Stewardesa podała mi serwetkę ze słowami: „Wynoś się z tego samolotu. Twoja siostra cię wrobiła”. Dwie godziny później dowiedziałem się, że nie dramatyzowała – próbowała ratować mi życie.

Wiadomość była krótka.

Nigdy nie nauczyłeś się, kiedy przestać wykonywać rozkazy. Tym razem będzie cię to kosztować.

Żadnego podpisu, ale nie potrzebowałem go. Znałem to sformułowanie. Megan mawiała tak, kiedy się kłóciliśmy. Cytowałem regulamin. Wyśmiewała mnie, że jestem robotem w mundurze.

Oddałem telefon.

„Ona mnie drażni.”

Alyssa spojrzała na mnie.

„Albo cię ostrzegać.”

Nie rozmawialiśmy już potem.

Autostrada zniknęła mi z oczu, a moje myśli wróciły do ​​nocy przed zaciągnięciem się do wojska. Megan błagała mnie, żebym nie szedł. Powiedziała, że ​​wojsko mnie żywcem zje.

Myliła się. To mnie nie zjadło. To mnie zbudowało. Nauczyło mnie kontroli, cierpliwości, struktury – wszystkiego, czego nienawidziła.

Ale teraz, siedząc w tym samochodzie, zastanawiałem się, czy ona przygotowywała się do tego przez cały czas, obserwując, jak działam, ucząc się, jak wykorzystać moją precyzję przeciwko mnie.

Kiedy dotarliśmy do Federalnego Biura Terenowego w centrum, wszystko wydawało się głośniejsze. Dzwoniły telefony, stukot butów, drukarki pracowały bez przerwy. Agenci poruszali się zdeterminowani, każdy krok był częścią milczącego zegara tykającego ku czemuś wielkiemu.

Analityk techniczny wręczył Alyssie teczkę.

„Zakończyliśmy odszyfrowywanie części manifestu” – powiedział.

Przerzucała strony, szybko je skanując.

„Lauren, chodź tu.”

W dokumencie wymieniono przesyłki z ostatnich sześciu miesięcy, wszystkie wysłane pod różnymi pseudonimami, ale przypisane do tego samego konta rozliczeniowego.

Kopalnia.

Każdy wpis odpowiadał wewnętrznym transferom Helix zatwierdzonym przez Megan. Budowała ten szlak miesiącami, po jednej przesyłce na raz, powoli kojarząc moje nazwisko ze swoimi czarnymi operacjami.

„Ona to zaplanowała” – powiedziałem.

Alyssa zacisnęła szczękę.

„I prawie jej się to udało”.

Analityk zabrał głos.

„To nie wszystko. Jeden z zaszyfrowanych dysków zawierał ukryty plik z wiadomością. Wygląda na osobisty.”

Podał Alyssie pendrive’a. Podłączyła go do bezpiecznego terminala.

Odtwarzany dźwięk był słaby, zniekształcony, ale nie dało się go pomylić.

Głos Megan.

„Jeśli to słyszysz, to już się zorientowałaś. Nie zachowuj się jak ofiara, Lauren. Dokonałaś wyboru, wydając mnie. Mówiłam ci kiedyś, że lojalność rodzinna to nie zasady. To przetrwanie. A ty stanęłaś po złej stronie”.

Zaschło mi w gardle. Z każdym słowem w pokoju robiło się zimniej.

Alyssa wyciszyła dźwięk i uważnie mi się przyjrzała.

„To nie było spontaniczne. Planowała to od czasu twojego raportu.”

Zmusiłem się do gorzkiego śmiechu.

„Chyba naprawdę nauczyłem ją dbałości o szczegóły”.

Przez chwilę nikt nic nie mówił. Ciszę wypełniał szum komputerów.

W końcu Alyssa odezwała się ponownie.

„Dziś wieczorem jest operacja. FBI robi nalot na Helix Dynamics. Zobaczymy, czy się pojawi, żeby posprzątać ten bałagan”.

Skinęłam głową, ale mój mózg wciąż odtwarzał to nagranie, każda sylaba przesiąknięta oskarżeniem. Megan nie brzmiała na złą.

Brzmiała usprawiedliwiona.

Gdy agenci zaczęli przygotowywać sprzęt taktyczny, Alyssa podeszła bliżej.

„Trzymaj się dziś blisko mnie. Żadnych bohaterskich ruchów.”

Spojrzałem na nią.

„Myślisz, że ona tam będzie?”

Jej ton był ponury.

„Jeśli nie, to upewni się, że tak myślimy”.

Gdzieś w oddali rozległ się grzmot, mimo że niebo było czyste. Dźwięk lekko wibrował o szybę. Alyssa nie zareagowała. Ja też nie.

Ponieważ oboje wiedzieliśmy, że coś zaraz pęknie.

I nie była to kwestia pogody.

Przesłuchanie: Złapany w zemście mojej siostry

W centrum dowodzenia unosił się zapach przepalonej kawy i adrenaliny. Dziesiątki agentów przygotowywało się do kontroli broni, słuchawek i kamizelek taktycznych. Na ekranach wzdłuż przeciwległej ściany wyświetlano transmisje na żywo z dronów krążących po kampusie Helix Dynamics. Każdy zakątek wyglądał sterylnie i drogo – dokładnie tak, jak firma, która uważała się za zbyt cwaną, by dać się złapać.

Alyssa stała obok mnie, skanując tablet i koordynując działania z zespołem uderzeniowym FBI. Jej głos był spokojny, ale urywany.

„Zaatakujemy wszystkie trzy skrzydła jednocześnie. Najpierw dział badawczo-rozwojowy, potem serwery danych, a na końcu biura zarządu. Jeśli twoja siostra będzie gdzieś na miejscu, nie będzie miała czasu na bieganie”.

Trzymałem skrzyżowane ramiona i w pełni koncentrowałem się na transmisji.

„Zakładasz, że ona tam będzie. Megan jest zbyt ostrożna. Nie jest typem osoby, która czeka na kajdanki.”

Alyssa rzuciła mi spojrzenie.

„Jest też arogancka. Będzie chciała zobaczyć, co się stanie, gdy pułapka, którą zastawiła, w końcu zadziała”.

Ta część brzmiała bardziej trafnie. Megan nigdy niczego nie robiła po cichu.

Dowódca operacyjny poinformował zespół o przebiegu operacji, jego ton był rzeczowy.

„Firma Helix Dynamics jest podejrzewana o transfer technologii obronnej sklasyfikowanej w ramach programu Sparrow Frame. Wśród celów znajdują się zaszyfrowane serwery, prototypy i wewnętrzna korespondencja. Należy spodziewać się oporu ze strony prywatnych ochroniarzy. Niektórzy z nich to byli wojskowi”.

W pomieszczeniu natychmiast zapanował ruch. Bez krzyków, bez dramatycznych odliczań, tylko czysta, wyćwiczona koordynacja.

Alyssa skinęła mi głową.

„Zostań za mną, postępuj zgodnie z instrukcjami i nie spraw, żebym pożałował, że pozwoliłem ci wejść do tego pokoju”.

„Nigdy bym o tym nie pomyślał” – powiedziałem.

Uśmiechnęła się lekko.

„To mnie martwi.”

Konwój wyruszył tuż po zachodzie słońca. Czarne SUV-y stały w ciasnym szyku. Bez syren, bez świateł. Droga przed nami była mokra od przelotnej mżawki, światła miasta odbijały się od asfaltu niczym widma dawno minionego ruchu ulicznego.

Siedziałem w drugim pojeździe z Alyssą i dwoma agentami terenowymi, wpatrując się przez okno w rozmazaną poświatę Los Angeles znikającą za nami.

Poinformowała mnie o wszystkim spokojnie.

„Helix korzysta z dostępu biometrycznego. Dane Megan są nadal aktywne. Jeśli jest na miejscu, to albo nie zdaje sobie sprawy, że przyjedziemy, albo chce, żebyśmy ją znaleźli”.

„Znając ją, wiem, że to jedno i drugie” – powiedziałem.

Dotarliśmy do kompleksu w Torrance tuż po dziewiątej. Z zewnątrz miejsce wyglądało na opuszczone. Żadnych świateł, żadnych strażników przy bramie.

Ale to tylko oznaczało, że się przygotowali.

Alyssa dała znak ręką. Pierwszy zespół wdarł się do holu. Drugi zespół wszedł z flanki przez rampę załadunkową. Moje tętno było równe, ale każdy nerw czuł elektryzujące napięcie.

Wewnątrz na korytarzach panowała cisza.

Za cicho. Taka cisza, jaka panuje, gdy ludzie już wiedzą, że zostali naruszeni.

Radio Alyssy zatrzeszczało.

„Sektor badawczo-rozwojowy czysty. Przechodzimy do rdzenia danych.”

Dała mi znak.

„Bądź czujny.”

Szliśmy za zespołem korytarzem pełnym szklanych biur, papierów porozrzucanych na biurkach, kawy wciąż ciepłej w kubkach. Ktoś wyszedł w pośpiechu.

W połowie korytarza drzwi windy otworzyły się z cichym dzwonkiem. Wyszedł z nich mężczyzna – w średnim wieku, z odznaką Helix na piersi i lekko drżącymi rękami.

„Panie, proszę zostać tam, gdzie pan jest” – rozkazała Alyssa.

Podniósł ręce.

„Jestem tylko IT. Nic nie wiem.”

Alyssa gestem poprosiła agenta o pomoc, ale zanim zdążyli ruszyć, wyrzucił z siebie słowa.