Znalazłam swoją suknię ślubną zniszczoną żelazkiem – byłam w szoku, gdy dowiedziałam się, kto to zrobił, a moja zemsta była surowa

Nigdy nie myślałam, że będę jedną z tych panien młodych, które płaczą nad suknią. A jednak stałam przed lustrem w salonie Bella’s Bridal, zakrywając usta dłońmi, starając się nie rozmazać tuszu do rzęs, a w oczach zbierały mi się łzy.

„Och, kochanie” – powiedziała mama, ściskając mnie za ramię. „Jesteś absolutnie piękna”.

Przesunęłam dłońmi po koronkowym gorsecie z koralikami i byłam zachwycona, jak idealnie opinał moje kształty, zanim przeszedł w zwiewną tiulową spódnicę. Był idealny, dokładnie taki, jaki zawsze chciałam mieć, kiedy wyszłam za Adama.

„To jest to” – wyszeptałam, odwracając się twarzą do matki. „To on”.

Tydzień później wciąż byłam w siódmym niebie. Powiesiłam sukienkę w szafie w pokoju gościnnym, bezpiecznie schowaną w dołączonym pokrowcu, ale nie mogłam się powstrzymać i zerkałam na nią przy każdej okazji.

„Jesteś obsesyjna” – Adam zażartował ze mnie pewnego wieczoru, gdy wróciłam z kolejnej wizyty u mojej sukienki.

Opadłam na kanapę obok niego, uśmiechając się. „Możesz mnie winić?” Za trzy tygodnie będę miała szansę założyć tę sukienkę i wyjść za ciebie za mąż. Jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.

Adam przyciągnął mnie do siebie i pocałował w czoło. „To ja mam szczęście” – wyszeptał.

Gdybym tylko wiedział, jak szybko mój świat się rozpadnie.

Stało się to we wtorek rano. Pamiętam to, bo miałam wolne i byłam zajęta dopinaniem szczegółów ślubu. Prawie wskoczyłam do pokoju gościnnego, gotowa na moją codzienną dawkę radości z sukni ślubnej.