Odkryłam sekretny drugi album ślubny mojego męża… Szukałam aparatu w jego szafie, gdy znalazłam album ślubny, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Ręce mi drżały, gdy go otwierałam: stał tam w smokingu, całując moją najlepszą przyjaciółkę w białej sukni ślubnej. Zamarłam, gdy usłyszałam, jak jego samochód wjeżdża na podjazd. Album wciąż trzymałam w dłoniach, a na twarzy wciąż miałam świeże łzy. Wślizgnęłam się za drzwi i czekałam.

„Chcę tylko, żeby była szczęśliwa” – kontynuowałem. „Zasługuje na kogoś, kto będzie ją stawiał na pierwszym miejscu. Nie sądzisz?”

„Tak” – powiedział cicho. „Tak”.

Pocałowałem go w policzek. „Jesteś dobrym człowiekiem, Bentley. Mam szczęście, że cię mam”.

Przytulił mnie mocno. Czułam drżenie w jego ramionach.

„Kocham cię, Rachel” – wyszeptał.

„Ja też cię kocham” – powiedziałam i pozwoliłam mu się przytulić, zanim wróciliśmy do środka.

Godzinę później zobaczyłem Gemmę samotnie wymykającą się na tylne patio. Odczekałem pięć minut, po czym zobaczyłem, jak Bentley przeprasza i idzie za nią.

Doskonały.

Jedna z kamer Rity była ukryta między lampkami na patio i skierowana na niewielki kącik wypoczynkowy z widokiem na nasze małe podwórko i sąsiednie ogrodzenia.

Rozmawiałem z gośćmi, śmiałem się z dowcipów, napełniałem miseczki sosem, a serce waliło mi jak młotem. Piętnaście minut później wrócili osobno. Oczy Gemmy były szkliste. Twarz Bentleya ściągnięta.

Gemma znalazła mnie w kuchni.

„Muszę iść” – powiedziała nagle.

„Co? Ale jest dopiero jedenasta”. Zmarszczyłam brwi. „Wszystko w porządku?”

„Nic mi nie jest. Tylko… boli mnie głowa”. Chwyciła płaszcz. „Dziękuję za zaproszenie. Impreza jest piękna”.

Wyszła, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Przez przednią szybę widziałem, jak niemal biegnie do samochodu.

Bentley pojawił się u mojego boku.

„Czy Gemma czuje się dobrze?” zapytał.

„Powiedziała, że ​​boli ją głowa”. Przyglądałem się jego twarzy. „Coś się stało?”

„Nie” – odpowiedział szybko. „Dlaczego o to pytasz?”

„Wyglądacie na zdenerwowanych” – powiedziałem łagodnie.

„Nic mi nie jest, Rachel. Jestem tylko zmęczony”. Pocałował mnie w czoło. „To była długa noc”.

Impreza dobiegła końca około północy. Po wyjściu ostatniego gościa, Bentley i ja w milczeniu sprzątaliśmy. Co chwila sprawdzał telefon, pisał wiadomości i je kasował.

„Wszystko w porządku w pracy?” – zapytałem swobodnie.

„Tak” – powiedział. „Tylko kilka spraw na ostatnią chwilę przed przerwą świąteczną”.

Kłamstwo, pewnie. Nie miało to znaczenia.

Kiedy usłyszałem, że na górze zaczyna się prysznic, wziąłem jego telefon z blatu. Zmienił hasło, ale widziałem, jak je wcześniej wpisywał.

Urodziny Gemmy.

Wątek tekstowy z nią był prawie na górze.

Gemma: Nie możemy tego tak dalej robić.

Bentley: Obiecałeś mi Boże Narodzenie. Powiedziałeś Boże Narodzenie.

Gemma: Wiem, ale widząc ją dziś wieczorem, widząc was oboje razem… nie wiem, czy dam radę.

Bentley: Czyli po tym wszystkim, co przeszliśmy, po prostu odejdziesz, po tym, jak mnie poślubisz?

Gemma: Ten ślub był dla mnie prawdziwy. Złożyliśmy przysięgę. Czy to nic nie znaczyło?

Bentley: Oczywiście, że coś znaczyli. Kocham cię. Ale to jest bardziej skomplikowane, niż myślałem.

Gemma: Masz czas do Sylwestra. Powiedz jej, albo ja to zrobię. I uwierz mi, Bentley, nie chcesz, żebym to ja jej to powiedziała.

Zrobiłem zrzut ekranu wszystkiego i wysłałem mailem na moje bezpieczne konto, a potem usunąłem wszelkie ślady mojej obecności w wiadomościach. Ręce mi się trzęsły. Nie ze strachu.

Z podniecenia.

Gemma właśnie podała mi idealny termin.

Sylwester.

Noc, w której wszystko miało się zawalić. Tylko nie tak, jak się spodziewali.

Następnego ranka spotkałem Ritę w innej zatłoczonej kawiarni po drugiej stronie miasta. Przesunęła tablet po stole.

„Chcesz zobaczyć nagranie z patio” – powiedziała.

Nacisnąłem „play”.

Kąt widzenia kamery był idealny. Gemma stała ze skrzyżowanymi ramionami, a jej oddech unosił się w zimnym powietrzu. Bentley dołączył do niej, zerkając w stronę domu, żeby upewnić się, że nikt nie patrzy.

„Musimy przestać się tak spotykać” – powiedziała Gemma. „Ktoś to zauważy”.

„Wiem” – odpowiedział Bentley. „Właśnie o tym chciałem porozmawiać”.

„Co masz na myśli?” zapytała.

„To znaczy, nie mogę tego zrobić. Kłamać. Skradać się. Myślałem, że mogę, ale…”

„Ale co?” Jej głos stał się ostrzejszy. „Wahasz się? Jesteśmy małżeństwem, Bentley. Złożyłeś mi obietnicę”.

„To małżeństwo jest nielegalne, Gemmo” – powiedział. „Wiesz o tym”.

„Dla mnie to prawdziwe” – odparła, podchodząc bliżej. „Staliśmy przed bliskimi nam osobami i złożyliśmy przysięgę. Mamy wspólne życie, nawet jeśli to sekret. Czy chcesz powiedzieć, że to nic nie znaczyło?”

„Oczywiście, że to coś znaczyło. Kocham cię”. Wyciągnął do niej rękę. „Ale ja też kocham Rachel. I ten plan, który mieliśmy – rozwód z nią, żeby być razem – nie wiem, czy dam radę go zrealizować”.

„Więc ją wybierasz” – powiedziała Gemma.

„Mówię, że potrzebuję więcej czasu” – odpowiedział.

„Czas?” Zaśmiała się gorzko. „Dałam ci rok, Bentley. Rok bycia twoją tajemnicą, obserwowania, jak odgrywasz rolę szczęśliwego męża w tym idealnym domku na cichej amerykańskiej ulicy, czekając, aż dotrzymasz obietnic”.

„Wiem i przepraszam.”

„Przepraszam już nie wystarczy”. Jej głos opadł cicho i groźnie. „Masz czas do Sylwestra. Albo powiesz Rachel o nas, albo ja. A jeśli to ja muszę jej powiedzieć, to powiem jej również o pieniądzach, które ukrywałeś, o nieruchomościach, które przeniosłeś, o wszystkim ”.

Bentley zbladł. „Nie zrobiłbyś tego”.

„Spróbuj” – powiedziała. Cofnęła się o krok, a potem obejrzała przez ramię. „A, i Bentley? Ta polisa na życie, którą podpisałeś? Powinieneś być ostrożniejszy”.

Uśmiechnęła się bez ciepła.

„Wypadki się zdarzają.”

Potem odeszła, zostawiając go samego na tarasie. Kamera doskonale uchwyciła strach na jego twarzy.

Zatrzymałem wideo.

„Ta ostatnia część” – powiedziałem. „Czy możemy jej użyć?”

„Absolutnie” – powiedziała Rita. „To nie tylko dowód romansu. To dowód na możliwe oszustwo ubezpieczeniowe, a może nawet zamiar popełnienia czegoś gorszego, jeśli prokurator okręgowy będzie chciał to przeforsować. Rachel, to coś poważniejszego niż oszustwo. Powinnaś iść z tym na policję”.

„Jeszcze nie” – powiedziałem. „Potrzebuję jeszcze jednego. Potrzebuję dowodu, że te aktywa zostały przeniesione specjalnie po to, żebym ich nie miał w razie rozwodu. I muszę mieć zeznanie Gemmy dotyczące polisy ubezpieczeniowej”.

„Jak chcesz to zdobyć?” zapytała Rita.

Uśmiechnąłem się.

„Dam Gemmie dokładnie to, czego chce”.

Tego popołudnia zadzwoniłem do Gemmy. Odebrała po czwartym dzwonku, brzmiąc ostrożnie.

„Hej” – powiedziała. „Wszystko w porządku?”

„Gemma, muszę z tobą porozmawiać” – powiedziałam, pozwalając, by mój głos drżał. „Chodzi o Bentleya”.

Cisza.

„A co z nim?” zapytała ostrożnie.

„Możesz się ze mną spotkać?” – zapytałam. „Proszę. Chyba mnie zdradza”.

Usłyszałem, jak wciągnęła powietrze.