„Ona jest tylko kurą domową”. — Mój mąż zostawił mi całe imperium. Mój pasierb sprzeciwił się i pozwał mnie do sądu, twierdząc, że jestem tylko „kurą domową”, która kompletnie wszystkich oszukała. Zatrudnił najtwardszego prawnika w mieście. Ale gdy tylko weszłam na salę sądową, jego prawnik zamarł, upuścił teczkę i skłonił głowę. „Czy to naprawdę ty? Nie mogę w to uwierzyć”. Prawnik mnie rozpoznał. Sędzia też mnie rozpoznał… Mój pasierb nie miał pojęcia, kim naprawdę jestem…

„Dziękuję, Wasza Wysokość.”

Zawahał się, po czym powiedział: „Pani Stone… jakie jest pani pełne imię i nazwisko?”

Pytanie to uderzyło mnie jak elektryczność.

„Przepraszam, Wasza Wysokość?”

„Do protokołu sądowego” – powiedział spokojnie – „proszę podać pełne imię i nazwisko”.

Zrobiło mi się sucho w ustach.

To był ten moment – ​​moment, którego się obawiałam i na który czekałam.

„Margaret Stone, Wasza Wysokość” – powiedziałem. „Ale ja jestem Marsha”.

Długopis sędziego Hamiltona zamarł nad jego notatnikiem.

Jego wzrok powędrował w moje oczy.

Widziałem, jak w jego umyśle rodzi się zrozumienie, jakby w jego głowie otworzyły się drzwi.

„Margaret Stone” – powtórzył powoli. „Jak… sędzia Margaret Stone?”

Na sali sądowej zapadła cisza.

Trevor gwałtownie obrócił głowę i spojrzał na mnie.

Wyraz twarzy Pierce’a popękał, stał się cienki jak lód.

„Byłam sędzią Margaret Stone” – powiedziałam cicho. „Przeszłam na emeryturę dwadzieścia lat temu”.

Trevor zerwał się na równe nogi. „Co? To niemożliwe. Jesteś tylko kurą domową…”

„Tak” – dokończyłam za niego spokojnym głosem. „Słyszałam cię wczoraj”.

Pierce zaczął gorączkowo szeptać do Trevora. Obaj wyglądali, jakby zobaczyli ducha. Sędzia Hamilton wpatrywał się we mnie z czymś bliskim podziwowi.

„Wysoki Sądzie” – powiedział Pierce napiętym głosem – „pierwsze słyszę o jakimkolwiek kontekście prawnym. Prosimy o czas…”

„Czas na co?” – wtrącił się sędzia Hamilton, tym razem ostro. „Zbadać kobietę, którą nazywa pan niewykształconą oportunistką? Panie Pierce, czy nie zbadał pan przeszłości strony przeciwnej?”

Pierce zbladł. „Przeprowadziliśmy standardowe sprawdzenie przeszłości, Wysoki Sądzie. Nic nie wskazywało na…”

„Bo wycofałam się z życia publicznego i przyjęłam nazwisko męża” – odpowiedziałam po prostu. „Ale moje członkostwo w izbie adwokackiej jest nadal aktywne. Spełniłam wymogi dotyczące kształcenia ustawicznego. Mam uprawnienia do reprezentowania samej siebie”.

Jego ciężar osiadł na całym pokoju.

Trevor wyglądał, jakby miał mdłości.

Pierce przerzucał papiery, jakby szukał zaklęcia, które mogłoby odwrócić to, co się właśnie wydarzyło.

Jednak wyraz twarzy sędziego Hamiltona złagodniał i pojawił się wyraz szacunku.

„Sędzio Stone” – powiedział formalnie – „miałem zaszczyt występować przed pańskim sądem kilkakrotnie jako młody adwokat. Był pan znakomity”.

Na moich ustach pojawił się lekki uśmiech. „Starałem się być sprawiedliwy, Wasza Wysokość”.

„Byliście oboje sprawiedliwi i błyskotliwi.”

Potem zwrócił się do Pierce’a. „Panie Pierce, proponuję, żeby wykorzystał pan przerwę obiadową na przemyślenie strategii. Sąd zbierze się ponownie o drugiej”.

Kiedy pomieszczenie się opróżniło, pozostałem na miejscu, czując, jak zachodzą we mnie zmiany.

Maska, którą nosiłem przez dwadzieścia lat, zaczęła się zsuwać.

A pod spodem budziła się sędzia Margaret Stone.

Trevor podszedł do mojego stolika, z twarzą wykrzywioną wściekłością i konsternacją. „To niemożliwe. Nie możesz być sędzią. Sędziowie nie stają się po prostu gospodyniami domowymi”.

Spojrzałam na niego — po raz pierwszy od lat naprawdę na niego spojrzałam.

Nie jako jego macocha.

Nie jako kobieta, która tak bardzo starała się zdobyć jego miłość.

Ale jako sędzia, który spędził piętnaście lat wysłuchując kłamstw.

„Niektórzy z nas” – powiedziałem cicho – „wybierają miłość zamiast władzy, Trevor. To nie znaczy, że zapominamy, jak walczyć, kiedy trzeba”.

Jego usta otwierały się i zamykały jak u człowieka próbującego oddychać pod wodą.

Za nim Pierce gorączkowo wykonywał telefony, rozglądając się jak zwierzę, które zdało sobie sprawę, że wpadło w niewłaściwą pułapkę.

Kiedy zebrałam swoje rzeczy, poczułam się lżejsza niż przez ostatnie miesiące.

Smutek nadal był obecny – zawsze będzie mi brakowało Richarda – ale pod spodem kryło się coś, co myślałam, że utraciłam na zawsze.

Emocje związane z polowaniem.

Satysfakcja płynąca z obserwowania, jak słaba sprawa rozpada się pod wpływem krytyki.

Sędzia Margaret Stone powróciła.

I była gotowa na wojnę.

Popołudniowa sesja wydała mi się inna od chwili powrotu.

Wieść rozeszła się w czasie lunchu. Widziałam to po tym, jak ludzie na mnie patrzyli, po przyciszonych rozmowach, które cichły, gdy przechodziłam obok. Lokalne środowisko prawnicze było niewielkie i najwyraźniej powrót sędzi Margaret Stone szybko się rozszedł.

Trevor siedział zgarbiony niczym przebity balon.

Pierce co chwila zerkał na mnie, jakby przyszedł z nożem na strzelaninę.

Ale to sędzia Hamilton zmienił się najbardziej. Wczoraj w jego oczach malowało się uprzejme współczucie. Dziś było w nich coś innego – profesjonalne uznanie i coś bliskiego ciekawości.

„Zanim przejdziemy dalej” – powiedział sędzia Hamilton po rozpoczęciu rozprawy – „chcę odnieść się do tego, co ujawniono dziś rano. Pani Stone, czy planuje pani nadal reprezentować siebie, czy też skorzysta pani z pomocy adwokata?”

Wstałem i po raz pierwszy od dwudziestu lat poczułem, jak cały ciężar autorytetu osiada na moich ramionach niczym znajomy płaszcz.

„Będę nadal reprezentować siebie, Wasza Wysokość. Uważam, że posiadam odpowiednie kwalifikacje”.

Przez galerię przeszedł cichy śmiech.

Usta sędziego Hamiltona zadrżały. „Myślę, że można śmiało powiedzieć. Panie Pierce, czy chce pan kontynuować sprawę zgodnie z planem?”

Pierce wyglądał, jakby chciał zniknąć w podłodze, ale skinął głową. „Tak, Wysoki Sądzie. Chciałbym zadzwonić do Trevora Stone’a”.

To byłoby ciekawe.