Synowa przyniosła mi kawę tuż przed spotkaniem. Gospodyni ją rozlała – prawie jakby celowo. Przez to nie miałem okazji napić się ani łyka… Właśnie miałem oddać firmę synowi. Synowa postawiła przede mną kubek z cukierkowym uśmiechem. Gospodyni „niechcący” trąciła moje krzesło i wyszeptała: „Nie pij… po prostu mi zaufaj”.

Kawa, którą piłem – kawa, którą Rosa celowo rozlała – była przeznaczona dla mnie.

Miałem wrażenie, że jazda karetką do Szpitala Ogólnego w Bostonie trwała wieczność, choć prawdopodobnie nie trwała dłużej niż piętnaście minut.

Siedziałem z tyłu obok Carltona i obserwowałem, jak ratownicy medyczni udzielają pomocy Ever, która na zmianę odzyskiwała i traciła przytomność.

Jej twarz miała kolor popiołu.

Maska tlenowa zakrywała połowę jej twarzy, lecz jej oddech pozostał płytki i ciężki.

Carlton trzymał ją za rękę i powtarzał:

„Będzie dobrze, kochanie. Wszystko będzie dobrze.”

Ale zauważyłem coś, co zmroziło mnie bardziej niż stan Evera.

W jego głosie nie było słychać autentycznej paniki.

Owszem, budziło to niepokój, ale brzmiało jak wypowiedź aktora wygłaszającego kwestie, a nie męża obserwującego walkę żony o życie.

Ciągle myślałem o ostrzeżeniu Rosy.

I celowy sposób, w jaki wylała tę kawę.

Dwadzieścia lat wspólnej pracy.

Rosa nigdy nie była niezdarna.

Nigdy.

Odkurzała bezcenne antyki, dotykała delikatnej porcelany i poruszała się po moim domu z precyzją osoby, która rozumie wartość wszystkiego, czego się dotknęła.

W szpitalu Ever został natychmiast przewieziony na oddział ratunkowy.

Carlton i ja zostaliśmy skierowani do poczekalni, w której unosił się zapach środków dezynfekujących i strachu.

Światło jarzeniówek było zbyt jasne, przez co wszystko wydawało się płaskie i surowe, a twarz Carltona wyglądała na wychudzoną i dziwną.

„Powinienem zadzwonić do jej rodziców” – powiedział Carlton, chodząc tam i z powrotem.

„Będą chcieli wiedzieć, co się stało”.

„Co im powiesz?” – zapytałem.

Przestał chodzić i spojrzał na mnie.

„Prawdę” – powiedział. „Że zemdlała w domu i nie wiemy dlaczego”.

Ale to nie jest do końca prawda.

Prawda była taka, że ​​Ever zasłabł po wypiciu kawy, która miała być moja.

Prawda była taka, że ​​moja synowa mogła umierać z powodu trucizny przeznaczonej dla mnie.

Lekarka pojawiła się około godziny później — zmęczona kobieta po czterdziestce, o życzliwych oczach i poważnym wyrazie twarzy.

„Czy jesteście rodziną Ever Whitmore?”

„Jestem jej mężem” – odpowiedział natychmiast Carlton.

„To moja matka. Jak się czuje?”

„Jej stan jest stabilny” – powiedział lekarz – „ale wykonujemy szczegółowe badania krwi. Jej objawy sugerują spożycie jakiejś substancji toksycznej. Czy możesz sobie przypomnieć coś nietypowego, co mogła dzisiaj spożyć? Jakieś leki, suplementy, środki czystości?”

Carlton zbyt szybko pokręcił głową.

„Nic nadzwyczajnego. Piliśmy kawę i rozmawialiśmy o interesach, kiedy nagle poczuła zawroty głowy i zemdlała.”

Lekarz zrobił notatki.

„A co z kawą? Skąd się wzięła?”

„Przywiozłeś to kiedyś z nowego miejsca na Newbury Street?” – odpowiedział Carlton.

„Ale moja matka i ja piłyśmy tę samą kawę i wszystko było w porządku.”

Ale to też nie była prawda.

Nie zdążyłem wypić ani kropli, gdy Rosa wszystko rozlała, a ta odrobina, którą wypiłem, spowodowała u mnie zawroty głowy i dezorientację.

Efekty te zaczęły ustępować w trakcie jazdy karetką, odzyskałem jasność umysłu i narastającą pewność, że ktoś próbował mnie zabić.

„Będziemy musieli zbadać resztki kawy i jedzenia z twojego spotkania” – kontynuował lekarz. „Policja będzie chciała zbadać, czy to celowe zatrucie”.

Zobaczyłem, jak szczęka Carltona zacisnęła się — niemal niezauważalnie.

„Oczywiście” – powiedział. „Cokolwiek potrzebujesz”.

Po wyjściu lekarza Carlton wyciągnął telefon.

„Muszę zadzwonić do Rosy” – powiedział. „Niech posprząta bałagan z dzisiejszego ranka, zanim przyjedzie policja”.

„Właściwie” – powiedziałem cicho – „myślę, że powinniśmy zostawić wszystko dokładnie tak, jak jest”.

Spojrzał na mnie ostro.

„Dlaczego mielibyśmy to zrobić?”

„Bo gdyby ktoś próbował otruć Ever” – powiedziałem ostrożnie dobierając słowa – „dowody mogłyby pomóc im ustalić, kto to zrobił”.

Carlton wpatrywał się we mnie.

Coś przemknęło mu przez twarz.

Obliczenie.

„Myślisz, że ktoś ją celowo otruł?” zapytał.

„Myślę, że nie powinniśmy wyciągać żadnych wniosków, dopóki nie dowiemy się więcej”.

Ale ja już wcześniej poczyniłem takie założenie.

Ktoś próbował mnie otruć.

Pytanie brzmiało, czy Carlton był częścią planu, czy też był tak niewinny, jak udawał.

Kiedy przeprosiłem i postanowiłem skorzystać z toalety, wyszedłem na zewnątrz i zadzwoniłem do Rosy.

Odebrała po pierwszym dzwonku, jakby czekała przy telefonie.

„Pani Whitmore” – powiedziała napiętym głosem – „jak się czuje pani Ever?”

„Ona żyje, Rosa” – powiedziałem. „Nie dzięki kawie, którą przyniosła dziś rano”.

Zapadła długa cisza.

Wtedy Rosa przemówiła, niemal szeptem.

„Musi pani coś wiedzieć, pani Whitmore. Rzeczy, które widziałem… rzeczy, o których powinienem był powiedzieć pani wcześniej”.

„Jakiego rodzaju rzeczy?”

„Czy możesz się ze mną spotkać w jakimś ustronnym miejscu? Nie w domu. Pan Carlton powiedział, że mnie dziś zwolni za niezdarność i nie sądzę, żeby którakolwiek z nas mogła bezpiecznie rozmawiać w miejscu, gdzie mógłby nas usłyszeć”.

Moje serce waliło.

“Gdzie?”

„Jest mała kawiarnia o nazwie Marley’s na Commonwealth Avenue, jakieś sześć przecznic od szpitala. Mogę tam być za dwadzieścia minut”.

„Rosa” – powiedziałem – „czy mówisz to, co myślę, że mówisz?”

„Mówię, że pani Ever od tygodni dosypywała ci czegoś do porannej kawy i w końcu nie mogłam już na to patrzeć” – powiedziała.

„Mówię, że wszystko śledzę, a ty jesteś w większym niebezpieczeństwie, niż ci się wydaje.”

Linia się urwała.

Stałem na zatłoczonym chodniku w Bostonie — taksówki trąbiły, a ludzie dojeżdżający do pracy przechodzili z kubkami kawy w rękawiczkach — a cały mój świat obrócił się wokół własnej osi.

Przez tygodnie.

Ever truł mnie powoli, ostrożnie, metodycznie.

A dziś miała być ostatnia dawka.

Wróciłem do szpitala oszołomiony.

Gdy dotarłem do poczekalni, Carlton rozmawiał przez telefon cichym, pilnym tonem.

„Nie” – powiedział. „Wszystko poszło nie tak. Jest teraz w szpitalu i policja będzie to badać”.

Zobaczył, że się zbliżam i szybko zakończył rozmowę.

„To była praca” – powiedział gładko. „Musiałem odwołać popołudniowe spotkania”.

Ale już wystarczająco dużo słyszałam, żeby wiedzieć, że to nie był nikt z biura.

Carlton spodziewał się, że coś pójdzie nie tak.

Był przygotowany na interwencję policji.

„Carlton” – powiedziałem, siadając obok niego – „chcę, żebyś był ze mną całkowicie szczery w pewnej sprawie”.

Odwrócił się w moją stronę.

Na moment jego maska ​​opadła.

Zobaczyłem strach w jego oczach.

I coś jeszcze.

Gniew.

„Co chcesz wiedzieć, mamo?”

„Od jak dawna planował Pan przejęcie firmy?”

“Co masz na myśli?”

„Mam na myśli” – powiedziałem, a moje słowa smakowały jak żelazo – „jak długo czekałeś na moją śmierć, żebyś mógł odziedziczyć wszystko?”

Pytanie zawisło między nami niczym czyjaś fizyczna obecność.

Na twarzy Carltona malowały się różne emocje — szok, ból, złość, a potem coś, co wyglądało niemal jak ulga.

„Mamo, nigdy nie chciałbym, żeby coś ci się stało” – powiedział.

„Wiesz o tym.”

Odpowiedział zbyt szybko.

W jego głosie znów słychać było tę sztuczną nutę.

Jakby to przećwiczył.

„Wyjdę na zewnątrz, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza” – powiedziałem, wstając.

„Zadzwonisz do mnie, jeśli będą jakieś wieści o Ever?”

„Oczywiście” – powiedział.

Gdy odchodziłem, usłyszałem, jak wykonuje kolejną rozmowę telefoniczną.

Nie mogłem zrozumieć słów, ale ton był naglący, niemal panikarski.

Dwadzieścia minut później siedziałem naprzeciwko Rosy w małej, słabo oświetlonej kawiarni, w której unosił się zapach cynamonu i starej kawy.

Rosa wyglądała na starszą niż swoje pięćdziesiąt dwa lata.

Na jej twarzy malował się niepokój i coś, co wyglądało na poczucie winy.

„Powinnam była ci powiedzieć wcześniej” – powiedziała bez wstępu. „Ale na początku nie byłam pewna, a potem bałam się, że mi nie uwierzysz”.

„Powiedz mi teraz” – powiedziałem.

Rosa wyciągnęła z torebki mały notesik i położyła go na stole między nami.

„Zacząłem spisywać te rzeczy jakieś trzy miesiące temu, kiedy po raz pierwszy zauważyłem, że pani Ever robi coś dziwnego.”

Otworzyła notatnik.

Strony zapisane starannym pismem.

Daty i godziny.

Szczegółowe obserwacje.

„Codziennie rano pijesz kawę w salonie, czytając gazetę” – powiedziała Rosa.

„Przez dwadzieścia lat przygotowywałem tę kawę w ten sam sposób, w tej samej filiżance i podawałem ją na tej samej tacy”.

„Ale trzy miesiące temu pani Ever zaczęła przychodzić wcześnie rano, kiedy miałeś spotkania biznesowe. Przejęła obsługę kawy, upierając się, że mam wystarczająco dużo zajęć”.

Pamiętałem te wizyty.

Przybywała zawsze przed dziewiątą, uśmiechała się i twierdziła, że ​​chce pomóc w przygotowaniach.

Wtedy wydawało mi się to słodkie.

Teraz zrobiło mi się niedobrze.

„Na początku myślałam, że ona po prostu chce pomóc” – kontynuowała Rosa.

„Ale potem zauważyłem, że w te poranki zaczynasz się źle czuć – zawroty głowy, mdłości, osłabienie. Mówiłeś, że to stres, ale działo się tak tylko wtedy, gdy pani Ever dotykała twojej kawy.”

Pokazała mi stronę z datami i objawami.

Trzy miesiące uważnej obserwacji zapisane precyzyjnym pismem Rosy.

„Zaczęłam więc przyglądać się jej uważniej” – powiedziała Rosa.

„Pewnego ranka, jakieś sześć tygodni temu, udawałem, że zajmuję się spiżarnią, ale przez okienko kuchenne mogłem zajrzeć do kuchni. Pani Ever miała małą fiolkę z przezroczystym płynem i wlała kilka kropli do kawy, zanim ją zamieszała.”

Zrobiło mi się sucho w ustach.

„Sześć tygodni” – wyszeptałem.

„Sześć tygodni tego.”

„Dlaczego mi wtedy nie powiedziałeś?”