Dzień po tym, jak przeprowadziłam się do domu syna, gdy właśnie się obudziłam, mój wnuk stał już tuż przy łóżku, delikatnie mną potrząsał i mówił: „Babciu, powinnaś znaleźć sobie inne mieszkanie. Chodź za mną, pokażę ci”. Zaskoczona, pospiesznie poszłam za nim.

Ściszyłam głos, przepraszając.

W środku moje myśli pędziły. Coś podejrzewała. Ale jak bardzo?

Gdy mijałem ją, kierując się w stronę kuchni, złapała mnie za ramię.

Jej uścisk był mocny, niemal bolesny.

„Christine, chcę, żebyśmy się dogadywali. Naprawdę. Ale to zadziała tylko wtedy, gdy wszyscy będziemy szanować swoją przestrzeń i prywatność. Rozumiesz?”

„Tak” – powiedziałem cicho. „Rozumiem doskonale”.

Puściła mnie, a ja poszłam do kuchni, mając nogi jak z waty.

Za mną usłyszałem, jak wchodzi po schodach. Usłyszałem charakterystyczny trzask otwieranych drzwi jej biura.

Ona sprawdzała.

Ona wiedziałaby, że tam byłem.

Chyba że byłem bardzo, bardzo ostrożny.

Wszystko wróciło na swoje miejsce. Szuflada była zamknięta. Nie było żadnych dowodów poza jej własną paranoją.

Drżącymi rękami zrobiłem herbatę i usiadłem przy kuchennym stole, zmuszając się do myślenia. Miałem teraz zdjęcia. Dowód.

Ale dowody na co dokładnie?

Caroline wykupiła na mnie ubezpieczenie. Czy to było nielegalne? Sfałszowane pełnomocnictwo z pewnością tak, ale jak mogłem udowodnić, że było sfałszowane, nie przyznając się do włamania do jej biura?

A pożar. Podejrzenia Tylera nie były dowodem.

Potrzebowałem więcej.

Mój telefon zawibrował. Wiadomość od numeru, którego nie rozpoznałem.

„Pani Hartford, tu detektyw Ray Woolsey, komisarz policji w Rochester, biuro marszałka pożarnictwa. Musimy zadać pani kilka dodatkowych pytań dotyczących pożaru pani domu. Czy może pani przyjść na komisariat dziś po południu o 14:00?”

Serce mi zamarło. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałem, było przesłuchanie przez strażaka, mieszkając pod dachem Caroline, ale odmowa wyglądałaby podejrzanie.

Odpowiedziałem: „Oczywiście, że będę”.

Natychmiast dostałam kolejną wiadomość, tym razem od Michaela.

„Mamo, zadzwoniła do mnie detektyw Woolsey. Pójdę z tobą i odbiorę cię o 13:30”.

Wpatrywałem się w telefon.

Dlaczego detektyw zadzwonił do Michaela? Byłem właścicielem domu, ofiarą. Po co mieszać w to mojego syna?

Odpowiedź skrystalizowała się z przerażającą klarownością.

Ktoś im kazał.

Ktoś, kto chciał obecności Michaela, kto chciał, żeby usłyszał wszystkie pytania, które planowali zadać, kto chciał, żeby był świadkiem moich odpowiedzi i potencjalnie mojego zagubienia.

Karolina pojawiła się w drzwiach kuchni.

„Do kogo piszesz?” – zapytała.

Spojrzałam w górę i w tym momencie przestałam udawać nieszkodliwą staruszkę.

„Strażnik chce się ze mną spotkać dziś po południu” – powiedziałem spokojnie. „Najwyraźniej mają pytania”.

Coś mignęło w jej wyrazie twarzy.

Niespodzianka.

Tego się jeszcze nie spodziewała. Cokolwiek wprawiła w ruch, wydarzyło się to przed czasem.

„Pytania o co?” zapytała ostrożnie.

„Chyba się dowiem”. Wstałam, zostawiając herbatę nietkniętą. „Michael idzie ze mną. Chyba myśli, że potrzebuję nadzoru”.

„Christine, to nie jest…” – powstrzymała się, wygładzając wyraz twarzy. „On po prostu jest opiekuńczy”.

„Naprawdę?” Spojrzałem jej prosto w oczy. „A może ktoś mu mówi, że potrzebuję ochrony przed sobą?”

Maska opadła na sekundę. Pod spodem dostrzegłam prawdziwą Caroline – zimną, wyrachowaną i bardzo, bardzo niebezpieczną.

„Nie wiem, co sobie myślisz…” – zaczęła, po czym urwała. „Przeżyłaś traumę. Pożar, utratę domu. To naturalne, że czujesz paranoję, widzisz zagrożenia tam, gdzie ich nie ma. Dlatego chcemy, żebyś była tutaj, bezpieczna, gdzie będziemy mogli ci pomóc”.

„Oczywiście” – powiedziałem cicho. „Jaka głupota z mojej strony”.

Minąłem ją i wszedłem do swojego pokoju na trzecim piętrze, zamknąłem drzwi. Usiadłem na łóżku i wyciągnąłem telefon, przeglądając zdjęcia, które zrobiłem.

Dowód.

Miałem teraz dowody, ale na co dokładnie? Podejrzana polisa ubezpieczeniowa nie była przestępstwem. Problemy finansowe nie były dowodem morderstwa, a sfałszowane pełnomocnictwo miało znaczenie tylko wtedy, gdy byłem w pobliżu i mogłem je podważyć.

Tyler powiedział, że nie jestem tu bezpieczny.

Patrząc na chłodne kalkulacje Caroline, zaczynałem rozumieć dlaczego.

Mój telefon znowu zawibrował. Kolejny nieznany numer.

„Mówi Douglas Pembrook, adwokat. Pani Hartford, musimy omówić pewne kwestie dotyczące pani kompetencji. Proszę o kontakt z moim biurem w najbliższym możliwym terminie”.

No więc się zaczęło.

Machina prawna, którą uruchomiła Caroline, miała mnie pochłonąć.

Miałem cztery godziny do rozmowy ze strażakiem.

Cztery godziny, żeby ustalić, komu mogę zaufać i co mogę udowodnić.

Jedyną rzeczą, której byłem pewien, było to, że nie mogę zostać w tym domu zbyt długo.

Tyler miał rację.

Musiałem po prostu przetrwać wystarczająco długo, aby ujawnić prawdę.

Spędziłem następną godzinę w swoim pokoju, rozważając swoje opcje jak szachista trzy ruchy do przodu. Na zewnątrz flaga na ganku sąsiada łopotała na wietrze. Gdzieś w głębi ulicy brzęczała kosiarka do trawy – dźwięki cichej amerykańskiej dzielnicy, która zajmowała się swoimi sprawami, nieświadoma wojny planowanej w jednym z jej wielkich wiktoriańskich domów.

Karolina wierzyła, że ​​ma całą władzę: dom, prawnika, lojalność mojego syna. Ale popełniła jeden poważny błąd.

Ona mnie nie doceniła.

O 1:15 usłyszałam podjeżdżający samochód Michaela. Zeszłam po schodach powoli, rozważnie, z torebką przewieszoną przez ramię.

Karolina czekała w holu, jej uśmiech był wymalowany niczym zbroja.

„Christine, zanim pójdziesz, myślę, że powinniśmy porozmawiać o tym, jak ci pomóc” – powiedziała. „Może terapeuta? Ktoś, kto specjalizuje się w traumach i opiece nad osobami starszymi”.

„To miłe, Caroline, ale niepotrzebne.”

„Naprawdę?” Podeszła bliżej, zniżając głos. „Błąkałeś się po domu w środku nocy. Dziś rano wydawałeś się zdezorientowany, gdzie się znajdują rzeczy. Michael też to zauważył. Martwimy się”.

Michael pojawił się za nią z kluczami w dłoni. Jego wyraz twarzy był zaniepokojony, pełen sprzeczności.

„Mamo, może Karolina ma rację” – powiedział łagodnie.