Moi rodzice nie odebrali nas po pogrzebie, ale mieli czas na zdjęcia urodzinowe mojej siostry

„Właśnie pochowałam męża, lecę do domu z córką o 17:00. Proszę odebrać nas z lotniska”.

Moja siostra odpowiedziała:

„Weź Ubera. Jesteśmy zajęci.”

Mama dodała,

„Przepraszamy, ale dziś wieczorem świętujemy urodziny twojej siostry.”

Tata napisał,

„Powinieneś był lepiej zaplanować.”

Brat dodał,

„To nie nasz problem.”

Kiedy wylądowałam z moją pogrążoną w żałobie 8-letnią córką, musieliśmy wziąć taksówkę, bo padał deszcz.

W domu zobaczyłam, że zamieścili w internecie zdjęcia z imprezy, na których się śmiali i pili, podczas gdy ja chowałam męża.

Gdy następnego dnia stanąłem przed nimi twarzą w twarz, mój ojciec mnie mocno uderzył.

„Przestań psuć tydzień swojej siostrze.”

Moja matka popchnęła moją córkę w dół.

„Wdowy nie mają prawa do specjalnego traktowania”.

Moja siostra chlusnęła mi drinkiem w twarz.

„Daj już sobie z tym spokój.”

Odpowiedziałem,

“Bez obaw.”

Następnego ranka to, co przeczytali w gazecie, sprawiło, że zakrztusili się kawą.

Głos dyrektora zakładu pogrzebowego wciąż rozbrzmiewa w mojej głowie.

„Pani Anderson, zakończyliśmy nabożeństwo. Proszę poświęcić tyle czasu, ile pani potrzebuje”.

Stałem sam przy trumnie.

Moja 8-letnia córka Emma kurczowo trzyma się mojej czarnej sukienki.

Deszcz walił w okna kaplicy.

Minęły trzy dni odkąd mój mąż Daniel zginął w wypadku budowlanym na swoim placu budowy.

Minęły trzy dni odkąd mój świat rozpadł się na kawałki i nie potrafię go już poskładać na nowo.

Mała dłoń Emmy ścisnęła moją.

„Mamo, kiedy tatuś wróci?”

Poczułem ucisk w gardle.

Rozmawialiśmy o tym już sześć razy.

„Kochanie, pamiętasz, o czym rozmawialiśmy. Tata jest teraz w niebie”.

„Ale ja chcę, żeby tu był.”

Jej głos się załamał.

Uklękłam, nie zwracając uwagi na wilgoć przesiąkającą przez moje pończochy z podłogi kaplicy.

„Wiem, kochanie. Ja też tego chcę.”

Dyrektor zakładu pogrzebowego podszedł cicho.

„Proszę pani, musimy wkrótce rozpocząć pochówek. Cmentarz zamykają o 16:00”.

Skinąłem głową, nie mogąc wydobyć głosu.

Emma i ja poszliśmy za trumną Daniela aż do grobu.

Moi rodzice nie przyjechali.

Moja siostra Vanessa się nie pojawiła.

Mój brat Derek wysłał SMS-a.

Przepraszam, nagły wypadek w pracy.

Jedynymi obecnymi osobami byli współpracownicy Daniela, jego starsza matka, która ledwo stała na nogach, i moja najlepsza przyjaciółka Nicole, która trzymała parasol nad Emmą i mną, gdy ziemia spadała na trumnę mojego męża.

Po pogrzebie Nicole odwiozła nas na lotnisko.

„Jesteś pewien, że chcesz wrócić dziś wieczorem? Mógłbyś zostać u mnie na kilka dni.”

„Muszę wracać do domu” – powiedziałem. „Emma idzie do szkoły, a ja muszę zacząć myśleć, co dalej”.

Nicole podjechała pod terminal odlotów.

„Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować. Mówię poważnie.”

Mocno ją przytuliłem.

„Dziękuję, że tu jesteście.”

„Byłeś jedynym, który był.”

Będąc już w terminalu, wyciągnąłem telefon i otworzyłem grupowy czat rodzinny.

Moje palce drżały, gdy pisałem,

„Właśnie pochowałam męża. Lecę do domu z Emmą o 17:00. Proszę odebrać nas z lotniska”.

Odpowiedź Vanessy nadeszła w ciągu kilku sekund.

Zamów Ubera. Jesteśmy zajęci.

Następnie pojawiła się wiadomość od mojej matki.

Przepraszamy. Dziś wieczorem świętujemy urodziny Twojej siostry.

Odpowiedź taty wywołała u mnie mdłości.

Powinieneś był lepiej to zaplanować.

Derek dodał,

„To nie nasz problem.”

Wpatrywałem się w ekran, nie mogąc przetworzyć tego, co czytałem.

Urodziny Vanessy były dopiero w przyszłym tygodniu.

Przenieśli go celowo.

Wiedzieli, że dziś chowam Daniela.

Wybrali przyjęcie zamiast wsparcia córki i wnuczki w najgorszej tragedii naszego życia.

Emma pociągnęła mnie za rękaw.

„Mamo, kto nas odbierze?”

Zmusiłam się do uśmiechu, którego nie czułam.

„Weźmiemy taksówkę, kochanie. To będzie przygoda.”

Lot zdawał się nie mieć końca.