Mój syn sprzedał dom i dał żonie 620 000 dolarów, żeby mogła je bezmyślnie wydać. Potem pojawili się u moich drzwi z walizkami, żądając, żeby się ze mną wprowadziła. Kiedy powiedziałam „nie”, zaczęła krzyczeć na podwórku, przy wszystkich sąsiadach, i tego samego dnia jeden telefon do mojego prawnika po cichu wywrócił całe ich życie do góry nogami.

„Czy mój syn wie o romansie?” – zapytałem.

„Nie sądzę. Ale Bessie, mężczyzna, z którym się spotykała, kończy ten związek. Mój detektyw rozmawiał z jego żoną, która dowiedziała się o romansie i postawiła mu ultimatum. Dlatego Lennox nagle desperacko potrzebuje pieniędzy i miejsca do mieszkania. Jej sugar daddy zerwał z nią kontakt.”

Wszystko teraz nabrało sensu. Nagła potrzeba sprzedaży domu, bezmyślne szaleństwo zakupów, desperacja, gdy nie pozwoliłam im u siebie zamieszkać. Lennox nie tylko nieodpowiedzialnie gospodarowała pieniędzmi. Była drapieżniczką, która systematycznie niszczyła życie mojego syna, żeby sfinansować swój romans.

„Co zrobimy z tą informacją?” – zapytałem.

„Używamy go. W pozwie możemy argumentować, że pieniądze zostały uzyskane w wyniku oszustwa i podstępu. Możemy go również wykorzystać, aby upewnić się, że twój syn dokładnie wie, z kim się ożenił”.

Tego popołudnia doręczyciel dostarczył dokumenty do motelu, w którym zatrzymali się Terrence i Lennox. Wiedziałem, bo Terrence zadzwonił do mnie trzydzieści minut później, a jego głos drżał z wściekłości.

„Mamo, co to, do cholery, jest?”

„To pozew, Terrence. Mówiłem ci, że go złożę.”

„Sześćdziesiąt siedem tysięcy dolarów? Pozywasz nas o sześćdziesiąt siedem tysięcy dolarów?”

„Właśnie tyle mi jesteś winien. Plus odsetki, plus koszty sądowe i plus odszkodowanie.”

„Nie mamy sześćdziesięciu siedmiu tysięcy dolarów”.

„Wiem. Tak się dzieje, kiedy okrada się rodzinę, żeby sfinansować styl życia, na który cię nie stać”.

„Nie okradliśmy cię.”

„Terrence, sprzedałeś dom obciążony hipoteką na kwotę 40 000 dolarów, nie oddając mi pieniędzy. W języku prawnym to jest konwersja zabezpieczonej nieruchomości”.

W tle słyszałem Lennoxa krzyczącego coś, czego nie mogłem zrozumieć.

„Ona chce wiedzieć, czy straciłeś rozum” – powiedział Terrence.

„Powiedz żonie, że jestem całkowicie zdrowy na umyśle. Mam też dość tego, że mnie okradają i napadają”.

„Mamo, proszę. Czy nie możemy czegoś wymyślić? Może się uda”

„Nie, Terrence. Czas na rozwiązanie problemów minął trzy lata temu, kiedy po raz pierwszy spóźniłeś się z płatnością weksla. Albo sześć miesięcy temu, kiedy zdecydowałeś się sprzedać dom. Albo w zeszłym tygodniu, kiedy stanąłeś u moich drzwi z prośbą o pomoc po tym, jak roztrwoniłeś ponad pół miliona dolarów. Czas na rozwiązanie problemów minął.”

„Co mamy zrobić? Mieszkamy w motelu”.

„Chcę, żebyście znaleźli pracę i zaczęli brać odpowiedzialność za bałagan, który narobiliście”.

„Lennox nie może pracować. Nigdy nie miała pracy”.

„Więc nadszedł czas, żeby się czegoś nauczyła.”

„Mamo, nie rozumiesz. Ona nie jest w stanie pracować za najniższą krajową. Ona jest…”

„Ona jest kim, Terrence? Zbyt dobra, żeby pracować? Zbyt wyjątkowa, żeby przyczyniać się do własnego przetrwania?”

Cisza między nami trwała. W końcu Terrence przemówił, jego głos stał się cichszy.

„Mówi, że złoży pozew wzajemny z powodu cierpienia psychicznego lub czegoś takiego.”

Prawie się roześmiałem.

„Niech spróbuje. Mam świadków jej napaści na mnie i dokumentację każdego dolara, którego ukradła. Co ona ma?”

W tle słychać było kolejne krzyki. Potem Terrence wrócił na linię.

„Ona chce wiedzieć, dlaczego nam to robisz.”

„Bo oboje musicie zrozumieć, że działania mają konsekwencje. I, Terrence, jest jeszcze coś, co musisz wiedzieć o swojej żonie”.

“Co?”

Zawahałem się. To była chwila prawdy. Chwila, w której albo uratuję syna, albo stracę go na zawsze.

„Ona miała romans”.

Nastąpiła ogłuszająca cisza. Słyszałem bicie własnego serca w uszach.

„Co powiedziałeś?”

„Lennox ma romans od co najmniej sześciu miesięcy. Mężczyzna jest bogaty i żonaty. Ona korzysta z twoich pieniędzy, żeby finansować ich związek”.

„To nieprawda.”

„To prawda. Mój prawnik wynajął detektywa. Mamy dowody.”

„Zatrudniłeś detektywa, żeby szpiegował moją żonę?”

„Zatrudniłem detektywa, żeby dowiedzieć się, gdzie podziało się 600 000 dolarów. Afera była tym, co odkryliśmy w trakcie.”

Znowu cisza. Potem, w tle, po raz pierwszy wyraźnie usłyszałem głos Lennoxa.

„Co ona mówi? Jakie kłamstwa ci opowiada na mój temat?”

„Mówi, że masz romans” – powiedział Terrence głuchym głosem.

Eksplozję, która nastąpiła, słychać było nawet przez telefon. Lennox wrzeszczała zaprzeczenia, oskarżenia, groźby. Obrzuciła mnie wszelkimi możliwymi wyzwiskami, a nawet kilkoma, których nigdy wcześniej nie słyszałam.

„Terrence” – powiedziałem cicho. – „Zapytaj ją o Richarda Hawthorne’a”.

Krzyki nagle ucichły.

„Kim jest Richard Hawthorne?” – zapytał Terrence.

„Zapytaj swoją żonę.”

Usłyszałem stłumioną rozmowę. Potem Terrence znów się odezwał.

„Mówi, że nie zna nikogo o takim imieniu”.

„Ma pięćdziesiąt dwa lata, prowadzi firmę budowlaną, jeździ czarnym mercedesem. Od miesięcy płaci jej za biżuterię i wizyty w spa. Jego żona dowiedziała się o romansie w zeszłym tygodniu i zmusiła go do jego zakończenia”.

Telefon znów ucichł. Tym razem cisza trwała prawie całą minutę.

„Terrence, jesteś tam?”

„Skąd to wszystko wiesz?” zapytał.

„Bo zatrudniłem profesjonalistów, żeby się dowiedzieć, gdzie podziały się twoje pieniądze. I odkryliśmy, że twoja żona systematycznie niszczyła twoje życie, żeby sfinansować romans z żonatym mężczyzną, który właśnie ją rzucił”.

„Ona twierdzi, że to nieprawda”.

„Oczywiście, że tak. Czego się spodziewałeś, że powie? Teraz płacze, prawda?”

„Ona jest… zdenerwowana.”

„Ona znowu tobą manipuluje.”

„Mamo, nie mogę. Muszę pomyśleć.”

„Pomyśl o tym, Terrence. Pomyśl o tym, jak przekonała cię do sprzedaży domu bez wcześniejszej konsultacji ze mną, mimo że miałem prawny interes w tej nieruchomości. Pomyśl o tym, jak wydała 600 000 dolarów w ciągu kilku miesięcy, podczas gdy ty byłeś w pracy, ufając jej w podejmowaniu odpowiedzialnych decyzji. Pomyśl o tym, jak spoliczkowała twoją matkę na oczach całego sąsiedztwa, a potem oczekiwała, że ​​będziesz jej bronił”.

„Rozłączam się, Terrence.”

“Czekać ”

Ale połączenie zostało przerwane.

Siedziałam w kuchni wpatrując się w telefon, zastanawiając się, czy właśnie uratowałam syna, czy straciłam go na zawsze. Tak czy inaczej, powiedziałam mu prawdę. Co zrobi z tą informacją, zależało tylko od niego.

Następnego ranka James Crawford zadzwonił ponownie.

„Bessie, mam dla ciebie wiadomość. Twój syn dzwonił dziś rano do mojego biura. Chce się spotkać”.

„Spotkanie w jakiej sprawie?”

„Nie powiedział tego wprost, ale brzmiał inaczej. Może pokonany. Albo przebudzony. Trudno powiedzieć.”

Umówiliśmy się na spotkanie w biurze Jamesa tego popołudnia. Przybyłam wcześnie, zdenerwowana perspektywą ponownego spotkania z Terrence’em. Kiedy wszedł, ledwo go poznałam. Zawsze był szczupły, ale teraz wyglądał na wychudzonego. Ubrania luźno wisiały na jego ciele, a pod oczami miał cienie, które sprawiały, że wyglądał na dziesięć lat starszego.

„Cześć, mamo” – powiedział cicho, zajmując krzesło naprzeciwko mnie.

Cześć, Terrence.

James siedział za biurkiem, trzymając w ręku notes.

„Terrence, mówiłeś, że chcesz omówić pozew” – powiedział.

„Chcę dokładnie wiedzieć, co zrobiła moja żona” – powiedział Terrence. „Chcę zobaczyć wszystkie dowody”.

Przez następną godzinę James opowiedział mu wszystko, co odkrył jego śledczy: romans z Richardem Hawthorne’em, udokumentowany rachunkami z hotelu i wyciągami z kart kredytowych; fałszywą inwestycję w butiku, która była niczym więcej niż sposobem na przesyłanie pieniędzy przyjaciółce Lennox; schemat oszustw finansowych z poprzednimi chłopakami; rosnące zadłużenie na karcie kredytowej, o którym Terrence nie wiedział.

Z każdym objawieniem patrzyłem, jak mój syn coraz bardziej kurczy się w fotelu. Kiedy James skończył, Terrence wpatrywał się w swoje dłonie, a po jego twarzy spływały ciche łzy.

„Gdzie ona teraz jest?” zapytałem łagodnie.

„W motelu. Nie wie, że tu jestem.”

„Co zamierzasz zrobić?”

Terrence spojrzał na mnie zaczerwienionymi oczami.

„Nie wiem, mamo. Naprawdę nie wiem. Przez całe życie wszystko, co myślałem, że wiem o moim małżeństwie, o mojej żonie, było kłamstwem”.

„Przepraszam, kochanie. Naprawdę.”