Kiedy w Święto Dziękczynienia poprosiłam córkę, żeby zaczęła spłacać dług, spojrzała na mnie i powiedziała: „Przestań gadać o pieniądzach. To żenujące”. Wszyscy przytaknęli. Uśmiechnęłam się tylko i powiedziałam: „Masz rację”. Tego wieczoru wysłałam krótką wiadomość do banku. Rano córka dzwoniła bez przerwy: „Mamo, dlaczego to zrobiłaś?”

„Kiedy? Kiedy miałeś mi powiedzieć, że przez ostatni rok używałeś mojego numeru karty do benzyny, restauracji i zakupów online?”

„Potrzebowałam tych rzeczy. Mamo, moja praca nie jest wystarczająco płatna, a czynsz ciągle rośnie”.

„Więc postanowiłeś dorobić, kradnąc matce.”

„To nie była kradzież. Jestem twoją córką.”

„Moja córka, która wykorzystała mnie w najtrudniejszym okresie mojego życia. Moja córka, która pożyczyła pieniądze, których nigdy nie zamierzała oddać. Moja córka, która myślała, że ​​jestem zbyt pogrążona w żałobie lub zbyt ufna, żeby to zauważyć”.

Wstałem, podszedłem do biurka i wyjąłem teczkę, którą przygotowałem poprzedniego wieczoru.

„Umówiłam się na rozmowę z prawnikiem w przyszłym tygodniu, Sarah. To, co zrobiłaś, nie dotyczy już tylko pożyczek rodzinnych. Korzystanie z czyjejś karty kredytowej bez pozwolenia to oszustwo – nawet jeśli jesteś jego córką”.

Krew całkowicie odpłynęła jej z twarzy. „Nie zamierzasz wnieść oskarżenia. Nie wniósłbyś…”

„Wypróbuj mnie.”

Po raz pierwszy w dorosłym życiu Sarah była całkowicie bez słowa.

„Oto, co się stanie” – powiedziałem. „Spłacisz mi co do grosza – pożyczki i nieautoryzowane opłaty. Masz sześćdziesiąt dni na przedstawienie planu spłaty, który zaakceptuję, w przeciwnym razie podejmę kroki prawne”.

Wyszła bez słowa, ściskając kopertę z pieniędzmi, którą przyniosła, jakby była kołem ratunkowym.

Godzinę później zadzwonił mój telefon. Margaret.

„Mamo, nie możesz grozić Sarze więzieniem. To twoje dziecko”.

„Moja córka to trzydziestojednoletnia kobieta, która dopuściła się oszustwa związanego z kartą kredytową. I jeśli poniesie konsekwencje prawne, to nie dlatego, że jej groziłem. To dlatego, że postanowiła okraść swoją matkę”.

Tego wieczoru zadzwonił Dawid.

„Mamo, musimy to zakończyć. To niszczy rodzinę”.

„Nie, Davidzie. Zniszczyłeś rodzinę, kiedy uznałeś, że jestem tylko kontem bankowym z siwymi włosami. Po prostu nie zamierzam już udawać, że jest inaczej”.

„Czego od nas chcesz?”

„Chcę tego, co wziąłeś – co do grosza – wraz z pisemnym harmonogramem spłat i realnymi konsekwencjami w przypadku niewywiązania się z płatności.”

„A jeśli nie możemy sobie na to pozwolić…”

„W takim razie powinieneś był o tym pomyśleć, zanim mnie okradłeś.”

Rozłączyłam się i zrobiłam sobie herbatę. Jutro miałam spotkanie z prawnikiem, żeby dokładnie omówić moje możliwości. Moje dzieci myślały, że chodzi o pieniądze, ale się myliły. Chodziło o szacunek, godność i nauczenie ich, że czyny mają konsekwencje – a ja miałam dostać wszystko, co mi się należało.

Dwa tygodnie później odwiedził mnie niespodziewany gość: moja siostra Linda, która mieszkała w Michigan i nie dzwoniła do mnie od pogrzebu Toma. Stała na moim progu z ponurą miną kogoś, kto przynosi złe wieści.

„Eleanor, musimy porozmawiać.”

Wpuściłem ją, choć miałem dość dobre pojęcie, po co tu przyszła. I rzeczywiście, ledwo usiadła, a już zaczęła wygłaszać swoją wyuczoną przemowę.

„Margaret do mnie dzwoniła. Martwi się o ciebie. Mówi, że zachowujesz się nie jak zwykle”.

„Naprawdę? Jak właściwie mam postępować, skoro moje dzieci systematycznie wykorzystują mnie finansowo?”

Linda machnęła lekceważąco ręką. „Och, kochanie, to nie jest wykorzystywanie, jeśli to rodzina. Zawsze byłaś hojna dla tych dzieci. Czemu teraz jesteś taka surowa?”

To było naprawdę fascynujące. Moje dzieci wezwały posiłki i oczywiście wybrały tego jednego członka rodziny, który zawsze uważał, że jestem dla nich zbyt pobłażliwy.

„Lindo, czy Margaret wspomniała, że ​​Sarah używała mojej karty kredytowej bez pozwolenia przez ponad rok?”

„Powiedziała, że ​​mogło dojść do pewnego zamieszania w kwestii dostępu do kart.”

„Zamieszanie? Tak teraz nazywamy nieautoryzowane użycie czyjejś karty kredytowej?”