Poszłam do restauracji mojego zięcia – miejsca, w którym obiecał pracę mojej córce. W kuchni zobaczyłam, jak cicho zajada resztki z pudełka z jedzeniem na wynos, ze spuszczonymi oczami, jakby chciała zniknąć. Uśmiechnął się ironicznie i powiedział: „Nie zatrudniam jej. Powinna być wdzięczna za to, co dostaje”. Twarz mojej córki zmarszczyła się i odwróciła. Nie podniosłam głosu. Zabrałam ją do najlepszej restauracji w mieście, pozwoliłam jej zamówić, co tylko zechce, i patrzyłam, jak jej policzki odzyskują rumieńce. Potem wyszłam na zewnątrz i zawołałam brata: „Pamiętasz tę przysługę, którą mi jesteś winien? Już czas”.

„Podałem ci tylko nóż.”

„Co teraz?” zapytała, patrząc na jadalnię, która zaczynała odzyskiwać siły.

„Mam restaurację i górę długów, a nie wiem, jak tym wszystkim zarządzać”.

„Nauczysz się”, powiedziałem.

„Masz Waltera.

„Masz Devona.

„Masz mnie… na razie.”

„Na razie?”

Odsunęła się i spojrzała mi w oczy.

„Wybierasz się gdzieś?”

Uśmiechnąłem się tajemniczo.

„Porozmawiamy o tym później.

„Teraz idź.

„Twoi goście czekają.”

Skinęła głową, poprawiła sukienkę i poszła do jadalni, aby porozmawiać, przeprosić i oczarować.

Ona się do tego urodziła.

Marcus sprawił, że o tym zapomniała.

Cofnąłem się w cień okna.

Na zewnątrz błysnęły niebieskie światła radiowozu, który zabrał mojego zięcia w podróż ku nowemu życiu.

Życie za kratkami.

Wyjąłem telefon i napisałem SMS-a do Terry’ego.

To już koniec.

Jest zarezerwowany.

Dziękuję.

Odpowiedź była natychmiastowa.

Cieszę się, że mogłam pomóc, siostro.

Dług spłacony.

Płatny?

Wpisałam.

Odłożyłam telefon i spojrzałam na swoje odbicie w ciemnym szkle.

Zmęczona kobieta w szarym płaszczu.

Ale z ogniem w oczach.

Zrobiłem to, co musiałem zrobić.

Uratowałem swoje dziecko.

Ale historia nie dobiegła jeszcze końca.

Pozostał jeszcze jeden szczegół.

Ostatni szlif musiałam zrobić sama — dla siebie.

Marcus wciąż walczył, gdy został wciągnięty w stronę wyjścia.

On się wiercił.

Krzyczał.

Ale chwyt marszałka był żelazny.

Tuż przy drzwiach nagle się szarpnął i coś wypadło mu z kieszeni kurtki.

Plik banknotów, owinięty gumką.

Banknot upadł na podłogę i rozsypał się kaskadą dużych banknotów.

Zatrzymał się policjant, podniósł banknot i podniósł go do światła.

„Ciekawe” – powiedział przeciągle.

Panie Sterling, skąd pan wziął taką gotówkę?

„Właśnie twierdziłeś, że nie masz pieniędzy, żeby zapłacić pracownikom The Gilded Feather.”

Oczy Marcusa zrobiły się jeszcze większe — o ile to w ogóle możliwe.

„To… to są moje osobiste oszczędności” – wyjąkał.

„Albo dochód z kasy, której nie zarejestrowałeś” – zasugerował detektyw, podnosząc resztę pieniędzy.

„Sprawdzimy.

„Wygląda na to, że do zarzutu oszustwa dodamy defraudację”.

Marcus całkowicie zwiotczał.

Został wyprowadzony.

Drzwi zamknęły się, tłumiąc jego krzyki.

W jadalni znów zapadła cisza, ale tym razem była ona inna.

Poczułem ulgę.

Powietrze wydawało się czystsze – jakby wyniesiono worek zgnilizny.

Spojrzałem na rozrzucone na podłodze banknoty, które zbierał detektyw.

To były pieniądze skradzione Skylerowi.

Pieniądze, za które mogłaby przeżyć, podczas gdy on ją głodził.

Skyler stała obok mnie.

Nie patrzyła na pieniądze.

Patrzyła na drzwi, za którymi zniknął jej mąż.

„Czy pójdzie do więzienia?” zapytała cicho.

„Długo” – odpowiedziałem.

„Terry już się o to postara.

„Jest cały szereg zarzutów.

“Oszustwo.

“Fałszerstwo.

„Uchylanie się od płacenia podatków.

„Oszukańcze bankructwo.

„Szacuje się, że zajmie mu to pięć do siedmiu lat”.

Skyler skinął głową.

“Dobry.”

Zwróciła się do mnie.

Mamo, a co z restauracją?

“Ten.”

Gestem wskazała na Obsydianowy Kompas.

„Teraz jest moje.”

„Tak” – potwierdziłem.

„Ale to nie jest prezent, Sky.

„To praca.

„Ciężka, brudna robota.

„Będziesz musiał posprzątać górę długów, którą tu stworzył.

„Dostawcy.

„Personel.

„Morale”.

„Dam sobie radę” – przerwała.

W jej głosie nie było wątpliwości.

Znam ten biznes od środka.

„Widziałem, jak wszystko zepsuł.

Wiem, jak tego nie robić.

„I jak to zrobić.

„Nauczę się.”

Walter podszedł do nas.

Trzymał tacę z kieliszkami szampana.

„Dla nowego właściciela” – powiedział z uśmiechem.

Skyler wzięła szklankę.

Jej ręka nie drżała.

„Za wolność” – powiedziała i wzięła łyk.

Wieczór zakończył się późno.

Goście – uspokojeni szampanem i deserami Waltera – rozeszli się, zamieniając skandal w plotki miejskie.

To była najlepsza reklama, jaką ktokolwiek mógł wymyślić.

Każdy chciałby odwiedzić miejsce, w którym żona odzyskała interesy od swojego tyrana.

Zostaliśmy we trójkę.

Ja.

Skyler.

Walter.

Pracownicy posprzątali potłuczone szkło i umyli podłogę.

„Naomi Parker” – powiedział Walter, podchodząc do mnie i wycierając ręce ręcznikiem.

„Sprawdziłem kuchnię.

„Sprzęt jest doskonały.

„Ale menu…”

Zrobił minę.

„Menu jest okropne.

„Wszystko błyskiem.

„Żadnej duszy.”

„To teraz zmartwienie Skyler” – powiedziałem, kiwając głową w stronę mojej córki, która siedziała przy jednym ze stołów i przeglądała dokumenty pozostawione przez detektywa.

„A ty?” zapytał Walter, mrużąc oczy chytrze.

„Nie zostaniesz, żeby pomóc?”

Pokręciłem głową.

„Nie, Walterze.

Mój czas w kuchni minął.

„Zrobiłem to, co musiałem zrobić.

„Oczyściłem przestrzeń.

„Teraz nadszedł jej czas na budowanie”.

Podszedłem do Skyler.

Podniosła wzrok znad papierów.

„Mamo, te konta to katastrofa…”

Ale położyłem rękę na stronie.

„Dowiecie się.

„Wierzę w ciebie.”

„Wychodzisz?” zapytała.

„Jestem zmęczony, Skye.

„Muszę wracać do domu.”

Wstała i mocno mnie przytuliła.

Dziękuję mamo.

„Za wszystko.

„Ja… oddam ci pieniądze, które wydałeś na zakup długu.”

„Tak” – skinąłem głową.

„Kiedy na to zasługujesz.

„Na razie po prostu bądź szczęśliwy.

„I nigdy – słyszysz mnie?

„Nigdy więcej nie pozwól, żeby ktoś wycierał o ciebie stopy.”

„Nigdy” – obiecała.

Wyszedłem z restauracji.

Noc była zimna i gwiaździsta.

Miasto spało, nieświadome namiętności, które szalały za jego murami.

Wyjąłem telefon i wybrałem jeszcze jeden numer.

Nie Terry’ego.

„Dzień dobry” – odpowiedział męski głos z lekkim włoskim akcentem.

„To Naomi” – powiedziałem.

„Czy twoja oferta jest nadal aktualna?”

Pauza.

Potem nastąpił wybuch radosnego śmiechu.

„Naomi, kochanie… czy w końcu się zdecydowałaś?”

„Tak, Giovanni.

„Podjąłem decyzję”.

„Kiedy mogę się ciebie spodziewać?”

“Wkrótce.

„Muszę tylko spakować swoje rzeczy.”

„Toskania czeka na ciebie, Naomi.

Mój hotel czeka na ciebie.

„Twoja kuchnia czeka na Ciebie.”

Uśmiechnąłem się.

Po raz pierwszy od wielu lat się uśmiechnąłem – nie z grzeczności czy sarkazmu, lecz naprawdę, z serca.

„Będę tam, Giovanni.”

Rozłączyłem się.

Nie powiedziałem Skyler całej prawdy.

Nie zamierzałem wracać do domu tylko po to, żeby się przespać.

Opuszczałem to życie.

Życie emerytki, która żyje tylko dla swoich dzieci i wnuków.

Życie, w którym moim limitem było smażenie duszonych kotletów wieprzowych w małej kuchni i oglądanie telewizji wieczorami.

Tego wieczoru w The Monarch Room, gdy poszłam przypudrować nos, spotkałam nie tylko Terry’ego.