Dwa miesiące po tym, jak mój najlepszy przyjaciel Marcus zmarł po walce z rakiem, jego prawnik zadzwonił do mnie i powiedział: „Thomas, Marcus zostawił ci pendrive z jedną prośbą: obejrzyj go sam i nie mów o tym swojej żonie, Vanessie”. Obejrzałem go tego wieczoru i poczułem lodowate zimno w dłoniach. To, co powiedział w tym ostatnim nagraniu, uratowało mi życie.

Nie obchodziło mnie to.

Wjechałem na podjazd.

Opony piszczały na mokrym asfalcie.

Richard wpadł na ganek, wciąż trzymając strzykawkę.

Wyglądał śmiesznie.

Jak czarny charakter w złym filmie.

Ale strach był prawdziwy.

Przyspieszyłem, jadąc długą drogą dojazdową, i skręciłem na ulicę, nie zwracając uwagi na ruch uliczny.

Rozbrzmiały klaksony.

Nie oglądałem się za siebie.

Nie miałem zamiaru iść na policję.

Zadzwoniliby do Richarda.

Uwierzyliby lekarzowi.

Nie jechałem do szpitala.

Richard miał tam przywileje.

Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem wydrukowaną kartkę z pendrive’a.

Adres na South Side — park przemysłowy.

Prywatne laboratorium toksykologiczne.

James powiedział, że nie zadawali pytań.

Właśnie przeprowadzili testy.

Spojrzałem na torbę sportową.

Położyłem na nim rękę.

„Czekaj, kolego” – szepnąłem. „Dopadniemy ich”.

Park przemysłowy na South Side był cmentarzyskiem zardzewiałej falistej stali i powybijanych okien — miejscem, gdzie przedsiębiorstwa po cichu umierały.

Podjechałem do niepozornego ceglanego budynku bez żadnego szyldu, jedynie z wyblakłym numerem na metalowych drzwiach.

Złapałem torbę na siłownię.

Ciężar tego uczucia osiadł w moim żołądku niczym kamień.

Zadzwoniłem dzwonkiem.

Kamera obróciła się, żeby na mnie spojrzeć.

Chwilę później zamek zaskoczył.

W środku panowała szokująca sterylność — białe światło, czystość chemiczna.

Przywitał mnie mężczyzna w białym fartuchu.

Nie zapytał mnie o imię.

Spojrzał na torbę i skinął głową.

„James cię przysłał” – powiedział.

To nie było pytanie.

„James nie żyje” – odpowiedziałem.

„Wiem” – powiedział. „Zapłacił z góry. Przynieś to tutaj”.

Położyłem torbę na stalowym stole.

Rozpiął zamek.

Odwróciłam wzrok.

Pracował szybko — pobierał próbki, wymazy, zeskrobywał ziemię z kocich łap.

„Poczekaj tutaj” – powiedział i zniknął za szklaną przegrodą.

Czekanie trwało wieczność.

Mój telefon był wyłączony.

Wiedziałem, że Emily i Richard zadzwonią, będą mnie śledzić, a może nawet stwierdzą, że jestem zdezorientowany.

Byłem duchem.

Po czterdziestu minutach technik wrócił z raportem.

Jego twarz była ponura.

„To pozytywne” – powiedział.

Nie wypowiedział tego imienia, jakby to był jakiś podstęp.

Powiedział to jak wyrok.

Trucizna zawierająca metal ciężki – wysokie stężenie.

Taki, jakiego używano kiedyś do zwalczania szkodników, jakiego nie można zdobyć przypadkowo.

Wpatrywałem się w szczyty na wykresie.

Pasmo górskie powstałe ze zdrady.

„To powoduje wypadanie włosów” – powiedział technik. „Uszkodzenie nerwów. Drżenie. Problemy żołądkowo-jelitowe. A w końcu… zawał serca”.

Spojrzał na mnie.

„To okrutny sposób na odejście”.

Złożyłem raport i wsunąłem go do kieszeni.

„Dziękuję” powiedziałem.

„Ktoś na ciebie czeka” – dodał technik, wskazując na drzwi, których nie zauważyłem. „Powiedział, że będziesz potrzebował reszty historii”.

Otworzyłem.

Mężczyzna siedział za metalowym biurkiem oświetlonym niebieskim światłem laptopa.

Rozpoznałem go ze starych zdjęć, które pokazał mi James.

Mikrofon.

Wyglądał teraz starzej, jego twarz była pomarszczona niczym mapa złych decyzji.

Ale wyglądał solidnie.

Zdolny.

Nie podniósł wzroku.

„Usiądź, Bill” – powiedział. „Nie mamy dużo czasu”.

Usiadłem.

„James ci powiedział” – powiedziałem.

„James powiedział mi wszystko” – odpowiedział Mike.

Wyciągnął z szuflady grubą kopertę manilową i przesunął ją po biurku.

Uderzył w metal.

„Zatrudnił mnie sześć miesięcy temu, kiedy po raz pierwszy zachorował” – powiedział Mike. „Nie ufał lekarzom. Nie ufał jej. Miał rację”.

Otworzyłem kopertę.

Wyciekły zdjęcia — ziarniste, zrobione teleobiektywem.

„Poznaj swoją żonę” – powiedział Mike.

Pierwsze zdjęcie: ślub. Młodsza Emily w bieli, promiennie uśmiechnięta.

Ale panem młodym nie byłem ja.

Krępy mężczyzna o miłej twarzy.

„To Gary Wilson” – powiedział Mike. „Właściciel sklepu z narzędziami w Tampie. Ożenił się w 1995 roku. Zmarł w 2000 roku. Zostawił wdowie dwa miliony”.

Przewróciłem się.

Emily ponownie, blond włosy, na łódce obok wysokiego, szczupłego mężczyzny.

„Robert Vance” – powiedział Mike. „Dyrektor naftowy z Houston. Ożenił się w 2003 roku. Zmarł w 2008 roku. Nagły zawał serca. Pięć milionów”.

Żółć napełniła mi usta.

Trzecie zdjęcie: Emily o ciemnych włosach, wyrafinowana, trzyma kieliszek szampana w górze obok starszego mężczyzny.

„Arthur Pennington” – powiedział Mike. „Kapitalista wysokiego ryzyka z Austin. Żonaty w 2010. Zmarł w 2015. Rozległy udar. Zgadnij, kto dostał dom i portfel?”

„Ona ich zabiła” – wyszeptałem.

„Ona nie ma na imię Emily” – powiedział Mike. „To Laura Sullivan”.

Powietrze opuściło moje płuca.

„Była pielęgniarką w Trenton” – kontynuował Mike. „Potem zdała sobie sprawę, że może zarobić więcej, chowając mężów, niż ratując pacjentów. Nowa fryzura, nowe nazwisko, nowa historia. Znajduje cel – starszą, bogatą, samotną. Gra idealną żonę na tyle długo, by trafić do testamentu… i do krwiobiegu”.

„Pięć lat” – powiedziałem i poczułem się, jakbym dostał cios w twarz. „Nasza piąta rocznica jest w przyszłym tygodniu”.

„Dokładnie” – powiedział Mike. „Jesteś na czas”.

„I Richard” – powiedziałem. „Doktor Richard Sterling”.

Mike skinął głową.

„Jak go nazywano w Jersey… Ricky.”

Pochylił się.

„On nie jest tylko jej wspólnikiem, Bill.”

Poczułem ucisk w żołądku.

„To jej brat.”

Rodzina.

Biznes.

Rzeźnia udająca małżeństwo.

„Idę na policję” – powiedziałem, wstając. „Mam raport. Mam kota. Mam te zdjęcia”.

„Usiądź” – warknął Mike.

Zamarłem.

„Nie możesz jeszcze odejść” – powiedział. „Nie z tym, co masz. Richard powie, że twój kot dostał truciznę w twoim garażu. Zdjęcia z jej ślubu to nie przestępstwo. Raport laboratoryjny z prywatnego miejsca może zostać zakwestionowany. A on dokumentuje twoją „demencję” od miesięcy”.

Pozwolił, by to do niego dotarło.

„Jeśli teraz pójdziesz, trafisz na oddział psychiatryczny. A na oddziale nie masz kontroli nad tym, co jesz i pijesz”.

Opadłem z powrotem na krzesło.

„Co więc mam zrobić?”

„Złapiemy ich” – powiedział Mike. „Niezaprzeczalny dowód. Przyznanie się. Albo złapanie go na zmianie leków. Czegoś, czego nikt nie będzie w stanie wytłumaczyć”.

“Jak?”

„Wróć” – powiedział Mike.

Wpatrywałem się.

„Próbowali mnie podpuścić w moim salonie”.

„Wracaj” – powtórzył stalowym głosem.

„Ale jeszcze nie. Sprawiamy, że myślą, że wygrali.”

Sięgnął do kieszeni i wyjął małą fiolkę i malutką słuchawkę.

„To cię utrzymuje przy życiu” – powiedział, wciskając mi fiolkę w dłoń. „Zacznij brać teraz. Nie naprawi wszystkiego z dnia na dzień, ale da ci czas”.

Następnie słuchawka.

„I tak właśnie pozostajemy w kontakcie”.

Stuknął palcem w biurko.

„James i ja podsłuchiwaliśmy twój dom kilka miesięcy temu – kiedy urządzałeś tego charytatywnego grilla. Mamy uszy w każdym pokoju”.

Pokój wydawał się mniejszy.

Nie byłem już emerytowanym potentatem rynku nieruchomości.

Byłem żołnierzem na wojnie, o której nie wiedziałem, że walczę.

„Będziesz grał chorego człowieka” – powiedział Mike. „Słabszy niż kiedykolwiek. Niech zaplanuje pogrzeb. Niech myśli, że pieniądze należą do niej. Kiedy sięgnie po czek…”

Zacisnął usta.

„…łamiemy jej rękę”.

„Ale biegłem” – powiedziałem. „Jak mam to wytłumaczyć?”

„Nie uciekłaś” – powiedział Mike, a na jego ustach pojawił się okrutny uśmiech. „Miałaś atak. Zgubiłaś się. Jechałaś i się zgubiłaś. Kiedy dzwonisz do niej za godzinę, płaczesz. Boisz się. Błagasz ją, żeby po ciebie przyjechała”.

Przyglądałem się martwym mężczyznom na zdjęciach.

Byłem im winien przysługę.

Byłem winien Jamesowi przysługę.

Byłem winien to głupcowi, którym byłem.

„Dobrze” – powiedziałem, chowając fiolkę do kieszeni. „Daj mi telefon”.

Plan zakładał występ na poziomie Oscara.

Bałam się, że się uduszę.

Zadzwoniłem do Emily z telefonu publicznego znajdującego się kilka mil od stacji benzynowej, szlochając do słuchawki i mówiąc jej, że się zgubiłem, jestem zdezorientowany i że gonią mnie cienie.

Przyjechała dwadzieścia minut później — nie uściskała mnie, ale z irytacją ścisnęła mnie za ramię i wepchnęła do swojego samochodu.

Pachniała środkami czyszczącymi.

Po powrocie do domu pozwalam swojemu ciału stać się bezwładnym.

Pozwoliłem jej zaciągnąć się na górę, moje buty drapały drewnianą podłogę.

Mamrotałem bzdury o ojcu, o zimnie, o kocie.

Rzuciła mnie na łóżko i niecierpliwymi rękami zdjęła mi kurtkę.

„Potrzebujesz leków” – powiedziała. „Jest ci coraz gorzej. Richard powiedział, że to się stanie, jeśli pominiesz dawkę”.