Zobaczyłam córkę w strefie gastronomicznej w centrum handlowym. Nie robiła zakupów, nie jadła – tylko układała monety na serwetce, jakby próbowała z drobnych zrobić cud. Zapytałam: „Gdzie jest samochód, który ci załatwiliśmy?”. Zacisnęło jej się gardło. „Zabrał go” – powiedziała. „A jego mama wzięła resztę”. Potem jej wzrok powędrował w stronę córeczki i znów spuścił, szepcząc, że wykorzystali moją wnuczkę, żeby ją nastraszyć i zmusić do milczenia. Nie sprzeciwiłam się. Nie spanikowałam. Usiadłam naprzeciwko niej i powiedziałam: „Nie martw się. Mama się tym zajmie…”.

Doktor Martinez spojrzał poważnie na Emmę.

„Musisz też zadbać o siebie.”

„Dzieci są niesamowicie spostrzegawcze”.

„Jeśli Lily zobaczy, że się goisz, sama wyzdrowieje szybciej.”

„Nie wiem, jak się z tego wyleczyć” – wyszeptała Emma.

„Należy zacząć od przyznania, że ​​to się wydarzyło” – powiedział dr Martinez. „Że to było prawdziwe. Że to było złe”.

„I że to już koniec”.

„Wtedy trzeba traktować każdy dzień z osobna.”

Następne dwa tygodnie były dziwną mieszanką chaosu i spokoju.

Diane odmówiono zwolnienia za kaucją.

Sędzia stwierdził, że stanowi ona wyraźne i bezpośrednie zagrożenie dla ofiary i jej rodziny.

Przebywała w więzieniu okręgowym, oczekując na rozprawę.

Richard przyszedł kiedyś do domu — pod nadzorem pracownika socjalnego — żeby zobaczyć się z Lily.

Emma zgodziła się na to nie ze względu na Richarda, ale dlatego, że dr Martinez stwierdził, że ważne jest, aby Lily, w miarę możliwości, utrzymywała kontakt z ojcem.

Byłem tam.

Upewniłem się co do tego.

Siedziałam w salonie, podczas gdy Richard bawił się z Lily na podwórku, a pracownik socjalny obserwował ich z ganku.

„Dziękuję, że pozwoliłaś mi ją zobaczyć” – powiedział Richard do Emmy po zakończeniu wizyty.

„Nie robię tego dla ciebie” – powiedziała Emma beznamiętnie. „Robię to dla Lily”.

„Ona zasługuje na to, żeby poznać swojego ojca, nawet jeśli jej ojciec nie zasługuje na to, żeby poznać ją”.

„Wiem, że na to nie zasługuję” – powiedział Richard. „Wiem, że wszystko zniszczyłem”.

„Ale Emma…” Jego głos się załamał. „Staram się.”

„Chodzę na terapię trzy razy w tygodniu.”

„Uczęszczam na zajęcia dla rodziców”.

„Współpracuję z prokuratorem okręgowym, aby zgromadzić dowody przeciwko mojej matce”.

„Staram się stać kimś, z kogo Lily będzie dumna”.

„To zajmie więcej niż kilka tygodni” – powiedziała Emma.

“Ja wiem.”

„To zajmie lata. Może dekady. Może wieczność.”

„Ale chętnie spróbuję… jeśli mi pozwolisz.”

Emma patrzyła na niego przez dłuższą chwilę.

„Jeszcze nie mogę ci wybaczyć.”

„Może nigdy tego nie zrobię”.

„Ale nie będę zabraniał Lily nawiązania z tobą związku, jeśli udowodnisz… udowodnisz, Richardzie – a nie tylko obiecasz… że jesteś dla niej bezpieczny”.

„To wszystko, co mogę teraz zaoferować”.

„To więcej, niż zasługuję” – wyszeptał Richard. „Dziękuję”.

Po jego wyjściu Emma usiadła na schodach ganku i płakała.

Nie smutny płacz.

Zły płacz.

Rodzaj płaczu, który pojawia się, gdy w końcu udaje się dać upust ośmiu miesiącom tłumionej wściekłości.

„Nienawidzę tego, że muszę być dojrzalsza” – powiedziała. „Nienawidzę tego, że muszę myśleć o tym, co najlepsze dla Lily, kiedy jedyne, co chcę zrobić, to powiedzieć mu, żeby poszedł do diabła i nigdy nie wracał”.

„To właśnie czyni cię dobrą matką” – powiedziałam, siadając obok niej. „Stawiasz jej potrzeby ponad swój gniew”.

„To jest wyczerpujące.”

„Wiem, kochanie. Wiem.”

Trzy tygodnie po aresztowaniu Diane zadzwoniła do mnie detektyw Kim.

„Grace” – powiedziała – „pomyślałam, że powinnaś wiedzieć. Badaliśmy finanse Diane Foster. I znaleźliśmy parę rzeczy”.

„Rzeczy, które mają związek ze śmiercią Franka Fostera”.

Serce mi się ścisnęło.

„Co znalazłeś?”

„Konta bankowe, o których nie wiedzieliśmy. Konta offshore na nazwisko Diane”.

„Przelewy z polisy ubezpieczeniowej na życie Franka – dwa miliony dolarów”.

„Ale tu pojawia się pewien problem.”

„Politykę zmieniono sześć miesięcy przed śmiercią Franka”.

„Beneficjentem została zmieniona osoba z Richarda na Diane.”

„A podpis na formularzu zmiany…”

„Podpis Franka nie zgadza się z tym, który widnieje na innych dokumentach”.

„Podrobiła jego podpis.”

„Właśnie w to wierzy nasz ekspert od pisma ręcznego”.

„Wznawiamy śledztwo w sprawie śmierci Franka Fostera”.

„Mało prawdopodobne, że będziemy w stanie udowodnić, że go zabiła. Uznano to za samobójstwo i nie ma żadnych fizycznych dowodów, które by temu przeczyły”.

„Ale możemy udowodnić, że nim manipulowała, znęcała się nad nim i być może nawet go do tego popchnęła”.

„Jeśli uda nam się udowodnić fałszerstwo i oszustwo ubezpieczeniowe, będą to dodatkowe zarzuty”.

„Ile czasu dostanie?” zapytałem.

„W połączeniu z zarzutami porwania, wykorzystaniem finansowym Emmy, sfałszowanymi dokumentami, a teraz potencjalnym oszustwem ubezpieczeniowym…”

„Ona nigdy nie wyjdzie z więzienia”.

„Łaska. Nigdy.”

Powinienem poczuć ulgę.

Zwycięstwo.

Sprawiedliwość.

Ale czułam tylko smutek.

Smutek z powodu Franka Fostera.

Smutek z powodu Richarda.

Smutek z powodu Emmy i Lily.

I smutek – jeśli mam być szczery – z powodu samej Diane.

Kobieta tak pochłonięta potrzebą kontroli, że zniszczyła wszystkich wokół, łącznie z sobą.

„Dziękuję za informację” – powiedziałem.

„Jest jeszcze coś” – dodała detektyw Kim. „Richard w pełni współpracuje z nami w śledztwie”.

„Dostarczył dokumenty. Zeznawał przed wielką ławą przysięgłych. Jest gotów zeznawać w sądzie”.

„Prokurator okręgowy nie rekomenduje kary więzienia dla niego. Dozór kuratorski, prace społeczne, terapia, odszkodowanie dla Emmy za pobrane pieniądze – ale bez więzienia”.

„A Emma… czy ona ma coś do powiedzenia w tej sprawie?”

„Technicznie rzecz biorąc, nie” – powiedziała detektyw Kim. „Ale prokurator okręgowy chce poznać jej zdanie”.

„Czy możesz poprosić ją o telefon?”

Po zakończeniu rozmowy poszedłem szukać Emmy.

Była na podwórku z Lily i huśtała się na oponie.

Śmiech Lily brzmiał wyraźnie i jasno.

Dźwięk dziecka, które znów poczuło się bezpieczne.

„Emma” – powiedziałem – „czy mogę z tobą chwilę porozmawiać?”

Zatrzymała huśtawkę i podeszła.

„Co się stało? Masz takie spojrzenie.”

„Dzwoniła detektyw Kim” – powiedziałem. „Znaleźli dowody na to, że Diane sfałszowała podpis Franka Fostera, żeby zmienić jego polisę na życie”.

„Do zarzutów dodają oszustwo ubezpieczeniowe. I wznawiają śledztwo w sprawie jego śmierci”.

Emma podniosła rękę do ust.

“O mój Boże.”

„Ona naprawdę to zrobiła”.

„Ona naprawdę go zniszczyła”.

„Wygląda na to, że tak.”

„I Emma…”

Ostrożnie dobierałem słowa.

„Współpraca Richarda była znacząca. Prokuratura okręgowa chce mu zaproponować ugodę. Bez więzienia. Ale chcą poznać twój punkt widzenia”.

„Co twoim zdaniem powinienem powiedzieć?”

Spojrzałem na Lily, szybującą i śmiejącą się, z włosami powiewającymi na wietrze.

„Myślę” – powiedziałem powoli – „że Richard nie jest taki sam jak jego matka”.

„Ona też nim manipulowała”.

„Podjął straszne decyzje”.

„Ale on próbuje to naprawić”.

„On nie prosi o wybaczenie. Nie prosi, żebyś go przyjął z powrotem.”

„Prosi o szansę zostania ojcem Lily”.

„To twoja decyzja.”

Emma milczała przez długi czas.

Na koniec powiedziała: „Lily wczoraj zapytała mnie, czy tata przyjdzie na jej urodziny w przyszłym miesiącu”.

„Co powiedziałeś?”

„Powiedziałem, że nie wiem. Że musimy zobaczyć.”

„I ona powiedziała…”

Oczy Emmy napełniły się łzami.

„Mam nadzieję, że przyjdzie. Tęsknię za nim, ale nie chcę, żeby cię więcej smucił”.

„Ma cztery lata” – wyszeptała Emma. „I już się nauczyła, że ​​kochanie kogoś może zranić kogoś innego”.

„Co to za lekcja?”

„Skomplikowane”, powiedziałem, „ale prawdziwe”.

„Miłość jest skomplikowana, Emmo.”

„Czasami ludzie, których kochamy, nas ranią.”

„Czasami musimy kochać ich z dystansu”.

„Czasami musimy ustalić granice, aby chronić siebie i osoby, za które jesteśmy odpowiedzialni”.

„A czasami… czasami ludzie mogą się zmienić, jeśli są gotowi podjąć wysiłek.”

„Myślisz, że Richard może się zmienić?”

„Nie wiem” – przyznałem. „Ale myślę, że się stara”.

„Myślę, że Lily zasługuje na to, żeby zobaczyć, czy on potrafi”.

Emma powoli skinęła głową.

„Dobrze” – powiedziała. „Powiedz prokuratorowi okręgowemu, że nie będę się sprzeciwiać ugodzie”.

„Ale chcę przedłużonych, nadzorowanych odwiedzin.”

„Chcę, żeby ukończył co najmniej sześciomiesięczną terapię, zanim w ogóle zaczniemy rozważać możliwość spędzania czasu z Lily bez nadzoru”.

„Chcę też regularnych spotkań z pracownikiem socjalnym i doktorem Martinezem.”

„Jeśli zacznie się wymykać spod kontroli – jeśli wykaże jakiekolwiek oznaki manipulacji lub kontrolujących – umowa zostanie zerwana”.

„To uczciwe” – powiedziałem.

„A mamo…”

Przełknęła ślinę.

„Chcę, żebyś była przy tym wszystkim.”

„Nie ufam już swojemu osądowi”.

„Nie o nim.”

„Będę tam” – obiecałem. „Za każdym razem”.

Proces Diane Foster rozpoczął się osiem tygodni po jej aresztowaniu.

Trwało to trzy tygodnie.

Informacja ta trafiła na pierwsze strony gazet w całej Południowej Kalifornii.

Babcia oskarżona o porwanie i przemoc domową.

Batalia w sądzie rodzinnym ujawniła grupę oszustw finansowych.

Diane Foster: mistrzyni manipulacji czy zdesperowana kobieta?

Emma nie przyszła.

Katarzyna odradzała to.

I dr Martinez się zgodził.

Emma w końcu zaczęła zdrowieć.

Przespanie całej nocy.

Spożywanie regularnych posiłków.

Śmiejąc się z Lily.

Znów zaczyna przypominać siebie.

Pójście na rozprawę byłoby dla niej krokiem wstecz.

Ale chodziłem tam każdego dnia.

Siedząc w tej sali sądowej.

Oglądanie, jak Diane Foster stawia czoła konsekwencjom swoich czynów.

Oskarżenie było miażdżące.

Mieli wszystko.

Nagranie z monitoringu pokazujące Emmę w garażu.

Nagranie audio, w którym Diane mówi Lily, że jej matka jej nie kocha.

Zapisy bankowe wykazują kradzież 72 tys. dolarów.

Sfałszowane podpisy.

Próba porwania uchwycona na kamerze.

I mieli Richarda.

Zeznawał siódmego dnia.

Ledwo go rozpoznałem.

Schudł.

Włosy miał siwe na skroniach.

Wyglądał, jakby w ciągu dwóch miesięcy postarzał się o dziesięć lat.

Prokurator — bystra kobieta o nazwisku Amanda Torres — metodycznie prowadziła go przez historię.

„Panie Reynoldsie, kiedy po raz pierwszy zdał pan sobie sprawę, że pańska matka panem manipuluje?”

„Myślę, że w pewnym sensie zawsze wiedziałem” – powiedział Richard, wpatrując się w swoje dłonie – „ale nie przyznałem się do tego, dopóki Emma nie odeszła”.

„Kiedy zobaczyłem dowody zebrane przez panią Mitchell i jej adwokata… kiedy zobaczyłem, co jej zrobiliśmy – jak ją potraktowaliśmy – zdałem sobie sprawę, że moja matka zrobiła to samo mojemu ojcu”.

„I prawdopodobnie także innym ludziom przed nim”.

„Czy możesz opisać ten wzór?”

„Ona izoluje ludzi” – powiedział Richard. „Uzależnia ich od siebie”.

„Przejmuje kontrolę nad swoimi finansami, swoimi decyzjami, swoimi relacjami”.

„Następnie używa tej kontroli, żeby ich uwięzić”.

„Jeśli próbują odejść, ona im grozi – zwykle czymś, na czym im bardzo zależy”.

„Dla mojego ojca najważniejsza była jego reputacja w społeczności”.

„Dla Emmy była to Lily.”

„A dla ciebie?”

Głos Richarda załamał się.

„Powiedziała mi, że bez niej nie jestem nikim”.

„Że byłem słaby”.

„Że nigdy nie odniosę sukcesu, działając samodzielnie”.

„Że Emma by mnie zostawiła, gdyby poznała prawdę o mnie”.

„Powiedziała, że ​​jedynym sposobem, żeby utrzymać moją rodzinę razem, jest robienie dokładnie tego, co mówi”.

„I uwierzyłam jej… bo słyszałam to całe życie”.

„Czy uważasz, że miała zamiar skrzywdzić Lily?”

„Nie” – powiedział Richard. „Myślę, że naprawdę kochała Lily”.

„Ale ona nie wiedziała, jak kochać bez kontrolowania.”

„Myślała, że ​​miłość oznacza własność”.

„Że jeśli naprawdę kochasz kogoś, musisz kontrolować każdy aspekt jego życia, aby zapewnić mu bezpieczeństwo”.

„Nie potrafiła dostrzec, że to, co robi, jest przeciwieństwem miłości”.

„Co Twoim zdaniem powinno stać się z Twoją matką?”