„Żart” mojego męża mnie ztraumatyzował, więc odeszłam od niego, gdy byłam w ósmym miesiącu ciąży

Byłam w 34. tygodniu ciąży, gdy wszystko zmieniło się w jednej chwili.

Aby to zilustrować:
w środku nocy mój mąż, Daniel, nagle mnie obudził i krzyknął: „Pożar! Pożar!”, jakby nasz dom stanął w płomieniach.

Serce waliło mi w gardle, gdy w panice zbiegałam po schodach – i zostałam powitana śmiechem.

Daniel i jego przyjaciele wybuchnęli śmiechem i przyznali, że to wszystko był żart.

Ale mnie to nie bawiło.

Ten strach był prawdziwy. I Daniel o tym wiedział.

Tej nocy zamknęłam się w naszej sypialni. Byłam zszokowana, przestraszona i czułam się zdradzona.

Nie spałam.

Płakałam przez telefon do ojca, a tego ranka podjęłam najtrudniejszą decyzję w moim życiu: zadzwoniłam do prawnika i wniosłam pozew o rozwód.

To nie był niewinny żart. Daniel celowo wykorzystał coś, co, jak wiedział, głęboko mnie zraniło.

I zrobił to, gdy byłam w ciąży.

Na przykład,
jego przeprosiny następnego dnia wydały mi się puste. Szkoda już została wyrządzona. Kiedy zaufanie jest tak nadszarpnięte, słowa nie są w stanie tego naprawić.

Mój ojciec wspierał mnie bez wahania, ale matka uważała, że przesadzam i nalegała, żebym mu wybaczyła.

Mimo to nie poddałam się. Gdybym została, dałabym sygnał, że mój ból nie ma znaczenia, że mogę się z siebie śmiać i mimo wszystko zostać.