Poszłam do restauracji mojego zięcia – miejsca, w którym obiecał pracę mojej córce. W kuchni zobaczyłam, jak cicho zajada resztki z pudełka z jedzeniem na wynos, ze spuszczonymi oczami, jakby chciała zniknąć. Uśmiechnął się ironicznie i powiedział: „Nie zatrudniam jej. Powinna być wdzięczna za to, co dostaje”. Twarz mojej córki zmarszczyła się i odwróciła. Nie podniosłam głosu. Zabrałam ją do najlepszej restauracji w mieście, pozwoliłam jej zamówić, co tylko zechce, i patrzyłam, jak jej policzki odzyskują rumieńce. Potem wyszłam na zewnątrz i zawołałam brata: „Pamiętasz tę przysługę, którą mi jesteś winien? Już czas”.

„Pięćdziesiąt osób.

„Depozyt został wpłacony w całości.”

Poczułem, jak kąciki moich ust unoszą się.

„Teraz sprawdź warunki umowy z miastem” – powiedziałem.

„Co to oznacza w kontekście odwołania wydarzenia na mniej niż dwadzieścia cztery godziny przed jego rozpoczęciem z winy organizatora?”

Pauza się przedłużała.

Słyszałem, jak Terry szeleścił papierami.

„Kara grzywny trzykrotnie przewyższająca koszt zamówienia” – zagwizdał.

„Plus odszkodowanie za szkody.

„Nate, to… to ogromne pieniądze.

„Sprawdziłem jego konta dziś rano.

„On tego nie ma.”

„Wiem” – powiedziałem.

„Myślał, że może przekupić inspektora.

„Nie spodziewał się, że akurat dzisiaj restauracja będzie zamknięta.

„Właśnie odwołał bankiet burmistrza”.

„Terry…”

„On nie tylko stracił pieniądze.

„Napluł w twarz władzom miasta”.

„Jeśli nie odda pieniędzy i nie zapłaci grzywny w ciągu trzech dni” – głos Terry’ego stał się twardy – „ratusz rozpocznie procedurę przymusowej windykacji.

„Konto zostaje zablokowane.

„Zajęcie mienia”.

„Dokładnie” – potwierdziłem.

„Ale powiedział, że ma nowego partnera i planuje zrzucić The Feather i cały dług na Skyler.”

„O Skyler” – powtórzył Terry.

„Poczekaj, skoro umowa najmu dotyczy jej, to grzywna…”

„Nie” – przerwałam mu.

Umowę na dostawę cateringu podpisał on jako prezes spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

„Skyler jest tylko dzierżawcą nieruchomości.

Kara pieniężna zostanie nałożona na podmiot prawny Marcusa.

„Ale spróbuje przenieść aktywa zanim konta zostaną zamrożone”.

„Co planujesz?” zapytał mój brat.

„Muszę wiedzieć, kim jest ten wspólnik i dokąd przesyła pieniądze.

„Właśnie wyszedł ode mnie.

„Prawdopodobnie zmierza w jej stronę.”

„Nie mogę go śledzić, Nate. Nie jestem prywatnym detektywem”.

„Nie musisz”, powiedziałem.

„Po prostu pilnujcie jego kont.”

„A ja?

„Idę na polowanie na szczury.”

Rozłączyłem się.

Skyler wpatrywała się we mnie szeroko otwartymi oczami.

„Mamo… co się dzieje?”

“Co?”

“Cienki.

„Twój mąż właśnie wykopał sobie grób”.

Zdjąłem fartuch i założyłem płaszcz.

„Kochanie, odwołał bankiet dla ludzi, z którymi się nie zadziera, a teraz potrzebuje pieniędzy.

„Dużo tego.

“Szybko.

„Idzie do swojej kochanki.

„I zamierzam za nim pójść”.

„Idę z tobą.”

Skyler podskoczyła.

„Nie” – powiedziałem.

„Zostań tutaj.

„Oczyść się.

„Umyj twarz.

„Znajdź jakieś przyzwoite ubrania.

„Kiedy wrócę, nie możesz wyglądać jak ofiara…

„…ale jak szef.”

Wyszedłem z mieszkania.

Na zewnątrz wiatr się wzmagał, ale było mi gorąco.

Polowanie rozpoczęło się.

Udałem się prosto do The Gilded Feather.

W restauracji było ciemno.

Na drzwiach wisiała jaskrawożółta taśma z pieczęcią wydziału zdrowia i napisem ZAMKNIĘTE.

Dzień higieny.

Ale wiedziałem, że wejście dla służby będzie otwarte.

Personelowi nakazano by przyjść i poszorować kuchnię — nawet gdyby nie otrzymali za to wynagrodzenia.

Ludzie zawsze mają nadzieję na najlepsze.

Pukałem rytmicznie do tylnych drzwi.

Dwa krótkie.

Jeden długi.

Dostawcy pukają.

Drzwi się otworzyły.

Zastępca szefa kuchni, młody chłopak o imieniu Devon, wyjrzał zza drzwi.

Wyglądał na pokonanego — jego oczy były zaczerwienione.

„Naomi Parker” – powiedział zaskoczony, wpuszczając mnie do środka.

„Jesteśmy po prostu… wiesz.

„Godzinę temu Marcus krzyczał do telefonu, każąc nam szorować wszystko wybielaczem, aż będzie błyszczeć.

„Powiedzieli, że jeśli jutro nie otworzymy, to wszyscy zostaniemy zwolnieni bez odprawy”.

W kuchni unosił się zapach chemikaliów, który szczypał mnie w oczy.

Kucharze bezmyślnie wycierali ściany i sprzęt.

Atmosfera była pogrzebowa.

„Gdzie jest Skyler?” – zapytał cicho Devon. „Czy nic jej nie jest? Słyszeliśmy go.”

„Ona jest bezpieczna” – odpowiedziałem, przechodząc obok niego.

„Przyszedłem zabrać jej rzeczy z biura.”

„Oczywiście” – powiedział.

Biuro jest otwarte.

„Marcus wywrócił dziś rano wszystko do góry nogami, szukając dokumentów, a potem uciekł”.

Skinąłem głową i wszedłem do małego pomieszczenia gospodarczego, które widniało na nim dumnie jako BIURO KIEROWNIKA.

To był bałagan.

Foldery leżą na podłodze.

Szuflady biurka były wysunięte.

Marcus szukał pieniędzy — lub czegokolwiek, co mógłby sprzedać.

Zamknąłem drzwi i podszedłem do biurka.

Komputer mnie nie interesował.

Marcus był zbyt leniwy, aby prowadzić podwójne księgi w Excelu i zbyt nieufny wobec przechowywania danych w chmurze.

Był przestępcą starej daty w najgorszym tego słowa znaczeniu.

Wszystko zapisywał – nie w teczce, lecz w oprawnym w skórę dzienniku, z którym nigdy się nie rozstawał.

Prawie nigdy.

Rozejrzałem się.

Nie było go na biurku.

Nie w szufladach.

Uklęknąłem i sprawdziłem pod biurkiem.

Tam – schowany za wieżą komputerową – leżał gruby dziennik z zakładką.

Marcus musiał go zgubić w pośpiechu i nie zauważyć.

Otworzyłem.

Strony były pokryte jego rozległym pismem.

Spotkania.

Święcenia.

Takty muzyczne.

Przewinąłem stronę do ostatnich kilku tygodni i tam to znalazłem.

Czeki i rachunki wetknięte między strony.

Usługi projektanta wnętrz: 30 000 dolarów.

Depozyt na zakup włoskich mebli: 50 000 dolarów.

Czynsz za lokal przy Piątej Alei: 20 000 dolarów.

Wszystko to ogromne sumy.

Wszystkie pochodzą z czasów, gdy mówił Skyler, że nie mają pieniędzy na zakupy spożywcze.

Odbiorcą była zawsze kobieta o imieniu Tiffany — lub spółka LLC pod jej nazwiskiem.

Wyciągnąłem jeden z paragonów.

Był tam adres.

Piąta Aleja.

Budynek numer pięć.

To była najbardziej elitarna część śródmieścia.

Wynajem tam kosztuje krocie.

Schowałam dziennik i czeki do torebki.

„Devon” – zawołałem, wychodząc z biura – „jeśli Marcus zapyta, to nic nie wziąłem.

„Po prostu szukam kubka na kawę Skyler.”

„Zrozumiałem, Naomi Parker” – powiedział.

„Mama to najlepsze słowo.”

Dwadzieścia minut później stałem na Piątej Alei.

Budynek numer pięć to stara rezydencja z ogromnymi witrynami sklepowymi na parterze.

Dawniej mieścił się tam butik z futrami.

Teraz okna były zakryte papierem, ale w jednym miejscu papier był odklejony.

Nad wejściem wisiał nowy, stylowy szyld pokryty folią plastikową.

Wiatr szarpał krawędź, a ja mogłem odczytać nazwę.

Kompas obsydianowy.

Podszedłem bliżej do szczeliny w oknie.

W środku paliły się światła.

Pokój był prawie skończony.

Białe skórzane sofy.

Żyrandole kryształowe.

Sztabka onyksowa.

Luksus krzyczący pieniędzmi.

Pośrodku pokoju stał Marcus.

On się śmiał.

Obok niego siedziała wysoka, szczupła kobieta w dopasowanej sukni w kolorze piasku.

Muślin.

Trzymała kieliszek szampana.

Marcus jedną ręką obejmował ją w talii, a drugą wskazywał na żyrandole, wyraźnie się popisując.

Wyciągnąłem telefon i zrobiłem kilka zdjęć przez szybę.

Ich twarze były czyste.

Marcus całuje Tiffany.

Marcus wznosi toast.

Przyjrzałem się im i obraz wskoczył na swoje miejsce.

Nie kradł po prostu pieniędzy z kasy The Feather’s.