Mój szwagier uniósł kieliszek i pochwalił się: „Sprzedam rodzinny dom na plaży, żeby łatwo zarobić”. Uśmiechnąłem się tylko. Nie wiedział, że po cichu kupiłem ten dom lata temu. Nie wiedział też, że wykonawca czekający na zewnątrz był wściekły.

„Jesteś moją siostrą” – powiedziałem.

Lauren znów zapłakała, tym razem ciszej. „Przepraszam” – powiedziała. „Że nie zapytałam o dom. Że nie zapytałam cię. Że po prostu założyłam…”

„Nie rób tego” – powiedziałem. „Nie wiedziałeś”.

Ale jakaś część mnie pomyślała: powinieneś był. Wszyscy powinni byli. Ktoś powinien był się zastanowić, kto płacił podatki, kto zajmował się utrzymaniem, kto woził tę rzecz, której nikt nie chciał.

Ale tego nie zrobili. Bo Ethan był głośny i pewny siebie i dokładnie wiedział, co powiedzieć.

A ja byłem po prostu Danielem.

Złożyłem raport jeszcze tej samej nocy.

Następnego ranka zadzwoniła do mnie detektyw z wydziału oszustw majątkowych. Jej głos był spokojny, taki, jaki zawsze brzmią spokojne głosy, gdy widzą zbyt wiele, by się dziwić.

„Panie Morrison” – powiedziała – „przejrzałam to, co pan wysłał. Wygląda na to, że jest to całkiem jasne”.

Nazywała się Lauren Hayes, co sprawiało wrażenie, że wszechświat miał okrutne poczucie humoru.

„Będę musiał przesłuchać pana Collinsa” – powiedział detektyw Hayes. „Czy on wie, że pan to zgłosił?”

„Nie” – powiedziałem. „On nie wie, że wiem”.

„To chyba lepiej” – odpowiedziała. „Czy możesz przyjść dziś po południu? Chcę, żeby twoje zeznanie zostało zapisane”.

Spędziłem dwie godziny na posterunku szeryfa hrabstwa Riverside, sprawdzając wszystko. W holu unosił się zapach środka dezynfekującego i starej kawy. Flaga stała w kącie, obok stojaka z broszurami o bezpieczeństwie społeczności i zapobieganiu oszustwom. Ludzie siedzieli na plastikowych krzesłach i wpatrywali się w podłogę, jakby powiedziano im, że ich życie wkrótce się zmieni.

Detektyw Hayes była dokładna – po pięćdziesiątce, cierpliwa, metodyczna. Osoba, która nie zmrużyła oka na dramat, bo widziała, jak wygląda prawdziwy dramat.

„Czy pan Collins próbował się z tobą skontaktować bezpośrednio?” – zapytała.

„Nie” – powiedziałem.

„A twoja siostra?” zapytała.

„Powiedziałem jej dwa dni temu” – powiedziałem. „Jest w trakcie przetwarzania”.

„Czy ona się z nim skonfrontowała?”

„Nie wiem” – przyznałem. „Namawiałem ją, żeby najpierw porozmawiała z prawnikiem”.

Detektyw Hayes robił notatki bez oceniania.

„Zamierzamy poprosić o pozwolenie na przeszukanie jego mieszkania” – powiedziała. „Potrzebujemy dowodów w postaci sfałszowanych dokumentów, korespondencji z wykonawcą, wszystkiego, co wskazuje na zamiar”.

„Kiedy?” zapytałem.

„Prawdopodobnie w przyszłym tygodniu” – powiedziała. „Muszę to uzgodnić z biurem prokuratora okręgowego”.

„A co z Markiem Riverą?” zapytałem.

„Może wnieść osobne powództwo cywilne” – powiedziała – „ale jego dowody pomogą w sprawie karnej”.

Opuszczając stację, czułem się dziwnie, jakbym wprawił w ruch coś, czego nie potrafię zatrzymać.

Dokładnie to zrobiłem.

Trzy dni później zadzwonił mój ojciec.

„Danielu” – powiedział, a jego głos brzmiał, jakby ktoś uderzył go w klatkę piersiową – „co, do cholery, się dzieje?”

„Co masz na myśli?” – zapytałem, chociaż wiedziałem.

„Lauren zadzwoniła do mnie z płaczem” – powiedział. „Powiedziała coś o Ethanie, oszustwie i domku na plaży. Nie mówiła do rzeczy”.

Wziąłem oddech.

„Tato” – powiedziałem – „jestem właścicielem tego domu na plaży. Kupiłem go od babci pięć lat temu. Ethan nie jest jego właścicielem. Nigdy nie był”.

Cisza.

„Zatrudnił wykonawcę, żeby wyremontować budynek, korzystając z fałszywych pozwoleń powiatowych” – kontynuowałem. „Wykonawca pracuje już trzy tygodnie, a Ethan mu nie zapłacił. Złożyłem doniesienie. Trwa śledztwo”.

Więcej ciszy, teraz cięższej.

„Tato” – powiedział w końcu mój ojciec – „mówisz mi, że Ethan skłamał na moich urodzinach przed całą rodziną?”

„Tak” – powiedziałem.

„I wiedziałaś” – powiedział ostrzejszym głosem – „i nic nie powiedziałaś”.

„Dowiedziałem się tego wieczoru” – powiedziałem. „Kontrahent skontaktował się ze mną podczas imprezy. Potrzebowałem faktów. Musiałem porozmawiać z Lauren na osobności. Musiałem to załatwić, nie zamieniając jej życia w spektakl”.

„Właściwym sposobem byłoby natychmiastowe ujawnienie go” – warknął mój ojciec. „Żeby wszyscy mogli oglądać, jak Lauren rozpada się na kawałki w czasie rzeczywistym?”

To mnie zatrzymało.

„To twoja córka” – powiedziałem cicho. „Chroniłem ją, jak tylko mogłem”.

Długa cisza.

„Nie mogę w to uwierzyć” – powiedział w końcu mój ojciec.

„Ja też nie” – odpowiedziałem.

„Co się teraz stanie?” zapytał.

„Władze prowadzą dochodzenie” – powiedziałem. „Prokurator okręgowy decyduje, co złożyć. Wykonawca dochodzi tego, co mu się należy. Ethan ponosi konsekwencje”.

„A Lauren?”

„Rozmawia z prawnikiem o tym, jak chronić siebie i dzieci” – powiedziałem.

Mój ojciec wypuścił powietrze z bólem. „Jezu Chryste”.

„Tak” – powiedziałem.

Rozłączył się bez pożegnania.