Zobaczyłam córkę w strefie gastronomicznej w centrum handlowym. Nie robiła zakupów, nie jadła – tylko układała monety na serwetce, jakby próbowała z drobnych zrobić cud. Zapytałam: „Gdzie jest samochód, który ci załatwiliśmy?”. Zacisnęło jej się gardło. „Zabrał go” – powiedziała. „A jego mama wzięła resztę”. Potem jej wzrok powędrował w stronę córeczki i znów spuścił, szepcząc, że wykorzystali moją wnuczkę, żeby ją nastraszyć i zmusić do milczenia. Nie sprzeciwiłam się. Nie spanikowałam. Usiadłam naprzeciwko niej i powiedziałam: „Nie martw się. Mama się tym zajmie…”.

Pracuj na dwunastogodzinnym dyżurze na oddziale intensywnej terapii.

Jedź autobusem do sklepu spożywczego na sześciogodzinną zmianę.

Wróć autobusem do domu Diane.

Przybycie o 23:00

Zjedz resztki, które Diane zostawiła w garażu, jeśli takie były.

Iść spać.

Powtarzać.

W niedzielę Emma mogła widywać Lily od 14:00 do 15:00 pod nadzorem Diane.

James miał nagranie jednej z takich wizyt.

Emma i Lily na podwórku.

Emma próbuje bawić się z córką.

Lily wahała się, patrząc na Diane w oknie.

Diane obserwowała jak strażnik.

A gdy Emma chciała pożegnać się z Lily, Diane wyszła na zewnątrz.

„Dosyć. Lily ma pracę domową.”

„Ma cztery lata” – powiedziała cicho Emma.

„Dokładnie” – warknęła Diane. „A ona potrzebuje porządku, a nie sporadycznej uwagi kogoś, kto nie potrafi jej nawet zapewnić porządnego domu”.

Twarz Emmy się skrzywiła, ale pozwoliła Lily odejść.

Obserwowała, jak jej córka wraca do domu, nie oglądając się za siebie.

James wysłał mi ten film we wtorek o 23:00.

Oglądałam to i płakałam.

Naprawdę płakałam.

Po raz pierwszy odkąd trzy lata temu zmarł mój mąż.

Wyciągi bankowe dotarły dwunastego dnia.

Emma podpisała je podczas naszego drugiego tajnego spotkania w kawiarni daleko od dzielnicy, w której mieszkała Diane.

To, co odkryliśmy, było druzgocące.

Emma zarabiała 7200 dolarów miesięcznie na pracy na oddziale intensywnej terapii, a dodatkowo 1800 dolarów zarabiała w sklepie spożywczym i na cateringu.

Łącznie 9000 dolarów miesięcznie.

108 000 dolarów rocznie.

W ciągu ośmiu miesięcy, odkąd Richard skonsolidował ich finanse, na wspólne konto wpłynęło 72 tys. dolarów, do których Emma nie miała dostępu.

Gdzie to poszło?

Wypłacono 24 000 dolarów w gotówce.

„Wydatki rodzinne” – zauważył Richard.

16 000 dolarów na rzecz RF Investment LLC — konta kryptowalutowego założonego na nazwisko Richarda.

Margaret to prześledziła.

Stracił każdy grosz.

14 000 dolarów dla Diane Foster.

„Czynsz i opieka nad dziećmi”.

10 000 dolarów na różne luksusowe zakupy.

Zaliczka na nową ciężarówkę dla Richarda.

Remont kuchni w domu Diane.

Materiały. Ubrania designerskie.

Wyciągi z kart kredytowych wykazały zakupy w sklepach Nordstrom, Saks i Bloomingdale’s.

Żadnego dla Emmy.

Pozostałe 8000 dolarów?

Kto wie.

Zagubiony w tłumie.

Nieuwzględnione.

Najbardziej obciążający dowód dostarczył jednak ekspert Margaret zajmujący się dokumentami.

Porównała podpis Emmy na różnych dokumentach prawnych z próbkami sprzed konsolidacji – formularzami zatrudnienia w szpitalu, starymi zeznaniami podatkowymi, oryginalnym aktem własności domu przy Maple Street.

Cztery podpisy zostały na pewno sfałszowane.

Po pierwsze: umowa najmu domu przy Maple Street.

Dwa: dokument usuwający Emmę ze wspólnego konta bankowego.

Trzy: dokument zmieniający akt własności w celu wskazania Richarda jako głównego właściciela.

Ten przypadek był szczególnie rażący.

Wniosek złożono w biurze urzędnika powiatowego, prawdopodobnie bez wiedzy Emmy.

Cztery: dokumenty złożone w sądzie z prośbą o wstępną ocenę kwestii opieki.

Richard zaczął gromadzić materiały trzy miesiące temu.

Pomysł Diane.

Podrobione podpisy.

Oszustwo.

Kradzież tożsamości.

„Grace” – powiedziała Margaret – „to przestępstwo. Nie tylko cywilne. Richard może trafić do więzienia”.

„Dobrze” – powiedziałem chłodno.

Czternastego dnia spotkałem się z Catherine Reeves — najlepszą prawniczką specjalizującą się w prawie rodzinnym w hrabstwie Los Angeles.

Pięćdziesiąt osiem lat.

Stalowoszare włosy.

Bystre oczy.

Reputacja człowieka, który pożerał żywcem adwokatów przeciwnej strony.

Rozłożyłem wszystko na jej stole konferencyjnym.

Zdjęcia.

Filmy.

Nagrania audio.

Wyciągi bankowe.

Sfałszowane dokumenty.

Rejestry nieruchomości.

Raporty z obserwacji Jamesa.

Catherine metodycznie wszystko przejrzała.

Nie odzywał się przez dwadzieścia minut.

Po prostu czytałem, oglądałem, słuchałem.

W końcu spojrzała na mnie.

„Pani Mitchell” – powiedziała – „to jeden z najbardziej oczywistych przypadków nadużyć finansowych i przymusu, jakie widziałam od lat”.

„Pańska córka ma podstawy do natychmiastowego przyznania jej opieki w trybie nagłym, zwrotu całego majątku małżeńskiego, postawienia zarzutów karnych Richardowi Reynoldsowi i Diane Foster, a być może także wniesienia pozwu cywilnego o odszkodowanie”.

„Jak szybko możemy się poruszać?”

Uśmiechnęła się.

Niezbyt miły uśmiech.

Drapieżny uśmiech.

„Mogę złożyć wniosek jutro” – powiedziała – „i w ciągu tygodnia będę mieć przesłuchanie w trybie pilnym”.

„Zrób to” – powiedziałem.

Wróciłem do Emmy we wtorek po południu drugiego tygodnia.

Ta sama strefa gastronomiczna.

Te same przestraszone oczy.

„Jak się trzymasz?”

“Dobra.”

Nie wyglądała dobrze.

Wyglądała gorzej niż przedtem.

Rozcieńczalnik.

Bardziej zmęczony.

Więcej pokonanych.

„Lily zapytała mnie wczoraj, dlaczego już nie śpię w jej pokoju” – wyszeptała. „Nie wiedziałam, co jej powiedzieć”.

Sięgnąłem przez stół i wziąłem ją za rękę.

„Powiedz jej, że to się wkrótce zmieni.”

Spojrzała na mnie z rozpaczliwą nadzieją.

„Znalazłeś coś?”

„Znalazłem wszystko.”

Wyciągnąłem teczkę.

Nie były to pełne dowody, które pozostały u Catherine, ale streszczenia wystarczające, aby Emma mogła je zrozumieć.

„Emmo” – powiedziałem – „potrzebuję, żebyś była silna jeszcze przez chwilę”.

„W ten piątek idziemy do sądu”.

„Ty, ja i najlepszy prawnik rodzinny w Los Angeles”.

„Odzyskujemy Lily. Odzyskujemy twoje pieniądze. Odzyskujemy wszystko.”

„A co jeśli będą walczyć?”

„Niech spróbują.”

Otworzyłem folder.

„Mam dowody oszustwa, fałszerstwa, nadużyć finansowych, alienacji rodzicielskiej i bezprawnego wynajmu majątku małżeńskiego”.

„Mam zdjęcia, nagrania wideo, wyciągi bankowe i zeznania świadków”.

„Twój mąż i teściowa popełnili co najmniej sześć różnych przestępstw”.

„Mogą współpracować… albo iść do więzienia”.

„Ich wybór”.

Emma patrzyła na folder, jakby był tratwą ratunkową i tonęła.

„Mamo… nie wiem, co powiedzieć.”

„Powiedz, że wszystko będzie dobrze” – powiedziałem. „Powiedz, że pozwolisz mi sobie pomóc”.

„I powiedz, że w piątek staniesz na sali sądowej i opowiesz sędziemu dokładnie, co ci zrobili”.

Skinęła głową, a łzy spływały jej po twarzy.

„Dobrze” – wyszeptała. „Dam radę”.

„Wiem, że potrafisz” – powiedziałam. „Jesteś moją córką”.

Ścisnąłem jej dłoń.

„Jesteś silniejszy niż myślisz.”

„A ty zdecydowanie jesteś od nich silniejszy.”

Piątkowy poranek przyniósł czyste niebo i to szczególne kalifornijskie słońce, przy którym wszystko wydaje się zbyt jaskrawe, aby mogło być prawdziwe.

Odebrałam Emmę o 6:00 rano, dwie przecznice od domu Diane.

Nie mogła ryzykować, że Richard i Diane zobaczą nas razem.

Miała na sobie jedyny strój służbowy, jaki jej pozostał — czarną sukienkę, która była teraz o dwa rozmiary za duża, i wisiała na jej ciele niczym kostium.

„Wyglądasz pięknie” – powiedziałem jej, chociaż serce mi pękało, gdy widziałem, ile schudła.

„Wyglądam, jakbym szła na pogrzeb”.

„Nie” – powiedziałem, ściskając jej dłoń. „Wyglądasz, jakbyś miała wygrać”.

Catherine powiedziała, że ​​możemy wykorzystać wygląd Emmy na naszą korzyść.

Pokaż sędziemu, ile schudła pod ich kontrolą.

Przedstaw fizyczny dowód nadużycia.

Spotkaliśmy ich na korytarzu sądu o 8:30 rano.

Richard i Diane ze swoim prawnikiem.

Rozpoznałem go z informacji, które wyciągnęła Margaret — Lawrence Bradford.

Wysoko postawiony prawnik.

Drogie garnitury.

Reputacja agresywnej taktyki i wygrywania za wszelką cenę.

Richard był zszokowany widokiem Emmy z prawnikiem. Jego twarz zbladła.

Diane natomiast wyglądała na wściekłą.

Jej oczy były twarde i wyrachowane.

„Co to jest?” – zapytała Diane, podchodząc prosto do nas. „Nie stać cię na prawnika”.

Catherine płynnie zrobiła krok naprzód.

„Właściwie, pani Foster” – powiedziała – „może”.