„Jesteś sama, mamo?” – Mój syn dzwoni do mnie co noc i zawsze zadaje dokładnie to pytanie. Jeśli odpowiem „tak”, natychmiast się rozłącza. Jeśli odpowiem „nie”, upiera się, żeby dokładnie wiedzieć, kto jest ze mną. Wczoraj wieczorem skłamałam – i to uratowało mi życie! Nigdy bym sobie tego nie wyobraziła!

Evans spojrzał na Thorntona, który wyciągnął telefon i pokazał mu coś — prawdopodobnie zdjęcia prywatnego detektywa, dowód mojej tożsamości.

Evans przyjrzał mu się, potem przyjrzał się mnie i w końcu skinął głową.

„Wystarczająco dobre na dziś wieczór. Ale pani Hartwell, oficjalnie, do tego dostępu nigdy nie doszło.”

“Zrozumiany?”

“Zrozumiany.”

Włożył oba klucze, swój główny i mój mosiężny, a pudełko wysunęło się z cichym, metalicznym dźwiękiem.

„Dam ci prywatność” – powiedział Evans i wyszedł ze skarbca.

Thornton i ja staliśmy patrząc na pudełko. To było to. Ostatnia wiadomość od Roberta do mnie, ukryta przez dwa lata, czekająca na moment, w którym będę jej potrzebować.

Podniosłem pokrywę.

W środku znajdowały się trzy przedmioty: pamięć USB, list napisany ręką Roberta i mały skórzany notes.

Moje ręce drżały, gdy podnosiłem list. Koperta była zaadresowana po prostu:

Diana.

Otworzyłem.

Moja najdroższa Diane,

Jeśli to czytasz, to znaczy, że mnie już nie ma, a ty znalazłeś się w niebezpieczeństwie. Bardzo mi przykro. Każdy wybór, którego dokonałem, zrobiłem, żeby chronić ciebie i Alberta. Ale teraz widzę, że niektóre wybory tylko opóźniają nieuniknione.

W 1992 roku odkryłem, że mój pracodawca, William Morse, prał pieniądze dla organizacji przestępczej kierowanej przez Jamesa Carvera. Trzy miliony dolarów w ciągu dwóch lat. Miałem wszystkie dowody – dokumentację finansową, nagrania rozmów, wszystko, co potrzebne, żeby wysłać ich obu do więzienia na dwadzieścia lat.

Powinienem był pójść na policję. Tak zrobiłby uczciwy człowiek. Ale pomyślałem o tobie, o małym Albercie, o ciasnym mieszkaniu, o trzech pracach między nami i o tym, jak zawsze zmęczony wyglądałeś. I pomyślałem o tej farmie, obok której przejeżdżaliśmy – tej, w której się zakochałeś, z sadem jabłkowym i widokiem na góry.

Więc zawarłem pakt z diabłem. Wymieniłem swoje milczenie na tę farmę, na naszą przyszłość. Morse się zgodził, bo nie miał wyboru. Carver nigdy się nie dowiedział. Morse zachował to w tajemnicy, żeby chronić nas oboje. Ale Morse mnie ostrzegł: jeśli Carver kiedykolwiek się dowie, jeśli ktokolwiek odkryje, co zrobiłem, wszyscy będziemy w niebezpieczeństwie.

Przez trzydzieści trzy lata ukrywałem dowody. Na pendrive’ie jest wszystko – dokumenty finansowe, nagrania audio, łańcuchy e-maili, wystarczająco dużo, by zniszczyć Carvera i wszystkich z nim powiązanych. Dziennik zawiera moją własną dokumentację, historię tego, jak to wszystko odkryłem. Moją polisę ubezpieczeniową, spisaną własnoręcznie.

Zakopałem oryginały, Diane. Zakopałem je na naszej posesji, gdzie tylko ktoś, kto naprawdę zna ten teren, mógłby zajrzeć. Pendrive to kopia, ale wystarczy, żeby zainteresować FBI. Dziennik wskaże im, gdzie kopać.

Ale jest jeszcze coś, co musisz wiedzieć. Coś, co cię zrani, i bardzo mi z tego powodu przykro.

Przede wszystkim Albert zna fragmenty tej historii. Nie wszystko, ale wystarczająco dużo, by stanowić zagrożenie. Dziesięć lat temu znalazł w stodole jakieś stare dokumenty – papiery, które myślałem, że zniszczyłem. Stanął ze mną twarzą w twarz, zażądał prawdy o farmie, o tym, skąd pochodzą nasze pieniądze.

Powiedziałem mu prawdę. Powiedziałem, że kiedyś pracowałem dla przestępców, że wziąłem od nich pieniądze, żeby kupić farmę, że jeśli ktoś się dowie, stracimy wszystko. Kazałem mu obiecać, że dochowa tajemnicy, że ochroni rodzinę.

Myślałam, że go chronię, mówiąc mu to. Zamiast tego dałam mu broń, której mógł użyć przeciwko nam obojgu.

Bo Albert nie widział tego tak, jak ja to sobie wyobrażałem. Widział ojca, który był złodziejem i zbudował wszystko na kłamstwach. Widział farmę, która była kradzionym majątkiem, który mógł zostać mu odebrany w każdej chwili. I myślę sobie: Boże, pomóż mi, myślę, że to go zawstydziło.

Zmienił się po tej rozmowie. Stał się zdystansowany. Sześć miesięcy później poślubił Rachel – kobietę, która podziela jego nowe wartości: szacunek, uczciwość i dystans do wszystkiego, co mogłoby splamić dobre imię rodziny.

Jeśli ktoś dopadł Alberta, jeśli ktoś go wykorzystuje przeciwko tobie, to dlatego, że jest na to podatny. On już wierzy, że jego dziedzictwo jest splamione. Niewiele trzeba, żeby przekonać go, że ochrona siebie oznacza zdradę.

Żałuję, że mu tego nie powiedziałem. Żałuję, że nie poszedłem na policję w 1992 roku i nie zaryzykowałem, ale przeszłości nie zmienię. Mogę ci tylko dać narzędzia do przetrwania w przyszłości.

Pamięć USB i dziennik zapewnią ci bezpieczeństwo, ale tylko pod warunkiem, że będziesz ich prawidłowo używać. Nie idź na policję. Carver ma wszędzie znajomości. Udaj się bezpośrednio do biura terenowego FBI w Bostonie. Zapytaj o agentkę Sharon Morrison. Jest godna zaufania. Morse osobiście ją sprawdził przed śmiercią.

Dowody są zakopane pod największą jabłonią w sadzie, tą, którą posadziliśmy w pierwszym roku. Wykop półtora metra w głąb pnia. Znajdziesz metalową skrzynkę. W środku jest wszystko.

Stawiam cię przed niemożliwym wyborem, Diane. Wykorzystaj dowody i zniszcz wizerunek ojca w oczach naszego syna. Albo milcz i zaryzykuj własne życie.

Nie mogę ci powiedzieć, co masz robić. Mogę ci tylko powiedzieć, że cię kocham, że zawsze cię kochałem i że cokolwiek wybierzesz, zrozumiem.

Jesteś silniejszy, niż ci się wydaje, mądrzejszy, niż ktokolwiek, łącznie ze mną, kiedykolwiek ci się przyznał. Przetrwasz to. Wiem, że przetrwasz.

Wybacz jeśli możesz.

Na zawsze Twój,

Robert.

Przeczytałem list dwa razy, a łzy spływały mi po twarzy. Thornton stał w milczeniu obok mnie, dając mi przestrzeń na mój żal.

Robert powiedział Albertowi. Zasiał ziarno wątpliwości i wstydu, które zrodziło tę zdradę.

Mój mąż zamierzał chronić naszego syna, ale zamiast tego go zniszczył.

I teraz musiałem wybrać. Uratować się, ujawniając prawdę, czy chronić pamięć Roberta, milcząc.

„Pani Hartwell” – powiedział łagodnie Thornton. „Musimy się ruszyć. Nie możemy tu zostać całą noc”.

Skinąłem głową i sięgnąłem po pendrive. Był zaskakująco lekki jak na coś, co miało tak dużą moc. Notatnik był cienki, oprawiony w skórę, pełen starannego pisma Roberta, dokumentującego wszystko.

„Jest więcej” – powiedziałem. „Zakopane na farmie. Oryginały. Musimy…”

Mój telefon zawibrował. Technicznie rzecz biorąc, telefon Thorntona, który mi pożyczył. SMS z nieznanego numeru.

Pani Hartwell, musimy porozmawiać. Tu James Carver. Pani syn dał mi ten numer. Rozumiem, że jest Pani zdenerwowana, ale zapewniam, że wszystko, co robi Albert, leży w Pani najlepszym interesie. Proszę do mnie zadzwonić. Porozmawiajmy o tym racjonalnie.

Krew mi zamarła.

„On ma ten numer. Skąd ma ten numer?”

Wyraz twarzy Thorntona pociemniał.

„Dałem to prawnikowi Alberta dziś po południu, kiedy groził. Standardowa profesjonalna uprzejmość”. Zaklął pod nosem. „Co oznacza, że ​​Carver ma powiązania w zespole prawnym Alberta”.

Przyszedł kolejny SMS.

Wiem, że jesteś w banku, Diane. Nie utrudniaj tego bardziej niż to konieczne. Dowody, które myślisz, że masz, są bez znaczenia bez kontekstu. Mogę wszystko wyjaśnić. Mogę zadbać o to, żebyś była chroniona i zaopiekowana, ale musisz mi zaufać.

„On obserwuje bank” – wyszeptałem. „Wie, że tu jesteśmy”.

Thornton wyciągnął swój telefon i zadzwonił do Evansa.

„Gregory, musimy natychmiast wyjść przez rampę załadunkową. Niebezpieczny mężczyzna obserwuje budynek”.

Słuchał przez chwilę.

„Protokół mnie nie obchodzi”.

Złapał mnie za łokieć i poprowadził w stronę drzwi skarbca.

„Chodź. Evans spotka się z nami na tyłach budynku swoim samochodem.”

Pospiesznie przemierzaliśmy korytarze. Pendrive ściskałem w dłoni, a dziennik schowałem pod pachą. Za nami usłyszałem coś – dźwięk, który mógł być odgłosem otwierających się drzwi wejściowych.

„Uciekaj” – powiedział Thornton.

Pobiegliśmy.

Rampa załadunkowa znajdowała się z tyłu budynku, do której można było wejść przez korytarz serwisowy, w którym unosił się zapach środków czyszczących i starego papieru. Evans już tam był, jego BMW pracowało na biegu jałowym, a tylne drzwi były otwarte.

“Wsiadać.”

Wskoczyliśmy na tylne siedzenie, a Evans przyspieszył, zanim jeszcze zamknąłem drzwi.

Wyjechaliśmy z parkingu na ciemne ulice Burlington.

„Kto cię śledzi?” – zapytał Evans, zaciskając dłonie na kierownicy.

„Ktoś niebezpieczny” – powiedział Thornton. „Ktoś, kto zabił już co najmniej trzy osoby”.

W lusterku wstecznym zobaczyłem, jak światła reflektorów skręcają na ulicę za nami. Ciemny SUV poruszał się szybko.

„To samochód Alberta” – powiedziałem. „To mój syn”.

Ale gdy SUV się zbliżył, zobaczyłem, że na przednim siedzeniu siedziały dwie osoby. Albert prowadził, a na miejscu pasażera siedział siwowłosy mężczyzna w drogim garniturze.

James Carver. Człowiek, który przez rok pociągał za sznurki mojego syna. Człowiek, który prał miliony i zabijał, żeby zachować swoje sekrety. I był tuż za nami.

„Trzymaj się” – powiedział Evans i skręcił w boczną uliczkę.

SUV jechał za nim. Evans jechał tak, jakby robił to już wcześniej – szybko, ale pewnie, pokonując zakręty, które zmuszały cięższego SUV-a do zwalniania. Ale Albert znał te ulice równie dobrze jak Evans. Może nawet lepiej. Dorastał w Vermont, jeździł tymi bocznymi drogami od szesnastego roku życia.

„Robią postępy” – powiedział Thornton.

Mój telefon znowu zawibrował. Kolejny SMS od Carvera.

Diane, popełniasz błąd. Zjedź na pobocze. Porozmawiajmy. Nie chcę, żeby komuś stała się krzywda.