Czarnoskóry chłopiec oddał swój jedyny posiłek nieznajomym, a kolejne pukanie do drzwi zmieniło jego życie na zawsze.

Mike wstaje, poprawiając fartuch. „Po prostu zjedz kolację. Zasłużyłeś na nią podwójnie dziś wieczorem”.

Kiedy Mike wraca do kuchni, Sandy pochyla się bliżej. „On ma rację, wiesz. Coś było nie tak z tymi ludźmi”.

„Jak?”

„No cóż, Pete powiedział, że ich samochód odpalił od razu, gdy tylko do niego dotarli. Nie było żadnych problemów z silnikiem. Potrzebny był tylko kabel rozruchowy” – mówi – „jakby akumulator został celowo odłączony”.

Dariusz marszczy brwi. „To dziwne.”

„I jeszcze jedno. Widziałeś, jak ten staruszek wyciągnął portfel, kiedy Pete poprosił o zapłatę? Portfel tak gruby, że koń by się nim udusił. Zabawne, że nie mógł go znaleźć, kiedy przyszedł czas zapłacić za kawę.”

Ta obserwacja uderzyła Dariusza jak zimny prysznic. Harold twierdził, że zgubili portfel, ale zapłacił Pete’owi bez problemu. Jak można zgubić portfel i znaleźć go w dwadzieścia minut?

„Może to było w samochodzie” – podpowiada Darius słabym głosem.

„Może”. Sandy nie brzmi na przekonaną. „A może w tej historii kryje się coś więcej, niż widać na pierwszy rzut oka”.

Droga powrotna prowadzi Dariusza przez dzielnice, które opowiadają całą historię jego miasta, mijając ładne domy z idealnie przystrzyżonymi trawnikami i systemami bezpieczeństwa; obok kompleksów mieszkalnych, w których rodziny takie jak jego muszą zadowolić się skromniejszym dobytkiem; obok pustych działek i zabitych deskami budynków, które przywodzą na myśl odłożone na później marzenia.

W domu panna Ruby czeka w fotelu, obok niej cicho szumi butla z tlenem. W telewizorze migają wiadomości, ale ona ich tak naprawdę nie ogląda.

„Kochanie, spóźniłeś się bardziej niż zwykle. Wszystko w porządku?”

Dariusz opowiada jej o starszej parze, spodziewając się, że jak zwykle okaże dumę z jego życzliwości. Zamiast tego słucha z coraz większą uwagą, zadając szczegółowe pytania o ich wygląd, ubrania i samochód.

„Srebrne włosy, mówisz, i jasnoniebieskie oczy?”

„Tak, babciu. Dlaczego?”

Pani Ruby sięga po pilota do telewizora i podkręca głośność. „Czasami aniołowie przychodzą przebrani za ludzi w potrzebie, wystawiając nasze serca na próbę”.

„To nie byli aniołowie, Babciu. Po prostu ludzie, którzy mieli ciężką noc.”

„Mhm.” Głaszcze go po dłoni cienkimi jak papier palcami. „Zachowaj to hojne serce, Dariuszu. Zaprowadzi cię tam, gdzie nawet sobie nie wyobrażasz.”

„Miejsca takie jak jakie?”

„Jak tam, gdzie powinni trafić dobrzy ludzie”.

Tej nocy, leżąc w wąskim łóżku, Darius odtwarzał sobie w pamięci każdą chwilę spotkania: intensywnie niebieskie oczy Harolda, tajemnicze portfolio Margaret, zmianę w zachowaniu Harolda po przybyciu Pete’a, wizytownik, którego nigdy nie używał, serwetkę z informacjami Dariusa traktowaną jak cenny dokument.

Jego telefon wibruje. Wiadomość od Jerome’a: słyszałem, że postawiłeś kolację jakimś przypadkowym staruszkom w Murphy’s. Stary, będziesz wiecznie spłukany, pomagając wszystkim.

Dariusz uśmiecha się w ciemności. Może Jerome ma rację. Może dobroć to luksus, na który go nie stać. Ale dziś wieczorem widok wdzięczności zastępującej upokorzenie w oczach dwojga nieznajomych wydał mu się cenniejszy niż jakikolwiek posiłek, jaki kiedykolwiek zjadł.

Darius nie wie, że trzy przecznice dalej, w apartamencie na ostatnim piętrze hotelu Grand View w centrum miasta, Harold i Margaret Whitmore przeglądają grubą teczkę z jego nazwiskiem na okładce. W środku znajdują się jego osiągnięcia akademickie, referencje od nauczycieli i sąsiadów oraz szczegółowy raport o jego sytuacji rodzinnej, sporządzony w ciągu ostatnich trzech dni.

„Idealny wynik” – mruczy Margaret, przeglądając dokumenty.

„Lepiej niż idealnie” – odpowiada Harold, robiąc notatki na marginesie. „Nie tylko zdał test. Przekroczył wszelkie oczekiwania”.

Jutro rano wykonają telefon, który wszystko zmieni.

Następny poranek przynosi pytania, na które nie ma odpowiedzi. Darius przybywa do Murphy’ego i zastaje Sandy niemal wibrującą z podniecenia.

„Ta para z wczoraj. Pete powiedział mi coś szalonego. Kiedy dotarł do ich samochodu, ktoś już tam czekał. Kierowca w czarnym garniturze”.

“Co masz na myśli?”

„Profesjonalista stojący obok drugiego samochodu. Pete słyszał, jak starszy pan opowiada o protokołach fundacyjnych i ocenie kandydatów. Co za zagubieni ludzie tak mówią?”

Słowa te wydały się Dariuszowi dziwne: protokoły fundacyjne. ocena kandydatów.

Podczas pierwszej lekcji pani Patterson odciąga go na bok. „Dariusie, odebrałam dziś rano ciekawy telefon. Ktoś pytał o twój charakter, oceny, plany na studia”.

Przygląda się jego twarzy. „Wiedzieli o tobie już bardzo dużo”.

“Co masz na myśli?”