniłem, ale to co zrobiłeś było zbyt straszne.

Teraz tonę w długach.

Pożyczałem od każdego, od kogo mogłem.

Stopy procentowe są horrendalne.

Nie wiem jak to spłacić.