Zamroził wszystkie moje karty i powiedział, że będę błagał o zaspokojenie podstawowych potrzeb – jeden telefon z banku sprawił, że uśmiech zniknął z twarzy jego matki.

Trudno jej zaakceptować, że jestem żonaty, że mam własną rodzinę.

Trzeba to po prostu wytrzymać.

Przyzwyczai się do tego.”

„Trzy lata, Devon.

Znosiłem to przez trzy lata.

Ona się do tego nie przyzwyczaja.

„Jest coraz gorzej.”

„Przesadzasz.

Mama się nami opiekuje.

Ona gotuje.

Ona sprząta.

Nie musisz być taki bystry.”

Alina poczuła, że ​​coś w niej drgnęło.

Przesada.

On nawet nie widział problemu.

Nie chciał tego widzieć.

„Dobrze” – powiedziała cicho.

“Rozumiem.”

Devon odetchnął z ulgą i poklepał żonę po ramieniu.

„To moja dziewczyna.

Nie martw się tym.

Wszystko będzie dobrze.”

Poszedł do salonu, żeby obejrzeć telewizję.

Alina pozostała siedząc na łóżku, wpatrując się w przestrzeń.

Nie wszystko byłoby w porządku.

Nic nigdy nie będzie w porządku.

Następny dzień, wtorek, minął tak samo.

Praca, dom, cisza.

Brenda znów zaczęła się czepiać.

Alina zamknęła drzwi zbyt głośno.

„Źle” powiesiła ręcznik w łazience.

Drobne rzeczy, które tworzyły duszną atmosferę.

Wieczorem, gdy Alina zmywała naczynia po kolacji, Brenda weszła do kuchni i oparła się o framugę drzwi.

„Alina, pomyślałem, że może powinnaś poszukać innej pracy bliżej domu, żebyś mogła wracać wcześniej.

Zawsze się spóźniasz.

Obiad już wystygł.

To jest niewygodne.”

Alina wytarła talerz i położyła go na suszarce.

„Moja praca mi odpowiada.”

„Oczywiście, ale cierpi rodzina.

Devon pracuje cały dzień, a potem czeka na ciebie, chce spędzić z tobą czas, ale ty ciągle jesteś zajęta albo zmęczona.

„Devon spędza wieczory przed telewizorem, Brenda, a nie ze mną.”

„To dlatego, że nie zwracasz na niego uwagi” – Brenda podniosła głos.

„Gdybyś była porządną żoną — troskliwą i troskliwą — spędzałby czas z tobą, a nie przed telewizorem”.

Alina odwróciła się i spojrzała na swoją teściową.

„Czego ode mnie chcesz?”

„Chcę, żebyś był posłuszny” – wtrąciła Brenda.

„Znaj swoje miejsce, nie zadzieraj nosa, nie kłóć się, nie kupuj płaszcza za 800 dolarów bez pozwolenia, szanuj starszych i bądź posłuszny”.

„Nie jestem dzieckiem, żeby mnie słuchano” – odparła Alina spokojnie.

„Mam trzydzieści jeden lat.”

„Zachowuj się stosownie do swojego wieku.

Dorosła kobieta powinna rozumieć, kto jest panią domu.

Masz wygórowane poczucie własnej wartości.

Alina wytarła ręce ręcznikiem, powiesiła go na haczyku, odwróciła się i wyszła z kuchni.

Teściowa wciąż coś mówiła za jej plecami, ale Alina nie słuchała.

Zamknęła drzwi sypialni i oparła się o nie plecami.

Uległy.

Brenda chciała, żeby była posłuszna, uległa, milcząca i wygodna.

Alina wyjęła telefon, otworzyła aplikację bankową i sprawdziła stan swojego konta oszczędnościowego.

25 200 dolarów.

Następnie przeszła do sekcji współpożyczkobiorców i przyjrzała się pożyczce Brendy.

Dług w wysokości 20 tys. dolarów, z czego połowa została zamrożona na lokacie, a reszta pożyczona Denise.

Pieniądze zostały wydane i rozdysponowane.

Brenda grała w swoje finansowe gierki, pewna swojej niezwyciężoności.

Alina zamknęła aplikację.

Nie teraz.

Jeszcze nie.

Środa rozpoczęła się od kolejnej kłótni.

Rano Brenda zauważyła, że ​​w lodówce nie ma mleka.

„Alina!” krzyknęła z kuchni.

„Czy kupiłeś wczoraj mleko?”

„Nie” – odpowiedziała Alina, wychodząc z sypialni.

„Nie wiedziałem, że już nas nie ma”.

„Jak mogłeś nie wiedzieć?

Widziałeś, że niewiele już zostało.

Powinieneś był coś kupić.

Teraz Devon nie ma mleka do kawy.

„Mogę pobiec do sklepu.”

“Poniewczasie.

Musi wyjść za dwadzieścia minut.

Jesteś tak nieodpowiedzialny, oto co mówisz.

Nigdy nie myślisz o nikim innym, tylko o sobie.

Devon wyszedł z łazienki, słysząc krzyki matki.

Mamo, wszystko w porządku.

Wypiję je czarne.

To nie jest wielka sprawa.”

„Nic wielkiego?

Lubisz z mlekiem.

I znowu zapomniała.

„Wszystko zawsze wymyka jej się z pamięci.”

Alina zacisnęła usta, przeszła obok nich do łazienki, zamknęła drzwi, umyła twarz zimną wodą i spojrzała na swoje odbicie.

Blada twarz.

Cienie pod oczami.

Wyczerpany.

Całkowicie wyczerpany.

W pracy Shayla od razu zauważyła jej stan.

Elina, czy ty w ogóle śpisz?

Wyglądasz okropnie.”

„Ledwo” – przyznała Alina.

„Tam każdego dnia dzieje się coś nowego.

Dziś krzyczała o mleko.

Mleko.”

Shayla pokręciła głową.

Słuchaj, po prostu o tym zapomnij.

Wynajmij pokój, nawet jakiś kąt.

Twoje zdrowie jest najważniejsze.”

„Wkrótce” – szepnęła Alina.

„Wkrótce wszystko się skończy”.

Coś w jej głosie zaniepokoiło Shaylę.

“Co to jest?

Nie wpadaj na żadne szalone pomysły.

„Nie zrobię tego.

Jestem już zmęczony tym znoszeniem.

Dzień ciągnął się w nieskończoność.

Alina kilkakrotnie przyłapała się na tym, że patrzyła przez okno, ale nic nie widziała.

W jej głowie rozbrzmiewał głos teściowej.

“Uległy.

Znaj swoje miejsce.”

Wróciła do domu około ósmej wieczorem.

Celowo została dłużej w biurze, kończąc raport, który nie istniał, po prostu dlatego, że nie chciała wracać.

Otworzyła drzwi mieszkania, weszła do sypialni, nie zaglądając do kuchni, przebrała się, położyła na łóżku i wpatrywała się w sufit.

Pół godziny później drzwi się otworzyły.

Devon wszedł do pokoju i Alina od razu poznała po wyrazie jego twarzy, że coś się stało.

Był blady, a jego usta zacisnęły się w wąską linię.

W ręku trzymał jej kartę na kieszonkowe — tę z kwotą pięciuset dolarów, z której rzadko korzystała.

„O co chodzi?” zapytała Alina, podnosząc się na łokciach.

Devon podszedł bliżej.

Na jego twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek.

Trzymał kartę tak, jakby to był as pik.

„Zablokowałem wszystkie twoje karty” – oznajmił, wyraźnie ciesząc się chwilą.

„Teraz będziesz musiał prosić mnie o pieniądze, nawet na podstawowe potrzeby osobiste.”

Alina zamarła.

Dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie.

Spojrzała na swojego męża, stojącego tam triumfalnie, i nie mogła uwierzyć w to, co się działo.

Zablokował jej kartę — kartę, na którą sam przelał pieniądze i z której ona prawie nie korzystała.

Ale teraz nie miało to znaczenia.

Zrobił to specjalnie, żeby ją upokorzyć, żeby pokazać jej miejsce.

W drzwiach pojawiła się postać Brendy.

Stała ze skrzyżowanymi ramionami, a na jej ustach igrał zadowolony uśmiech.

Spojrzała na swoją synową jak kot obserwujący złapaną mysz.

„Kobieta, która nie czuje się komfortowo, szybko staje się uległa” – powiedziała moralistycznie, z nieskrywaną przyjemnością.

„Wtedy zrozumiesz, kim jest pani domu.”

Alina skinęła głową w milczeniu, spuszczając wzrok.

W środku szalał huragan, ale jej twarz pozostała spokojna.

Przez ostatnie trzy lata nauczyła się nie okazywać emocji.

Nauczyła się wszystko ukrywać głęboko w sobie.

Devon i Brenda czekali na reakcję — łzy, błagania, scenę.

Nie mają nic.

„Rozumiem” – powiedziała cicho Alina.

Devon był lekko zaskoczony.

Spodziewał się oporu, ale potem znów uśmiechnął się złośliwie, zadowolony z siebie, i zwrócił się do matki.

Chodźmy, mamo.

Niech pomyśli o swoim zachowaniu.