Znalazłam e-maile mojego męża dotyczące „strategii rozwodowej” — myślał, że jestem spłukana, a ja po cichu siedziałam na 400 milionach dolarów.

Idąc głębiej, zobaczyła napisy w nieznanym języku, resztki ubrań i… ślady gwoździ na ścianach.

Na samym końcu znalazła naturalną komnatę oświetloną słabym światłem wpadającym przez szczelinę. W środku studnia. A na jej skraju lustro.

Catherine, dziwnie poruszona, zajrzała do środka.

„Halo…?” wyszeptała.

A potem to zobaczyła.

Twarz identyczna jak jej… ale z gadzimi oczami. Uśmiechnięta. Czekająca na nią.

Latarka zamigotała. Powietrze zrobiło się gęste.

A Katarzyna bez słowa zeszła do studni.

Od tamtej pory, za każdym razem, gdy w pobliżu lasu znika kobieta, starsi mówią to samo:

„To nie był wąż. To była ona. Ta, która wróciła. A teraz… jest głodna”.